Στράτα, στρατούλα...

Πάμε από την αρχή. Η ευρωπαϊκή διαδρομή του τριφυλλιού, διεκόπη έτσι ξαφνικά την σεζόν 2012-13. Προηγήθηκε βέβαια μία 2ετία ντροπής με 5αρα από Μπαρτσελόνα, 3αρα από Κοπεγχάγη, 4άρα από Οντένσε και αποκλεισμός από την Μακάμπι με νέα 3αρα. Όλα αυτά μόλις δύο χρόνια μετά τους 14 αγώνες και τις 7 νίκες σε μία ευρωπαϊκή σεζον και στους 16 του Europa και 3 χρόνια μετά τους 12 αγώνες και τις 6 νίκες σε μία ευρωπαϊκή σεζον και στους 16 του Champions League. 

Και αφού δεν είχαμε «τακτοποιημένο» φάκελο, το 2013-14 μας απαγόρεψαν την έξοδο στην Ευρώπη. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ, που μας άφησε άφωνους. Ένας χρόνος χωρίς αγώνες, σημαίνει μηδενικά ευρωπαϊκά έσοδα και «βουτιά» στην ευρωπαϊκή κατάταξη. Από την 54η θέση (2013), στην 76η θέση (2014). Και ταυτόχρονα ... «μνημόνια», μέχρι το 2017. Μικρά μπάτζετ, ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί (άδικοι και δίκαιοι), χωρίς νίκη σε ομίλους το 2014 και το 2016 και φτάνουμε στην 127η θέση μετά τον αποκλεισμό από την Μπιλμπάο. Και τότε το δεύτερο «σοκ». Ο Βέμερ και το τράβηγμα πρίζας. Για 500χιλ ευρώ, στερούμαστε πάλι την ευρωπαϊκή μας παρουσία για μία 4ετία συνολικά.

Ο Παναθηναϊκός αποχαιρετά την Ευρώπη. Μία ομάδα που μέχρι το 2012 ήταν στην ίδια σχεδόν θέση με τον γαύρο (32ος ο γαύρος - 40ος ο Παο) και 10 θέσεις επάνω από αυτόν το 2011, βρίσκεται σε μία 4ετία στην ... 241η θέση το 2021. Βουτιά σχεδόν 200 θέσεων. Δεν υπάρχει καμία - μα καμία - σύνδεση, της δεκαετίας του 2010 με αυτήν του 2020. Δεν είμαστε η συνέχεια του ευρωπαίου Παναθηναϊκού, παρά μόνο στο όνομα. Αν ήμασταν μία νέα ομάδα και βγαίναμε πρώτη φορά στην Ευρώπη, από αυτές τις θέσεις θα ξεκινάγαμε.

Κάπως έτσι και αφού κατανοήσουμε την πραγματικότητα, ξεκινάει μία δύσκολη αποστολή. Να ξαναγίνουμε ο Panathinaikos. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Οτι πρέπει «δια πυρός και σιδήρου» να ξεπερνάμε ξανά και ξανά τον εαυτό μας. Οτι πρέπει να κληθούμε να αντιμερωπίσουμε μονίμως ομάδες μεγαλύτερες, καλύτερες, ισχυρότερες και ομάδες που βρίσκονται δεκάδες η εκατοντάδες θέσεις ψηλότερα απο εμάς στην ευρωπαϊκή κατάταξη.

Ξεκινήσαμε λοιπόν το 2022 από την 218η θέση να περάσουμε την Σλάβια Πράγας της 32ης θέσης (!). Αποκλειστήκαμε, αλλά με 2 πολύ καλές εμφανίσεις. Με άδικη ήττα εκτός έδρας και μία ισοπαλία με δικό μας δώρο και ταυτόχρονα κακή διαιτησία (2 πέναλτυ - γαργάρα) εντός έδραςνκαι πολλές κλασικές ευκαιρίες και ένα δοκάρι. Η πρώτη προσπάθεια ήταν αποτυχημένη. Πολεμήσαμε, αλλά πέσαμε. Kαι κάπως έτσι, φτάσαμε στην 251η θέση το 2023.

