Σφυγμός σε νεκρό ασθενή...

Για ένα τμήμα που εδώ και 30 χρόνια είναι εκτός στόχων, η πίεση είναι λογικό να δημιουργεί εντάσεις. Και όταν οι παίχτες καταλαβαίνουν οτι παραμένουν απροστάτευτοι, η ένταση πολλαπλασιάζεται. Οι επαναλαμβανόμενοι προπηλακισμοί στις Σέρρες και στην τρούμπα, εύκολα φέρνουν «αποτέλεσμα». Νεύρα και κακή απόδοση στον αγώνα. Οι αποδέκτες βγάινουν εκτός εαυτού, χάνουν το μυαλό τους με τις συμπεριφορές αντιπάλων και διαιτητών και βγαίνουν «εκτός» αγώνα. 

Τα ίδια συνέβαιναν και παλαιότερα. Κανείς δεν πούλησε «οπαδηλίκι». Αλλά όλοι τους γνωρίζοντας οτι τα σφυρίγματα είναι σχεδόν πάντα «χειρουργικά», κυρίως αυτά χωρίς την βοήθεια του ΒΑΡ και γνωρίζοντας οτι η ομάδα στα δύσκολα θα είναι απροστάτευτη, πέφτουν στην «παγίδα». Στοχοποιούνται. 

Το πρόβλημα φυσικά μεγαλώνει καθώς το σύστημα δεν ενεργοποιείται μόνο στα ντέρμπυ, αλλά κυρίως στους «δορυφόρους». Αυτοί εμφανίζονται με το «μαχαίρι στα δόντια» εναντίον μας και ως υπάκουα κουταβάκια εναντίον των άλλων διεκδικητών του τίτλου. Η κάθε δική μας «γκέλα» τους κάνει να πανηγυρίζουν στα κάγκελα, ακόμα και αν για αυτούς δεν είχε κανένα όφελος αφού γνωρίζουν την μοίρα τους.

Είναι δύσκολο να συγκρατηθείς ξέροντας τι βάρος κουβαλάς. Φορώντας μία φανέλα η οποία εδώ και 30 χρόνια έχει σηκώσει 2 πρωταθλήματα, σημαίνει οτι κάθε χρόνο έχεις ένα βάρος ακόμα μεγαλύτερο. Μία πίεση που διαρκώς διογκώνεται. Οι παίχτες φταίνε στο επίπεδο που τους αναλογεί. 'Εχουν δικαίωμα να χάσουν, έχουν δικαίωμα να κάνουν κακές εμφανίσεις. 

Έχουν όμως και υποχρέωση να παίζουν στο 100% και να προσπαθούν για τη νίκη. Για να φτάσουν όμως στο 100% και να πάρουν το μέγιστο αποτέλεσμα, χρειάζεται μία σειρά άλλων ενεργειών που ΔΕΝ πηγάζουν από αυτούς, αλλά από το ίδιο το περιβάλλον της ομάδας.  

Η ίδια τακτική ακολουθείται και στο τμήμα του μπάσκετ, όταν αυτό βρήκε πάλι τον δρόμο του. Τα χρόνια του «παρκαρίσματος», η ομάδα δεν αποτελούσε απειλή. Και η ομάδα δεν αποτελούσε θέμα προς συζήτηση. Όταν όμως όλα άλλαξαν πέρυσι, οι γνωστές τακτικές του ποδοσφαίρου εμφανίστηκαν. Ο Σλούκας και ο Ναν είχαν την τιμητική τους. Απαξίωση, εμετικά συνθήματα, άρθρα, ειρωνείες από συναδέλφους τους, σφυρίγματα που σε βγάζουν εκτός εαυτού (4ος τελικός πέρυσι). Οτι ο Ναν πέρυσι στο εξοχικό συγκρατήθηκε και δεν τιμωρήθηκε, ήταν πραγματικό θαύμα. Την ίδια αντιμετώπιση έχει και στην Ευρωλίγκα όπου έχει τιμωρηθεί κιόλας για απρεπή συμπεριφορά (με τεχνικές ποινές και αποκλεισμό από επόμενο αγώνα), έχοντας σε όλες τις περιπτώσεις δίκιο!   

Όμως εδώ υπάρχουν βασικές διαφορές. Κατά πρώτον, η ομάδα έχει βαριά αλλά «ενεργή» φανέλα με πρωταθλήματα κύπελλα και ευρωπαϊκές διακρίσεις σε κάθε δεκαετία, κατά δεύτερον οι παίχτες αυτοί έχουν κορυφαίους συμπαίχτες και τέλος υπάρχει αντίδραση από όλο τον οργανισμό ως τμήμα. Από το «κυνήγι» διαιτητών και ομοσπονδιών, μέχρι ακόμα των εκφωνητών κάθε αγώνα. Δεν πέφτει τίποτα κάτω. Και αυτό έχει άμεσο αντίκρυσμα στην απόδοση και στην ψυχολογία των παιχτών. Κάτι που στο τμήμα ποδοσφαίρου αγνοείται εδώ και δεκαετίες.

Λέγανε στον Σισέ για φούστες, έλεγαν κότες τους παίχτες της γενιάς της Ριζούπολης, «ανακάλυπταν» πράσινες παράγκες (ναι, αυτές που μας έδωσαν 2 πρωταθλήματα σε 30 χρόνια!!!) στοχοποιούν συστηματικά τον Ιωαννίδη, υποτιμούν και χλευάζουν παίχτες μέχρι να φύγουν από εμάς (Κωνσταντίνου - κηπουρός). Κανείς από όσους είχαν την υποχρέωση και την δυνατότητα, δεν προστάτεψε όλους αυτούς. Οι άλλοι πολεμούν όσους τους νιώθουν ως απειλή. Ακόμα και αν δεν απειλούνται στην πραγματικότητα. 

Να είστε με τον Φώτη και τον καθε Φώτη, Με τον κάθε Κουρμπέλη, με τον κάθε Ασάνοβιτς. Με τον κάθε Σειταρίδη, Κυριάκο, Σλούκα, Ναν. Συνήθως έχουν δίκιο και η αντίδραση τους δείχνει οτι έχουν σφυγμό, εν αντιθέσει με άλλους «αρχηγούς» παλιότερων ετών που ηταν όπως η ποδοσφαιρική διοίκηση τότε και τώρα. Άχρωμη, άοσμη, ανύπαρκτη, χωρίς να κάνει αισθητή την παρουσία της.