Η Εθνική, ο Σλούκας και τα «κροκοδείλια δάκρυα»

Η «δολοφονία» χαρακτήρα του Σλούκα από τους γαύρους για την απουσία του με την Εθνική, δεν έχει να κάνει με την ίδια την Εθνική και την πορεία της. Αδιάφορη τους είναι παντελώς. Και πέρυσι άλλωστε έλειψε ο Σλούκας, αλλά επειδή φόραγε ακόμα τα κόκκινα (ροζ για κάποιους που θεωρούν τις ερυθρές φανέλες ως ροζ), δεν έβγαλαν κιχ. 

Φέτος ξεσάλωσαν γιατί ο Σλούκας παρόλο που έπαιζε τραυματίας την μισή σχεδόν σεζόν, παρόλο που ο τραυματισμός πιστοποιήθηκε από τους ιατρούς της Εθνικής του Λιόλιου, έφερε Ευρωπαϊκό και Πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Και μάλιστα ήταν ο ηγέτης και ο κορυφαίος. Αυτό τους καίει και μόνο. Ότι τους κατέστρεψε τα αφηγήματα και την προπαγάνδα που έστησαν στο πρόσωπό του. Όχι οτι δεν κατέβηκε με την Εθνική. Εξάλλου οι ίδιοι «πανηγύριζαν» λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν αποφάσισαν να μην στείλουν παίχτες στην Εθνική, όταν εκείνη είχε προπονητή τον Ρικ Πιτίνο, ενώ απαξίωναν μονίμως την Εθνική του Ρεχάγκελ επειδή δεν καλούσε τον ... Στολτίδη! Και όταν κάλεσε, εκείνος δεν πήγε!

Ήθελαν να αγωνιστεί με την Εθνική ο Σλούκας όχι για πάει η Εθνική στο βάθρο, αλλά για να κουραστεί και είτε να τραυματιστεί εκ νέου, είτε να επιδεινωθεί ο τραυματισμός του, είτε στην αποτυχία της Εθνικής και στις ήττες να το χρίσουν ως μοναδικό «υπεύθυνο». Για παράδειγμα σήμερα αφού χάσαμε όπως χάσαμε από τους Γερμανούς, αν έπαιζε ο Σλούκας θα ήταν ο «δεν κάνει για ηγέτης», «με αυτόν ούτε 4αδα», «ο Δαρσινός μας κρέμασε πάλι», «παίζει για πάρτυ του», «προδότης και με την Εθνική». 

Αφαιρώντας έτσι το φταίξιμο από τον προπονητή και την Ομοσπονδία που με τις επιλογές τους στις κλήσεις έχουν αφήσει την ομάδα να βασίζεται σε έναν μόνο παίχτη, χωρίς πλάνο και φαντασία σε επίθεση και άμυνα. Μία Εθνική χωρίς επιθετικό πλάνο, πλην του «η μπάλα στον Γιάννη». Μία Εθνική που «υπερέβαλε ευατόν» αναγκαστικά σε κάθε αγώνα, ακριβώς επειδή δεν έχει σχεδιαστεί σωστά. Μία Εθνική η οποία μετά την επόμενη 3ετία που λογικά θα «τελειώσουν» οι Σλούκας, Καλάθης, Παπανικολάου κ ο Θωμάς θα είναι 34+, θα δυσκολευτεί πολύ. 

Για παρόμοιους λόγους «γκρινιάζουν» που ο Τεξανός από το Μπραχάμι αγωνίζεται συνέχεια, ΕΝΩ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΜΟΝΟ με αυτή την προυπόθεση θα έπαιρνε το «διαβατήριο» και θα έλυναν το πρόβλημα των ξένων στην ομάδα τους. Άλλωστε μετά την απώλεια ΚΑΙ του πρωταθλήματος αρχικά δεν σκέφτηκαν πως θα ενισχυθούν με καλύτερους παίχτες, αλλά πως θα κάνουν «Έλληνες» τον Φαλ και τον Μιλουτίνοφ. 

Καμία έκπληξη, αφού με παρόμοιο τρόπο (με ξένους και ομογενείς, όταν καμία ομάδα σε όλη την Ελλάδα δεν είχε σε κανένα άθλημα) ανέβηκαν από την Β Εθνική στην Α' Εθνική της καλαθοσφαίρισης στα τέλη του 1967. 

ΥΓ. Συγχαρητήρια στα παιδιά για την προσπάθεια, αλλά εξ ορισμού η προσπάθεια ήταν καταδικασμένη να μην πετύχει. Αν θεωρούμε φυσικά επιτυχία την 4αδα και τα μετάλλια και όχι τις «ηρωικές» εμφανίσεις που στο τέλος ο Γιάννης δεν είχε κουράγιο να σηκωθεί από την καρέκλα για να δώσει τα χέρια σε συμπαίχτες και αντιπάλους. Στο Ευρωμπάσκετ, θα πάμε καλύτερα ακόμα και με τέτοιες εμφανίσεις πάντως.