«Ταβερνιάρης...»

Ας αφήσουμε τις συλλογικές προτιμήσεις απ' έξω. Ο Αταμαν ως προπονητής έχει κερδίσει 3 από τις 5 τελευταίες Ευρωλίγκες με 2 διαφορετικές ομάδες. Και έχασε άλλη μία λόγω ... κόβιντ. Στα 60 του έχει σηκώσει 3 ευρωλίγκες, 1 Σαπόρτα, 1 Eurochallenge, 1 Eurocup, 1 Κόρατς (ως βοηθός) και 7 πρωταθλήματα, 7 κύπελλα, 8 σουπερ καπ. Σχεδόν 30 χρόνια προπονητικής και σχεδόν ένας τίτλοςγια κάθε χρόνο.

Και όμως. 

Η αντιμετώπιση που έχει εδώ στην χώρα μας, από τους «ειδικούς» του αθλήματος είναι εξοργιστική. «Ταβερνιάρης», «δεν έχει συστήματα», «γκρινιάζει και προκαλεί συνεχώς», «είναι διαχειριστής  - όχι προπονητής», «και γω με τέτοιο ρόστερ πρώτος θα ήμουνα»...

Χτες παρέδωσε μαθήματα προπονητικής. Χωρίς να έχει το καλύτερο ρόστερ της διοργάνωσης, χωρίς να έχει κορμιά να «ματσάρουν» τον Γιάννη, κατάφερε να μην κινδυνέψει ποτέ. Έπαιξε απλό μπάσκετ, έκανε σωστά τα βασικά και κέρδισε.

Ο Αταμάν μετά την φάση ομίλων σε κάθε αγώνα των αντιπάλων του ήταν εκεί στο γήπεδο και έβλεπε. Δεν υποτίμησε ομάδες, δεν άφησε την μελέτη στο βίντεο. Αντί αν κάνει δηλώσεις ή να χαλαρώνει, ο ταβερνιάρης «διάβαζε».

Και πέραν της ΕΘνικής, έβαλε τα γυαλιά σε όσους δημοσιογράφους και «ειδικούς» έγραφαν και έγραφαν κείμενα αποδόμησης εδώ και 2 χρόνια. Mπορεί μια χαρά και χωρίς το καλύτερο ρόστερ. Εξάλλου κέρδισε και την Σερβία που είχε το καλύτερο ρόστερ. 

Και κάτι τελευταίο. 

Η Τουρκια δεν έδωσε δικαίωμα συμμετοχής σε κανέναν «Ουόκαπ», αλλά σε έναν Λάρκιν. «Ουόκαπ» έβρισκε με το τσουβάλι, πήρε ομως αυτόν που είχε πραγματικά ανάγκη. Ένα ηγέτη και έναν σκόρερ.