Και καλούμαστε να προσπαθήσουμε ξανά την επόμενη σεζόν, αλλά με ακόμα δυσκολότερες συνθήκες. Με πρώτο αντίπαλο την Dnipro-1 της 166ης θέσης (100 θέσεις ψηλότερα απο μας δηλαδή). Αυτή την φορά, κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Επιτέλους. Και μετά έρχεται η Μαρσέιγ (52η θέση). Και νέα ... υπέρβαση. Και αυτή την φορά ... επιτυχημένη (!). Αποκλείουμε μία ομάδα που βρίσκεται 200 θέσεις ψηλότερα απο εμάς. Το πρώτο βήμα προόδου. Επόμενο εμπόδιο, η Μπράγκα (40η θέση). Αποκλεισμός, αλλά εξασφαλισμένοι όμιλοι Europa μετά από 7 χρόνια (!). Αντίπαλοι οι Βιγιαρεάλ (18η θέση), η Ρεν (39η θέση) και η Μακάμπι Χάιφα (113η θέση). Επιτέλους νίκη σε όμιλο, 12 ευρωπαϊκοί αγώνες σε μία σεζόν, 3 νίκες, 2 ισοπαλίες, όμως αποκλεισμός με άδικο τρόπο αφού δεν μας δίνουν καθαρό πέναλτυ με την Μακάμπι εκτός, ενώ το 2ο γκολ της Μακάμπι στην Λεωφόρο έχει παράβαση οφσάιτ. Ναι, δεν τα καταφέραμε, αλλά κάναμε βήματα εμπρός. Μικρά μεν, αλλά βήματα.

Και φτάνουμε στο φέτος... Ξεκινώντας το 2024 από την 225η θέση. Πρώτος αντίπαλος η Πλόντιφ και επιτέλους μια ομαδα χαμηλότερης δυναμικότητας και θέσεως στην ευρωπαϊκή κατάταξη (308η θέση). Πρόκριση και ξανά τα δύσκολα. Ο Άγιαξ (24η θέση). Νέα υπέρβαση και αποκλεισμός την ... επόμενη μέρα μετά από 30+ πέναλτυ. Και για να σώσουμε την παρτίδα ... η Λανς (112η θέση). Πρόκριση την τελευταία στιγμή και όμιλοι (ξανά), αλλά στο Conference. Aπό την χαμένη ευκαιρία με την Σλάβια, μέσα σε 2 χρόνια έχουμε κάνει άλματα. Είτε μας αρέσει, είτε οχι.

Και στους ομίλους, επιτέλους βατοί αντίπαλοι πλήν Τσέλσυ (10η θέση). Η Μπάνια Λούκα (255η θέση), οι Νιου Σεντς (160η θέση), η Δυναμό Μινσκ (289η θέση), η Ελσίνκι (128 θέση) και η Ντζουγκάρντεν (101η θέση). Μία ισοπαλία και τρεις σερί ευρωπαϊκές νίκες στο τέλος και ... επιτέλους φοράμε κοντομάνικα!!! Πλέι οφ και αντίπαλος η Βίκινγκούρ (320η θέση). Πρόκριση και στους 16 και «τσουπ» η Φιορεντίνα (49η θέση). Νίκη με 3-2 στο Οακα.

Ο Παναθηναϊκός πλέον βρίσκεται στην 111η θέση. Με μία ευρωπαϊκή σεζόν όπου έχει δώσει ήδη 15 αγώνες (μισό πρωτάθλημα επιπλέον δηλαδή)και έχει πετύχει 9 νίκες (!). Κάθε χρονιά και καλύτερος. Την φετινή σεζόν έχει μαζέψει ήδη 11.000 πόντους και έχει «κάβα» για τα επόμενα χρόνια. Την 5ετία 2014-18 είχαμε μαζέψει συνολικά 7.000 πόντους. 

Μας αρκούν αυτά; Προφανώς και όχι. Αλλά το αρχικό ζητούμενο ήταν να ξεκολλήσουμε από τον ευρωπαϊκό βυθό (το πετύχαμε) και κάθε χρονιά να κάνουμε αρκετά περισσότερα από την προηγούμενη (το κάνουμε). Όταν θα έιμαστε έτοιμοι, θα έρθει και η μεγάλη διάκριση.

Είναι βέβαιο οτι θα θέσουμε ως ορόσημο τον ευρωπαϊκό τίτλο, επειδή τον κατέκτησε ο γαύρος. Έναν στόχο που είχαμε και παλιότερα, αλλά εγκαταλείψαμε βίαια τα βήματα που κάναμε σταδιακά προς αυτόν (2001-02-03). Ο γαύρος τα κατάφερε γιατί αγωνίστηκε στην χαμηλότερη - από θέμα ισχύος - διοργάνωση, αλλά με ένα τεράστιο πλεονέκτημα.  Το πλεονέκτημα που είχαμε εμείς επί δεκαετίες. Την συνεχόμενη ευρωπαϊκή εμπειρία και τους πολλούς αγώνες σε Champions League και Europa League. Κάθε χρονιά όμως. Έτσι ανέβηκε θέσεις στην ευρωπαϊκή κατάταξη, εξασφάλισε καλές κληρώσεις και με την απαραίτητη «τύχη»,  έφτασε στην κορυφή. 

