Πρώτα μαθαίνεις να περπατάς και μετά να τρέχεις.

Ο Παναθηναϊκός του 2023-24, ΔΕΝ είναι η συνέχεια του Παναθηναϊκού της δεκαετίας του 2000 που μεχρι και το 2010 είχε ευρωπαϊκές διακρίσεις. Ο Παναθηναϊκός εκείνος, σταμάτησε να υπάρχει το 2010. Από τότε για τα επόμενα 13 χρόνια σε ομίλους Champions League και Europa καταφέραμε να πετύχουμε 7 ισοπαλίες (2 με Ρούμπιν Καζάν και από μία με Τότεναμ, Λάτσιο, Εστορίλ, Αιντχόφεν, Λιέγη) και μόλις 1 νίκη (με την Μάριμπορ).

Στα προκριματικά αποκλειόμασταν από όποια ισχυρότερη έπεφτε στο δρόμο μας (Μάλαγα, Σταντάρντ, Μπρυζ, Μπιλμπάο) ενώ ακόμα και ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας από εμάς (Μακάμπι, Καμπάλα) μας απέκλειαν. Και ενώ δεν μας έφταναν όλα αυτά, ήρθε το «τράβηγμα της πρίζας» με αποτέλεσμα την ΜΗ συμμετοχή σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις για μια 3 ετία με δώρο την 4η χρονιά που δεν τα καταφέραμε, αφού πλέον διασυρόμασταν και στα εγχώρια.

Μόλις πέρυσι στήθηκε σωστά η ομάδα, αλλά ακόμα και τότε οι μεταγραφές άργησαν να γίνουν ή διαβάζαμε τα γνωστά αφηγήματα (έτσι κάνει ο Ιβάν, «τον πιστεύει», δεν δουλέυει με ΤΔ, δεν θέλει μεγάλα συμβόλαια) για να δουλεύει καλά το «πλυντήριο». Φέτος λοιπόν για κάποιον ανεξήγητο λόγο δόθηκαν λεφτά, κλειδιά και ένας ΤΔ στον Ιβάν.

Το αποτέλεσμα ήταν το εξής. Οι μεταγραφές έγιναν έγκαιρα. Οι παίχτες όχι μόνο ήταν γνωστοί και καλοί (Βιλένα, Αράο, Τζούρισιτς), αλλά πήραν φανέλα βασικού με το καλημέρα. Σε σημείο που ο Πέρεθ (το άλλο αφήγημα οτι δεν βγαίνει από την 11αδα, γιατί έχει «κόλλημα» ο Ιβάν μαζί του) έχει ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι βασικός. Ακόμα και οι «αναπληρωματικοί», στα δύσκολα ήταν παρόντες (Μπράουν, Γεντβάι, Μλαντένοβιτς) 

Ο δε Ιβάν είναι ένας προπονητής που τα κατάφερε με το ΑΠΟΕΛ στην Κύπρο και στην Ευρώπη, αλλά απείχε από όλα αυτά μία δεκαετία καθώς αναλώθηκε σε ομάδες των Εμιράτων και στην Εθνική τους. Οπότε έχασε και αυτός την επαφή του  με το υψηλό επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πιθανόν και τα «αντανακλαστικά» του. Λογικό και αυτός να θέλει χρόνο, να βρει τα πατήματά του.

Βάζοντας όλα αυτά στην ζυγαριά, ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει φέτος να αποκλείουμε (ως 262οι) στα προκριματικά 2 ισχυρότερες ομάδες από εμάς, την 132η Ντνίπρο-1 και την 49η Μαρσέιγ και να χάνουμε την είσοδο στους ομίλους Champions League στις λεπτομέρειες από την 34η Μπράγκα. Στον δε όμιλο να είμαστε αήττητοι και με 0 παθητικό προς στιγμήν, με την 91η Μακάμπι Χάιφα και την 18η Βιγιαρεάλ. Και όλα αυτά με φορ τον Ιωαννίδη και τον Σπόραρ στην επίθεση και όχι τον Βαζέχα, τον Λύμπε, τον Γκόραν, τον Μανολάκη και τον Κύπριο στην ίδια 18αδα. 

Ναι μπορούσαμε να κερδίσουμε χτες, αν ήμασταν πιο τολμηροί. Ναι υπήρχαν κακοί παίχτες, όπως και κακή διαχείριση του αγώνα. Αλλά είμαστε στο 2023, ξέρουμε ποιόν έχουμε ιδιοκτήτη, ξέρουμε το ρόστερ που διαθέτουμε και τι δυνατότητές μας. Όχι, δεν είμαστε ευχαριστημένοι από την εμφάνιση και το αποτέλεσμα. Αλλά να θυμόμαστε πάντα, σε ποιά «κατάσταση» είμαστε. Δεν θα αρχίσουμε τα αναθέματα επειδή φέραμε 0-0 με την Μακάμπι, που έριξε 4 πέρυσι στον γαύρο και παρακάλαγαν να λήξει μην φάνε και πέμπτο.

Φανταστείτε αυτή η διετία ευρωπαϊκών καλών εμφανίσεων με Σλάβια, Ντνίπρο-1, Μαρσέιγ, Μπράγκα, Βιγιαρεάλ, Μακάμπι να συνέβαινε την σεζόν μετά τον αποκλεισμό από την Μπιλμπάο. Καταλαβαίνετε τι έδαφος έχουμε χάσει? Τι εμπειρία θα αποκομίζαμε, πόσοι και ποιοί παίχτες θα έρχονταν με το ευρωπαϊκό δέλεαρ και σε ποιά θέση θα βρισκόταν ο Παναθηναϊκός?

Διαβάζουμε σχόλια λες και χτες έπαιζε η Σίτυ με τα Τρίκαλα και έχασε κιόλας με 2-0. Είπαμε, ήταν κακοί αρκετοί παίχτες και ο προπονητής. Το ίδιο ισχύει και για το μπάσκετ. Φέτος για πρώτη φορά μετά το 2017-18, στήθηκε μία αξιοπρεπής ομάδας με καλό προπονητή. Στο πρώτο επίσημο όμως, ... τρομάξαμε. 

Αν νομίζουμε οτι θα πάρουμε τρεμπλ αήττητοι επειδή μας έχει 2-3ο φαβορί μία στοιχηματική, τότε μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουμε την σχέση μας με το άθλημα. Δεν γίνεται να έχουμε τις απαιτήσεις του 2000-10 στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, παραβλέποντας το πως φτάσαμε στο 2023. Οι στόχοι σαφώς και πρέπει να υπάρχουν και θα παλέψουμε για αυτούς, αλλά οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες. 

Ας βοηθήσουμε τις 2 ομάδες να περπατήσουν, να σταθούν με σιγουριά και το «τρέξιμο» θα έρθει μόνο του. Και θα βλέπουν και πάλι την πλάτη μας. Και το ξέρουν όλοι αυτό. Φίλοι και εχθροί.