Και τώρα, ΤΙ ;

Και τώρα τι ; Τις πταίει ; Αυτή ήταν η απορία των Παναθηναϊκών οπαδών που έδωσαν κατάθεση ψυχής στο Μόναχο, στον αγώνα μπάσκετ με την Μπάγερν. Κατάθεση ψυχής όμως δεν έκαναν αυτοί που έπρεπε. Από το υψηλότερο πόστο του κλιμάκιο του τμήματος, μέχρι τον τελευταίο που έχει λόγο άμεσα ή έμμεσα εκεί. Το ερωτηματικό, μας θύμισε το μεγάλο ερωτηματικό που υψώθηκε κάποτε στο πέταλο του Οακα, στον αγώνα με τον Ηρακλή (2-2) στις 11/12/2005 στον αξέχαστο αγώνα με την συνέντευξη Μαλεζάνι.

Δυστυχώς έφτασε η κορωνίδα του Συλλόγου, το πιο δοξασμένο τμήμα, να βαδίζει στα χνάρια του ποδοσφαίρου όταν εκείνο ζούσε στα χρόνια της ανυπαρξίας. Παρατημένο στωικά στη μοίρα του, με μέτριες επιλογές παιχτών και τον γαύρο να οργιάζει στο παρασκήνιο. Φυσικά το 2005 ΤΙΠΟΤΑ δεν άλλαξε στο ποδοσφαιρικό τμήμα, όπως δεν άλλαξε το 1997, το 1998, το 1999, το 2000, το 2001, το 2002, το 2006, το 2007. 

Όταν και όποτε δηλαδή ο γαύρος ήταν «ενεργός» (1979 μέχρι το 1987 -  1997 μέχρι και σήμερα), ο Παναθηναϊκός απλά παρακολουθούσε και υπέμενε μην μπορώντας να αντιδράσει. Πλην εξαιρέσεων μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αντίθετα στο μπάσκετ μετά το «αρχικό σοκ» των ετών 92-97, έγιναν οι σωστές ενέργειες και δημιουργήθηκε μία ολόκληρη αυτοκρατορία σε Ελλάδα και Ευρώπη, όπως αρμόζει άλλωστε στον Σύλλογο.

Γιατί πολύ απλά, αν θέλουμε να αλλάξει κάτι, το αλλάζουμε. ΔΕΝ το αλλάζουμε αν είμαστε ευχαριστημένοι - ικανοποιημένοι με αυτό, η αν ΔΕΝ μας ενδιαφέρει ως κατάσταση. Η αγωνιστική πτώση του τμήματος είναι εμφανής εδώ και χρόνια. Οι αντιδράσεις άργησαν να εμφανιστούν, καθώς ο γαύρος (για δικούς του λόγους) απουσίαζε 2 σεζόν στην Α2. Έτσι τα προβλήματα, κρύφτηκαν κάτω από το «χαλάκι». 

Πλέον ο γαύρος, τράβηξε το χαλάκι. Είναι στο χέρι μας λοιπόν, αν ακόμα θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ή αν θα κάνουμε αυτά που γνωρίζουμε και αυτά που πρέπει.