Πάει και αυτός...

Ο Βιτόρια είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αυτή μπορεί να λιώνει στις «ζέστες», αλλά ο κύριος όγκος του παγόβουνου παραμένει ... αναλλοίωτος.

Ο Παναθηναϊκός στα 3 χρόνια που επέστρεψε για τα καλά στην Ευρώπη, παρουσίαζε την ίδια «συμπεριφορά». Υπερβάσεις το καλοκαίρι για τα προκριματικά και αρκετά καλές εμφανίσεις (Μαρσέιγ, Μπράγκα, Άγιαξ, Λανς, Ρείντζερς, Σαχτάρ, Σάμσουν), αλλά στο πρωτάθλημα σχετικά νωρίς πάντα κάτι «στράβωνε».

Από τις επικές γκέλες του Μπρινιόλι με άρη και ατρόμητο πρόπερσυ, από τα «κουφά» 0-1 με Αστέρα και 2-2 με Κηφισιά πέρυσι, μέχρι το 1-1 με Λεβαδειακό και 3-2 (με ανατροπή κιόλας) από την Κηφισιά φέτος.

Οι 2 τελευταίοι προπονητές (Αλόνσο και Βιτόρια) δεν έβγαλαν ούτε παρέλαση μετά την Ευρώπη (όπου πέτυχαν τον στόχο - δηλαδή να έχουμε έσοδα, να παίξουμε αγώνες σε ομίλους ώστε να γίνουμε selling club), ο προκάτοχος αυτών (Ιβάν) άντεξε μέχρι τις γιορτές. Και οι 3 πέτυχαν στα «δύσκολα» και απέτυχαν στα «εύκολα».

Ο φετινός Παναθηναϊκός ήταν άριστα στημένος και διαβασμένος σε όλα τα δύσκολα ευρωπαϊκά ματς. Προσαρμόστηκε πάνω στον αντίπαλο, τον διάβασε σωστά και δέχτηκε μόλις 4 γκολ σε 6 αγώνες με αντιπάλους ανώτερες (πλην Σάμσουν) ομάδες από αυτόν. Κρατώντας την εστία του ανέπαφη σε 3 από τους 6 αγώνες. Μετά την ολοκλήρωση των κινήσεων όμως (προσθήκες και αποχωρήσεις), τα πράγματα αλλάζουν άρδην. 

Στην Ελλάδα όμως δέχτηκε 4 γκολ σε 2 αγώνες από την Κηφισιά και τον Λεβαδειακό. Αίφνης μετά το 45ο λεπτό του Α ημιχρόνου με τον Λεβαδειακό, το τριφύλλι «εξαφανίζεται». Για 135 λεπτά ο Παναθηναϊκός είναι αδιάφορος, αδιάβαστος και απρόσχετος. Δεν θυμίζει ομάδα Βιτόρια. Και ούτε ο ίδιος θυμίζει τον εαυτό του.

Ξαφνικά οι «νορμάλ» και λογικές αλλαγές δεν γίνονται ποτέ (ο Τσιριβέγια βγαίνει αλλά δεν μπάινει ... κόφτης, ο Σιώπης που πάντα έμπαινε για να δώσει ανάσες και να κρατήσουμε σκορ, ως δια μαγείας απουσίασε με Λεβαδειακό και Κηφισιά όταν ήμασταν μπροστά στο Β ημίχρονο - ο Ρενάτο που ξέραμε όλοι οτι δεν είναι έτοιμος έγραψε 120 λεπτά περπατώντας και προδίδοντας όλο το κέντρο αμυντικά όσο παίζει - ο Καλάμπρια μετά το 60 στα 2 εγχώρια «σκάει» - ο Κότσιρας που τράβηξε το κουπί στα ευρωπαϊκά, δεν βλέπει ούτε λεπτό συμμετοχής στην Ελλάδα - ο Μαντσίνι βρίσκει θέση στην 11αδα κάνοντας τα πάντα λάθος -  -  ενώ οι Τετέ / Πελίστρι ξαφνικά είχαν ενοχλήσεις) και ο Παναθηναϊκός δείχνει αποπροσανατολισμένος σε 2 αγώνες.   

Η δε απόλυση του Βιτόρια γίνεται σήμερα λιτά με 2 γραμμές και μάλιστα δεν χαιρετάει καν τους παίχτες. Ο καθένας μπορεί να ενώσει αυτά τα κομμάτια και να βγάλει οτι συμπέρασμα θέλει. 

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε από το 2021 και έπειτα να κάνει μεταγραφές από «ψηλά» σχετικά και όχι να παίζει με τον Εμπακοτό και τον Νιάς. Συνήθως οι μεταγραφές ήταν 2ετή συμβόλαια (Πέρεθ - Μλαντένοβιτς - Τζούριστς - Αράο) ή 3ετη (Παλάσιος - Λούντκβιστ - Κότσιρας - Μπρινιόλι -Μαντσίνι). 

Η εξαίρεση ήταν ο Σπόραρ (4ετές και αντάλλαγμα όπως φάνηκε για την μεταγραφή Αλεξανδρόπουλου - σιγά μην έδινε έτσι πεταμένα 5εκ η Σπόρτινγκ χωρίς να βγάλει κάτι) και ο Τσέριν.   