Τα τελευταία 15 χρόνια (2010-2024) ο γαύρος αγωνίστηκε σε 56 αγώνες Champions League σε φάση ομίλων και νοκ άουτ και σε  αγώνες 40 ομίλων Europa League και νοκ άουτ μέχρι να κατακτήσει το Conference πέρυσι. Σχεδόν 100 δύσκολοι ευρωπαϊκοί αγώνες. Χωρίς τα προκριματικά.

Εμείς αγωνιστήκαμε μόλις σε ... 6 αγώνες ομίλων Champions League (σεζόν 10-11) και σε 24 αγώνες ομίλων Europa League. Μόλις 30 αγώνες. Η διαφορά εμπειρίας που έχουν αποκομίσει οι 2 ομάδες από αυτές τις διοργανώσεις είναι προφανώς μη συγκρίσιμη. Η εμπειρία αυτή έδωσε στον γάυρο την δυνατότητα κάποια στιγμή να βρει ομάδες της δικής του δυναμικότητας και να τις αποκλείσει. Μέχρι να φτάσουμε εμείς σε αυτά τα μονοπάτια, θα χρειαστούμε λίγο χρόνο ακόμα.

Άξιζε τελικά να μην πληρώσουμε τον Βέμερ και να περάσουμε όλη αυτή την ταλαιπωρία; Πόσα βήματα «προόδου» χάσαμε τα 4 αυτά χρόνια, αν στα 3 μόλις τελευταία κάνουμε άλματα κάθε σεζόν; Πόσες διακρίσεις «πετάξαμε» επειδή είχαμε «μνημόνια», ενώ όποτε θέλαμε βάζαμε 20 και 25εκ σε μία χρονιά σε ΑΜΚ? Πόσες προκρίσεις «χάσαμε»; Πόσες θέσεις στην ευρωπαϊκή κατάταξη και πόσες έυκολες κληρώσεις απωλέσαμε; Πόσα εκ ευρώ εσόδων χαρίσαμε, για ένα καπρίτσιο; Όλα αυτά με ευθύνη της διοίκησης και μόνο. Όλα αυτά από λάθος σχεδιασμό και λάθος προτεραιότητες.

Παρόλα αυτά, το παλεύουμε. Ακόμα και με τους οπαδούς διχασμένους, ακόμα και με μισοάδειο το κρύο και ψυχρό Οακα. Ίσως αν το Οακα ήταν «ηφαίστειο» με Άγιαξ και Φιορεντίνα να είχαμε καλυτερα αποτελέσματα. Ίσως... Από τους σχεδόν 60χιλ (58500 θεατές) στα πλει οφ με την Λανς και την πρόκριση που την «έδωσε» ο κόσμος στο φινάλε, στους μόλις 9χιλ με την Βίκνγκουρ σε αγώνα πλει οφ και στους 27 χιλιάδες στην φάση των «16» με την Φιορεντίνα... Παράνοια...

Η ευρωπαϊκή περιπέτεια μας, τελείωσε με τον λογικό τρόπο. Αποκλεισμός από μία ομάδα που πάιζει σε δυνατότερο πρωτάθλημα και με παρουσία στους 16 του Europa το 2014, στα ημιτελικά του Europa το 2015, στους 32 του Europa το 2016 και το 2017, στον τελικό του Conference το 2023 και το 2024. Στα αντίστοιχα χρόνια εμείς ... κοιτάζαμε τα τρένα (την ευρώπη δηλαδή) να περνάει από μπροστά μας.

Το «αύριο» αν και είναι εύκολο να σχεδιαστεί, δεν δείχνει εύκολο στην πράξη. Γιατί σίγουρα «μπορούμε», λεφτά ξοδεύουμε, μνημόνια δεν έχουμε, φύγαμε από τον βυθό της 8-11ης θέσης και του ευρωπαϊκού αποκλεισμού. 

Το ερώτημα είναι πάντα ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ. Η θέληση καθορίζει τα πάντα. Εδώ και 30 χρόνια ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ. Αντιθέτως στο μπάσκετ που ΘΕΛΟΥΜΕ, παίρνουμε αυτά που θέλουμε.