Η αποθέωση ... άργησε!

Το οτι αρκετοί περίμεναν έναν αγώνα σαν τον σημερινό η με την μπουγάτσα, για να αποθεώσουν τον Μπερνάρ, δείχνει πολλά. Αυτός που μέχρι πριν λίγους μηνες ήταν ... παλτό, copaκαμπάνας, τουρίστας και να φύγει με το αεροπλάνο το καλοκαίρι, έγινε ο «μάγος» και ο «ζογκλέρ». 

Η αλήθεια φυσικά είναι πάντα κάπου στην μέση. Ο Παναθηναϊκός πέρυσι απο πλευράς ονομάτων (Μπερνάρ, Βέρμπιτς, Σπόραρ, Μάγκνουσον, Λοντίγκιν, Μαντσίνι) επένδυσε σε γνωστά ονόματα και όχι σε λαχεία. Τα «λαχεία» ήταν ελάχιστα (Τρουγε, Τσοκάι, Τσέριν) και βγήκε μόνο το ένα. Το ΑΝ και κατά ΠΟΣΟ θα έβγαιναν τα γνωστά ονόματα, είναι συνάρτηση πολλών ... παραγόντων. Ο Μπερνάρ ήρθε τέλη Αυγούστου και φυσικά έχασε ΟΛΗ την περσυνή προετοιμασία. 

Φέτος που ήταν από την αρχή με την ομάδα, ήταν άλλος παίχτης. Κορυφαίος με Βιγιαρεάλ, Μπράγκα, πολύ καλός και σκόρερ με την Μαρσέιγ, 3 γκολ με τον Παναιτωλικό, γκολ με τον γαύρο και την Λαμία, πάρε - βάλε στον Μλαντένοβιτς με τον ατρόμητο στο κύπελλο στην πρόκριση εκτός έδρας. Στα φετινά πλει οφ ακόμα και χωρίς τα γκολ (2 με μπουγάτσα και 2 με την Λαμία), είναι από τους καλύτερους του γηπέδου. 

Παίχτες σαν τον Βραζιλιάνο, είναι πιθανόν να χρειαστούν χρόνο για να αποδώσουν. Αλλά θα σε ανταμείψουν. Το ποσό που αμοίβεται δεν έχει σχέση πάντα με το παρόν, αλλά και με το «όνομα» που κουβαλάει. Ένας παίχτης με 3 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα και 3 Σούπερ Καπ Ουκρανίας, στους 16 του Τσου λου 2 φορές, στα ημιτελικά του Europa, με 1 Λιμπερταδόρες, με συμμετοχή σε Παγκόσμιο Kύπελλο δεν θα έρθει «τσάμπα» εδώ. Είναι απορίας άξιον πως δεν τον κρατήσαμε, ενώ μπορούσαμε.