Α, ρε Σωτήρη...

Σε έναν σωστό Παναθηναϊκό ο Νίνης θα έκλεινε φέτος την καριέρα του ως αρχηγός που ξεκίνησε από τα σπλάχνα του, με 7-8 πρωταθλήματα και 1 Γιουρόπα. Το χαμόγελό του προ 20ετίας σχεδόν, ήταν όλη η ελπίδα του Παναθηναϊκού. Ως γνωστόν όμως, στον Παναθηναϊκό η ελπίδα πάντα «πεθαίνει». Πρώτη - τελευταία, δεν παίζει ρόλο. 

Ήξερε μπάλα, ήταν χαμογελαστός άνθρωπος, έκανε πολύ καλό δίδυμο με τον Σισέ και θα έκανε και με τον Μπεργκ αν δεν είχαμε την ... Καμπάλα. Πάντα παραμένει συμπαθής, πάντα όμως αυτό το «αν»...  θα μας τρώει. 

Το ντεμπούτο, το πρώτο γκολ με τον νιόνιο, το «κάψιμο» με τις Εθνικές και τις προετοιμασίες, το νταμπλ, ο αγώνας με την Roma, η μεταγραφή, οι τραυματισμοί, ο Πεσέιρο, η αλλαγή προπονητή στην Πάρμα, οι άστοχες μεταγραφές μετά, πολλά ... Μία καριέρα που θα μπορούσε να ήταν ονειρική, κατέληξε απλά ... συμβατική. Κρίμα για τον Σωτήρη και για μας.

Ευχαριστούμε για οτι μας έδωσες. Καλή συνέχεια μικρέ.