Ποιοί έχουν πραγματικά αδικηθεί...

Αν κάποιος έχει αδικηθεί είναι οι νέες γενιές Παναθηναϊκών που μεγάλωσαν χωρίς να δουν την ομάδα να πρωταγωνιστεί. Τα παιδιά που έμαθαν να θεωρούν την δεύτερη θέση (ή την τρίτη θέση) και την έξοδο στην Ευρώπη, ως επιτυχία. 

Οι οπαδοί που εδώ και 30 χρόνια (κυριολεκτικά) έχουν πανηγυρίσει μόλις 2 πρωταθλήματα. Οι οπαδοί που στερήθηκαν την ευρώπη για 4 χρόνια (και 5 συνολικά με την σεζόν 2012-13) και η ίδια η ομάδα που «βυθίστηκε». Οι οπαδοί που είδαν τον Παναθηναϊκό να τερματίζει 8ος και 11ος. 

Οι οπαδοί που στην ερώτηση «είστε αισιόδοξος για φέτος?» ακούνε την απάντηση «η αισιοδοξία είναι σχετική». Οι οπαδοί που μετά από κατάκτηση κυπέλλου στην ερώτηση «τι να περιμένουμε φέτος?» παίρνουν την απάντηση «δεν ξέρω...»

Αυτοί είναι οι αδικημένοι, όχι ο Αλαφούζος.

Όσο για το αν η φυσική θέση του Παναθηναϊκού είναι να ΜΗΝ είναι στην κορυφή, εμείς το ξέρουμε από το 1979 και έπειτα. Όταν από τα 9 πρωταθλήματα σε 20 χρόνια (1960, 61, 62, 64, 65, 69, 70, 72, 77) και τα 5 του γαύρου στην νεοσύστατη τότε Α Εθνική, πήγαμε στα 6 πρωταθλήματα στα επόμενα 20 χρόνια (1984, 86, 90, 91, 95, 96) και 8 του γαύρου και καταλήξαμε στα 2 πρωταθλήματα (04, 10) και  τα 20 του γαύρου στα τελευταία 26 χρόνια. 

Δύο διοικήσεις ευθύνονται για τα τελευταία 46 χρόνια. Μόνο δύο. Για τα 8 πρωταθλήματα σε 45 χρόνια, ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ. Αυτοί έκαναν τον Παναθηναϊκό να ΜΗΝ παίρνει πρωτάθλημα και να το θεωρεί και κανονικότητα (τίτλους μπορεί να μην παίρνουμε, αλλά πάμε καλά στην Ευρώπη - λες και εκεί σαρώναμε τα ευρωπαϊκά).