Το καλοκαίρι του 2023 όμως η τακτική αλλάζει... Στα επόμενα 3 χρόνια θα αποκτηθούν με 4ετή συμβόλαια οι Βιλένα, Ίνγκανσον, Πελίστρι, Τετέ, Πάλμερ, Κυριακόπουλος, και με 3ετή οι Μαξ, Γεντβαι, Μπαλντοκ, Μαξίμοβιτς, Ντραγκόφσκι, Ντεσερς, Τσιριβεγια, Καλαμπρια Τούμπα, ενώ με συμβόλαιο 3,5 ετών ήρθε ο Μπακασέτας.

Πολλές από τις μεταγραφές αυτές δεν μάθαμε αν ήταν επιλογές των προπονητών. Προφανώς είναι διαφορετικό αν ζητήσει δυο συγκεκριμένους ο προπονητής και έρθουν δύο άλλοι (Μειτέ - Μοχάμεντ / Σιώπης - Σφιντέρφσκι) από το να «επιλέξει από την λίστα που ΤΟΥ δόθηκε». 

Στην πρώτη περίπτωση θα κληθεί να δουλέψει με παίχτες που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που ζητάει, ενώ στην άλλη διαλέγει απλά για να μην ... ξεμείνει. Σε καμία από τις 2 περιπτώσεις δεν έχει το υλικό που επιθυμεί. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν του φεύγουν κιόλας παίχτες βασικοί και αναντικατάστατοι.

Αν αναρωτηθείτε «μα χρειάζονται όλοι αυτοί για να κερδίσεις την Κήφισιά», η απάντηση είναι οτι ο γαύρος κέρδισε 2-0 τον Αστέρα με γκολ στο 93 και το 97, ενώ η 5αρα στις Σέρρες ήταν 0-0 στο ημίχρονο μέχρι να αποβληθεί ο παίχτης των Σερρών. Η δε αεχ κέρδισε τον Λεβαδειακό με 1-0, με τον Βέρμπιτς να χάνει την ευκαιρία στο τέλος να κάνει νέα «κηδεία».

Όλα αυτά προστίθενται στην ανομβρία του Παναθηναϊκού η οποία ξεκινάει από το 1996 και φέτος (εκτός απροόπτου) θα κλείσει 30 χρόνια με 2 πρωταθλήματα. 

Το τριφύλλι αυτή την στιγμή βρίσκεται στο -8 από την κορυφή. Όσο βρισκόταν η κούλα την σεζόν 2022-23 από εμάς. ΠΟΙΟΣ από εμάς πιστεύει οτι μπορούμε να πάρουμε το πρωτάθλημα όπως η κούλα τότε; Ποιός πιστεύει οτι μπορούμε να πιάσουμε την κορυφή όπως το 2002-03 με τον Σέρτζιο που είχαμε 0 βαθμούς σε 3 αγώνες στο ξεκίνημα (4-1 από μπαοκ, 0-1 από προοδευτική και 1-0 με αεχ) και καταλήξαμε στην Ριζούπολη;

Kανείς.

Και πρωτίστως η ίδια η διοίκηση. Η κούλα το πίστεψε και έκανε τα ΠΑΝΤΑ για να το κατακτήσει. Ο Παναθηναϊκός του 2003 και του 2022-23 δεν το πίστεψαν και δεν έκαναν το παραμικρό για να το κατακτήσουν. Όχι αγωνιστικά φυσικά. Η φιλοσοφία εδώ και δεκαετίες παραμένει η ίδια. Γιαυτό και έχει συνηθίσει ο κόσμος.

Πρωτάθλημα μπορεί να μην παίρνουμε αλλά «στην ευρώπη πάμε καλά», έχουμε και έσοδα πλέον - παλιότερα λέγαμε και το περίφημο «δεν χρωστάμε». Τακτικές και νοοτροπίες που όχι μόνο τις «καταλαβαίνουν» οι παίχτες, αλλά δυστυχώς γαλουχούνται και γενιές οπαδών. Οι οποίοι οπαδοί θα φωνάξουν, θα γκρινιάξουν για την γκέλα, αλλά θα την ξεχάσουν σύντομα. Οι αντιδράσεις θα είναι οι ίδιες. «Φούζο πούλο», «πουλα και πούλο», «πύρινες» αναρτήσεις και δεκάδες πανό. Οτι έγινε και πέρυσι και πρόπερσυ και αντιπρόπερσυ και το 2019 και το 2018 και το 2017 και και και...

Όπως καταλαβαίνει και ο πιο αδαής ούτε καν το νέο γήπεδο θα φέρει την «εκτόξευση», ή θα μας δώσει πρωταθλήματα. Ο μπαοκ άλλωστε πήρε 2 πρωταθλήματα (2019 - 2024) με έδρα την τούμπα. Η κούλα το σήκωσε το 2018 με έδρα το Οακα. Γιατί; ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΗΘΕΛΑΝ. Το πίστεψαν, έκαναν τα πάντα για αυτό.

Και αυτός είναι ο επίλογος για την σεζόν 2025-26. Πάντως ο στόχος (selling club) επετεύχθη. Οπότε για την διοίκηση η σεζόν είναι άκρως επιτυχημένη. Για εμάς πάλι, όχι.