Σε ένα παράλληλο σύμπαν ...

Αποχώρησε σήμερα από την ενεργό δράση ο Βασίλης Σπανούλης. Ο αθλητής που άλλαξε πιθανότατα την μοίρα των 2 αιωνίων το 2010. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Βασίλης Σπανούλης δεν έφυγε το 2010. Συμφώνησε με τον Ζοτς και σηκώσαμε μαζί το 6ο. Έμεινε μαζί με τον Διαμαντίδη και τον Τσαρτσαρή το 2012, σηκώνοντας το 7ο κ ράβοντας το 8ο το 2013.

Συνέχισε να μαζεύει εγχώριες κούπες, ενώ το 2016 που αποχωρεί ο Αρχηγός του δίνει τα κλειδιά. Ο Σπανούλης αποθεώνεται στην τελετή αποχώρησης του Διαμαντίδη. Γίνεται το επόμενο «τοτέμ» της σύγχρονης ιστορίας μας. Αποχωρεί δακρυσμένος και συγκινημένος το 2021 και πλέον η φανέλα με το Νο7 κοσμεί την οροφή του Οακα δίπλα στα 8 ευρωπαϊκά, δίπλα στο 13 του ΔΔ και στο 4 του Φράγκι.

Κατα βάθος πιστεύω ότι ένα τέτοιο τέλος καριέρας ονειρευόταν. Αντί αυτού αποχώρησε χωρίς να μας έχει ... προειδοποιήσει και μάλιστα με μία ανακοίνωση κάπως περίεργη. Με 11 χρόνια σε οσφπ κ 11 σε άλλες ομάδες (μεταξύ αυτών και ο Παναθηναϊκός που κατέκτησε περισσότερους τίτλους στα 4 χρόνια από όσους στα 11 χρόνια με τον οσφπ), η ανακοίνωση αποχώρησης νομίζω ότι έχει κάποια τρανταχτά κενά. Δεν ξεκίνησε προφανώς την καριέρα του το 2010 στα 28 του. Και είναι ασέβεια η μη αναφορά στις ομάδες που τον ανέδειξαν (Λάρισα-Μαρούσι), όσο και στον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς που τον έκανε από έναν αρκετά καλό παίχτη, ηγέτη.

Δεν νομίζω όμως οτι μας εξέπληξε αυτό. Ως χαρακτήρας ο Σπανούλης, επέλεξε έναν συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης από το 2011 και έπειτα. Αλλά ας μην το αναλύσουμε εδώ. Τον θυμάμαι να ξεχωρίζει αγωνιστικά στην Λαρσα και το Μαρούσι. Τον θυμάμαι αμήχανο στην είσοδο των αποδυτηρίων του Οακα, όταν του ζήταγαν φωτογραφίες μαζί του. Πήγε ΝΒΑ, γύρισε, έγινε ηγέτης, άλλαξε ομάδα, κατέκτησε τα πάντα με συλλόγους και Εθνική. Αν τελικά νοιώθει γεμάτος και αν πιστεύει ότι έφυγε όπως του άξιζε και εκεί που του άξιζε, το ξέρει μόνο εκείνος.

Aπό τους μεγαλύτερους του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ειδικά σε στατιστικά (θετικά κ αρνητικά) και σε συγκομιδή τίτλων. Καλή συνέχεια από καρδιάς.