Έλα τώρα, σιγά την Λευκορωσία...

Κάποια στιγμή θα έρθει και η «γκέλα». Θα βρεθεί ένας αδύναμος αντίπαλος και θα μας κόψει βαθμούς. Παγκοσμίως, έτσι γίνεται. Όπως κερδίσαμε με επίδειξη δύναμης την Αγγλία στην έδρα της, κάποτε μας κέρδιζαν τα ... Νησιά Φερόε. 

Το ζητούμενο είναι να βρεις μια «καθημερινότητα», όπου εξαργυρώνεις σχεδόν πάντα τις δυνατότητές σου. Αυτό φαίνεται να δουλεύει προς στιγμήν στην Εθνική. Η οποία ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΓΚΕΛΕΣ. Και αυτό γράφεται τώρα, που ΔΕΝ κάνει. Όμως δειχνει οτι η μαύρη σελίδα που με φανταχτερά ονόματα είχαμε άσχημα ή «περίεργα» αποτελέσματα, είναι πλέον παρελθόν.

Μία καλή και δυνατή Εθνική, θα δώσει σε βάθος χρόνου αξία και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στις ομάδες, στους παίχτες που θα έρχονται εδώ, στην αξία της παραγωγής εγχώριων ταλέντων όχι μόνο για «ξεπούλημα», αλλά και για διακρίσεις πλέον. 

Η ΕΠΟ αυτή την φορά δεν είναι χαζή όπως σε άλλες εποχές, ώστε να λειτουργεί απροκάλυπτα υπέρ μίας και μόνο ομάδας. Αφήνοντας στην άκρη τις συλλογικές προτιμήσεις ή αντιπάθειες, ένα δυνατό ελληνικό ποδόσφαιρο που θα συνδυαστεί με εθνικές και συλλογικές επιτυχίες, μόνο καλό θα μας κάνει.

Πρωταθλήματα δεν θα μας φέρει βέβαια στον Παναθηναϊκό, όπως δεν μας έφερε όσα μας άξιζαν την 12ετία που  Εθνική μεσουρανούσε (2002-2014) αλλά γιαυτό φταίνε άλλοι εδώ και πολλά χρόνια. Θα δώσει όμως έμμεσα αξία στου Συλλόγους, θα κάνει τους μικρούς να θέλουν να παίξουν γιατί η Εθνική θα τα ανταμοίβει και όσως όλο αυτό μας κάνει να θερίσουμε κάτι καλό μελλοντικά

  

Κάποιοι θεωρείτε ως δεδομένο οτι η Εθνική (και οι Σύλλογοι σε δεύτερο πλάνο) πρέπει να έχει ένα ύφος 1000 καρδιναλίων και να βλέπει αφ' υψηλού κάτι ... Λευκορωσίες (ή κάτι Λεβαδειακούς). Η πρόσφατη ιστορία, άλλα λέει βέβαια. Η υπεροψία, είναι αυτή που φέρνει αρκετές φορές αντίστροφα αποτελέσματα. Που θα πάει βέβαια, κάποια στιγμή θα χάσει και η Εθνική και θα μπορείτε να γκρινιάξετε χαμογελώντας...