Χρόνια πολλά

Πόσο ωραίο θα ήταν αν τα αθλητικά γεγονότα, είχαν την νοοτροπία των μουσικών γεγονότων. Για παράδειγμα, οι φανατικοί οπαδοί των Metallica έχουν αγοράσει τους καλύτερους δίσκους των Iron Maiden. Και οι οπαδοί των δυο αυτών έχουν σίγουρα δίσκους των Manowar και των Slayer. Αν έρθουν για συναυλία είτε οι Metallica είτε οι Iron Maiden, θα πάνε οι οπαδοί όλων των παραπάνω γκρούπ, να τους ακούσουν. Με τις μπλούζες των συγκροτημάτων και τα τζην μπουφάν με τα ραφτά της κάθε μπάντας. Και μόλις τελειώσει η συναυλία θα πάνε όλοι μαζί για μπύρες.

Οι οπαδοί των Metallica γνωρίζουν οτι το Ride the Lightning είναι καταπληκτικός δίσκος, αλλά παραδέχονται οτι το Reload και το Frantic ήταν δίσκοι για να σερβίρεις τα ποτά επάνω τους. Το ίδιο ισχύει και για τους φανς των Maiden και το Virtual XI. Κανείς τους δεν ενοχλείται αν πεις αυτές τις αλήθειες κατάμουτρα. Κανείς δεν θα σου πει οτι η μουσική βιομηχανία συνομώτισε εναντίον των Metallica, ή οτι οι  δωροδοκήθηκαν από την εταιρεία των Maiden για να τραγουδάνε μπαλάντες χειρότερες και από αυτές στα γεράματα των Scorpions.

Kαι οι 2 οπαδοί όμως παραδέχονται οτι χωρίς τους Sabbath, Purple, Zeppelin, Uriah Heep, Rush, Rainbow, το μέταλ δεν θα ήταν ίδιο, ή μπορεί και να μην υπήρχε καν. Τα «κατορθώματα» των παλιών συγκροτημάτων, αν και σε άλλη εποχή με άλλες ηχητικές και τεχνολογικές δυνατότητες, είναι αποδεκτά από όλους.

Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στον αθλητισμό πλέον. Το μίσος και η έχθρα των οπαδών μεταξύ τους, έχει γεννήσει στρατιές μονοκύτταρων ορκ, που δεν βλέπουν την πραγματικότητα. Οτι ο αθλητισμός ενώνει και δεν χωρίζει. Οτι οι ίδιοι θα έπρεπε να απαιτούν τα μέγιστα από τις ομάδες τους μεν, αλλά να παραδέχονται την ανωτερότητα των αντιπάλων δε. Οι ίδιοι θα έπρεπε να «φωνάζουν» όταν η ομάδα τους δεν βλέπεται και οι συνεντεύξεις και τα πρωτοσέλιδα είναι σαν τα συγκροτήματα που λένε «η τελευταία μας δουλειά είναι οτι καλύτερο έχουμε κάνει, το κοινό μας θα ενθουσιαστεί» και ο δίσκος είναι χρήσιμος μόνο για φρίσμπυ. Οι ίδιοι δεν θα επέτρεπαν να υπάρχει «παράγκα» ή οποιαδήποτε βοήθεια υπέρ τους, καθώς αυτό θα αλλοίωνε την ίση αντιμετώπιση όλων, άρα και την αξία αυτού που υποστηρίζουν..

Ο αθλητισμός όπως και η μουσική και ο κινηματογράφος, είναι απόλαυση, είναι τέχνη. Και έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται από όλους. Ως θεάματα. Ως τέχνη και ψυχαγωγία, ως συνύπαρξη όλων των ενδιαφερομένων σε έναν χώρο με μόνο σκοπό το να ... περάσουμε καλά. Ούτε να βρίζουμε 2 ώρες, ούτε να σκοτωνόμαστε (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Μακάρι αυτές τις γιορτές να γίνουμε όλοι σοφότεροι, λογικότεροι, λιγότεροι νευρικοί, λιγότεροι δυστυχισμένοι, περισσότερο ευτυχισμένοι, περισσότερο άνθρωποι. Χρόνια πολλά, καλές γιορτές σε όλους.

ΥΓ. Ως ευχή, θα ήταν όμορφο να δούμε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή παντού. Σε όλα τα αθλήματα, με τις διοικήσεις να συμβάλλουν τα μέγιστα, τις ομάδες να προσπαθούν στο 100% και με τους οπαδούς να στηρίζουν τα τμήματα χωρίς να το «παίζουν» ειδήμονες και φωτεινοί παντογνώστες σε συνθήκες που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα στο πως λειτουργούν. Ας απαιτήσουμε από αυτούς που πρέπει, αυτά που πρέπει.