Η μέρα της μαρμότας...

Είναι πραγματικά μοναδικό φαινόμενο στον Παναθηναϊκό να ασχολούμαστε με τα δέντρα και όχι με το δάσος. Το «δέντρο» στην προκειμένη περίπτωση, είναι ο Αλόνσο. 

Παραβλέπουμε τους χαρακτηρισμούς όπως «καλά αποτελέσματα με την Ίντερ Μαιάμι στο MLS - μπορείτε να βρείτε τα «καλά αποτελέσματα άλλωστε», τα «Τσάμπιονς Λιγκ» του CONCACAF με την Πατσούκα και την Μόντερευ (η μία έχει άλλα 5 και η άλλη άλλα 4 - για την ακρίβεια από τότε που άλλαξε και έγινε CONCACAF Champions League στις 16 διοργανώσεις τις 15 τις έχουν πάρει ομάδες του ... Μεξικού, αφού οι αντίπαλοι είναι από την Κόστα Ρίκα, την Γουατεμάλα, τον Παναμά, τον Καναδά, την Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ!!!) και το οτι έχει δουλέψει εκτός Λατινικής Αμερικής για μόλις 2 μήνες και από τότε είναι ... άνεργος. Ή οτι μπορεί να μιλάει μόνο την γλώσσα της Ουρουγουάης (σαν τον Χοσέ στις Σαββατογεννημένες), να μην μπορεί να συννενοηθεί με τους Ευρωπαίους και για αυτό να απέτυχε στην Σεβίλλη!

ΟΛΑ ΑΥΤΑ είναι δευτερεύοντα. Όλα όμως. Και ο Σάρρι να ερχόταν, δεν θα άλλαζε κάτι. Γιατί ο στόχος δεν είναι πλέον να φύγουμε από την 8η και την 5η θέση. Πάει αυτή η καραμέλα. Εφόσον πληρούνται οι προυποθέσεις που έθεσε παλιότερα η διοίκηση, πλέον ο στόχος είναι τα ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ. Όχι ΤΟ πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα, δεν λέει τίποτα. Ένα πρωτάθλημα είναι για ομάδες σαν τον παοκ που βγάζουν βιβλίο για αυτό. 

Ο Παναθηναϊκός, το ξαναγράφουμε για πολλοστή φορά, είναι η 4η ομάδα σε τίτλους στο ποδόσφαιρο τα τελευταία 28 χρόνια. Και από τις 4 αυτές ομάδες βρίσκεται και στην χειρότερη θέση όλων, στην 5ετή ευρωπαϊκή κατάταξη της Ουέφα. 

Άρα ο στόχος είναι οι όμιλοι Γιουρόπα (αφού μιλάμε για προπονητή με 2 Τσάμπιονς Λίγκ και όχι για κάποιον με μία πετυχμένη πορεία μιας σεζόν) και φυσικά το πρωτάθλημα. Και αυτά τα δύο, ειδικά το πρωτάθλημα και η εδραίωση της ομάδας στην κορυφή, είναι δουλειά της διοίκησης. 

Όπως λοιπόν τα ίδια «τραβάγαμε» και στο μπάσκετ που φέρναμε τον Μάλκοβιτς, τον Γκάλη και τον Ντομινίκ και κούπα εγχώρια δεν σταυρώναμε, όπως συμβαίνει και φέτος που η τσαρούχα και η παρέα της μας κλέβουν μπροστά στα μάτια μας, με την ομάδα να παίρνει ευρωπαϊκό και οι αντίπαλοι να ειρωνεύονται και να έχουν ασυλία, έτσι γίνεται και στο ποδόσφαιρο. Ο κάθε κύζας, ο κάθε νταμπάνοβιτς, ο κάθε σιδηρόπουλος θα σε «σφάξει» όπου σε πετύχει. Το «ταμείο» τον Μάιο, πάει μας τελείωσε. 

Είτε θωρακίζουμε την ομάδα και παίρνουμε πρωτάθλημα, είτε αναλύουμε τα συστήματα του Αλόνσο, με πόσα εξτρέμ έπαιζε στην Πατσούκα και αν μιλαέι Ελληνικά και Ισπανικά. Αν η διοίκηση δεν δώσει το σύνθημα με πράξεις για πρωτάθλημα, τότε ποιό το νόημα της συζήτησης για τον κάθε Αλόνσο? Το αν θα βγει δεύτερος με μικρότερη διαφορά από τον Ιβάν, ή τρίτος και θα περάσει τον Τερίμ? 

Το τι γίνεται με τις «συμμαχίες» στην ΕΠΟ, ποιός στηρίζει ποιον, ποιές ομάδες - δορυφόροι «ψωνίζουν» ήδη μεταξύ τους παίχτες, τα διαβάζουμε καθημερινά. Εμείς τι κάνουμε για αυτά? Το πιθανότερο είναι να διαβάζουμε δεκάδες άρθρα για τις τακτικές του Αλόνσο και τους παίχτες και τα λεφτά που θα δώσουμε. Και επί Τζίγκερ (όταν έδινε ο Άλφα και οι όμιλοι του Τσάμπιονς Λιγκ) λεφτά ξοδεύαμε και ο τάσος πάντος οε-οε-οε, σήκωνε τα πρωταθλήματα. Είναι πολλά 28 χρόνια με 2 πρωταθλήματα. Είναι παρα πολλά. Για κάποιους από τους οπαδούς. Δυστυχώς, όχι για όλους. 

Μένει να δούμε, αν η διοίκηση επιθυμεί να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό στην φυσική του θέση, ή αν θα συνεχίσουμε να «χειροκροτάμε» δευτεροτρίτες θέσεις. Οι όποιες δικαιολογίες με 4 πρωταθλήματα σε 7 χρόνια από αεχ και παοκ, έχουν καταπέσει. 

Θωρακίστε την ομάδα επιτέλους, να μην πηγαίνουν στράφι οι κόποι του κάθε Αναστασίου, του κάθε Ουζουνίδη, του κάθε Γιοβάνοβιτς και του κάθε Αλόνσο. 

Μπορείτε; 

Και το βασικότερο όλων. 

Θέλετε;

YΓ. Όσοι συνεχίζετε να ειρωνεύεστε τον κάθε «Γιοβάνοβιτς» που έχει περάσει από το τριφύλλι και τον έκλεψαν (και θα το κάνετε ΚΑΙ με τον Αλόνσο), σας αξίζει Φάμπρι με πρόεδρο Μπέο και πανηγύρια για 3η θέση στα play out. Ασχοληθείτε με την μάρκα παπουτσιών του Αλόνσο, τα αγγλικά του και αν θα βάλει τον αριστεροπόδαρο στόπερ στα δεξιά.