«Τρικλοποδιά» στα πόδια μας...

ΑΝ ο «κάθε» Τέτε, ο «κάθε» Μαξ και ο «κάθε» Ίνγκασον είχαν έρθει μέχρι τις αρχές Ιουλίου, η ομάδα τώρα θα έκανε τις 2 τελευταίες «κινήσεις» (έχοντας ήδη Μαξίμοβιτς και Μπάλντοκ) όντας έτοιμη αγωνιστικά. Είναι η πολλοστή φορά εδώ και δεκαετίες που η ομάδα είναι λειψή, στους πιο κρίσιμους αγώνες που κρίνεται το ευρωπαϊκό μας μέλλον. 

Εξάλλου μετά και το φετινό καλοκαίρι με τον Αλόνσο, λογικά κατάλαβαν όλοι οτι τα αφηγήματα «ο τάδε προπονητής αργεί να διαλέξει παίχτες», «ο δείνα προπονητής δεν θέλει να φορτώσει την ομάδα με βαριά συμβόλαια», «έτσι έκανε στην Γουαδελούπη και στην Φερεγουάη» ήταν απλά αφηγήματα και όχι η πραγματικότητα. Λογικά πάντα...

Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν οτι ΑΝ αποκλειστούμε από Άγιαξ και μετά από Λάνς ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα, ΔΕΝ ΘΑ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΤΥΧΙΑ. Αλλά οτι ΔΕΝ ήρθαν οι παίχτες έγκαιρα και οτι ΑΝ είχαμε ξοφλήσει τον Βέμερ στην ώρα του και δεν είχαμε αποκλειστεί για 4 χρόνια (και 5 συνολικά τα τελευταία 12 χρόνια), τώρα θα ήμασταν στους ισχυρούς στις κληρώσεις των προκριματικών. 

Την μοίρα μας την ορίζουμε εμείς και το έχουμε κάνει (καλώς ή κακώς) προ πολλού. Καλούμαστε μονίμως με υπερβάσεις, να βρούμε μια αχτίδα φωτός και να καταφέρουμε να μπούμε σε ομίλους, αφού βολοδέρνουμε σε τριψήφιες θέσεις της ευρωπαϊκής κατάταξης. Πάντως πέρυσι χωρίς Μαξίμοβιτς και Τέτε, καταφέραμε να περάσουμε την Ντνιπρο-1 που βρίσκεται στην ίδια περίπου θέση που είναι τώρα η Λανς, όπως και την Μαρσέιγ που ήταν περίπου στις θέσεις που βρίσκεται φέτος ο Άγιαξ. 

Άρα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, απλά δεν υπάρχει λόγος κάθε χρόνο να προκαλούμε την τύχη μας και να παίζουμε με τις πιθανότητες εναντίον μας, την ευρωπαϊκή μας ιστορία.

Καλή τύχη στους επόμενους τέσσερις αγώνες που κρίνουν (εν πολλοίς) την φετινή ευρωπαϊκή μας παρουσία.