Και τι κάνουμε για «εμπόδια» που μας σταματάνε;

Τι νόημα έχει να παλεύεις, όταν δεν παλεύουν όλοι με τις ίδιες συνθήκες; Για την 2-3η θέση όπως μας έμαθαν από το 96 και έπειτα; Η για ένα κυπελλάκι όπως μάθαμε από το 2012 και έπειτα; 

Προφανώς και δεν θέλουμε να γίνουμε χαλίφηδες όπως οι υπάρχοντες, αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι θα είμαστε αμέτοχοι στις όσες αδικίες γίνονται εις βάρος μας. 

Τα εμπόδια - δυστυχώς - είναι αξεπέραστα και μας σταματάνε. Το κατάφερε ο Σιδηρόπουλος με την Τρίπολη στο Οακα (άκυρο γκολ), ο Βιντσιτς με την μπουγατσα στην τουμπα (πέναλτυ στον Τέτε), ο Σίμπερτ με τον γαυρο στο οακα (χέρι Ρέτσου) και ο Τσαγκαρακης προχτες στις Σερρες. 

Σε κάθε αγώνα πάμε σαν πρόβατα σε σφαγή. Ε, κάποιες φορές την γλυτώνουμε, κάποιες φορές μας σφάζουν. Και την δεύτερη χρονιά του Γιοβάνοβιτς και φέτος, πυροβολούμε τα πόδια μας. Δεν γίνεται να βλέπουμε τέτοια όργια όπως τα προχτεσινά και η μόνη αντίδραση να είναι το «να παλέψουμε».

Και αν παλέψουμε, ας παλέψουμε όλοι. ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ. Εδώ πολεμάει η ομάδα και η διοίκηση δεν την βοηθάει. Ο καθένας παλεύει στο δικό του επίπεδο. Η διοίκηση δεν έχει βγάλει ούτε ανακοινώσεις, ούτε έχει κινήσει γη και ουρανό για τις αδικίες, ούτε πιέζει για να έχουμε έστω ένα υποτυπώδες 50-50. Που αυτά είναι τα λιγότερα που μπορούμε να κάνουμε και τα ... τυπικά. Ούτε καν βοηθάει άμεσα την ομάδα με μεταγραφές. Μεσόκοψε και ο Γενάρης. 

Αν δεν προστατευτεί η ομάδα, θα χαρίσουμε ακόμα ένα πρωτάθλημα (όπως το προπέρσυνο) σε όποιον θέλει πραγματικά να το κατακτήσει. Και θα μας μείνει οτι «παλέψαμε». Ο στόχος του Παναθηναϊκού δεν είναι να «παλεύει» απλά για την χαρά του αθλήματος, αλλά να παλεύει και να βγαίνει πρώτος. Και αυτόν τον στόχο πρέπει να τον καταλάβουν όλοι.