Η άλωση του Γκελζενκίρχεν

Σαν σήμερα, ο Παναθηναϊκός άλωσε το Γκελζενκίρχεν. Μία ομάδα που για μία 6ετία, είχε αρχές στο παιχνίδι της, βασικό κορμό, καλούς προπονητές και μεγάλους παίχτες. 

Ξεκίνησε με την σεζόν του Κυράστα το 1999-2000. Μία επιθετική ομάδα, που έδειξε πολύ καλά δείγματα στο χορτάρι και μας προιδέαζε για την συνέχεια. Συνεχίστηκε το 2000-01, 01-02 και 02-03 όπου παρά το «τσου κου - τσου κου» μπολ που μέχρι και τα βαζελάκια είχαν πιστέψει, διέπρεψε στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα βεβαίως, έφταιγαν οι προπονητές και οι παίχτες. 

Ανίκανοι οι μεν, μέχρι και «στημένοι» σε πρωτοσέλιδα οπαδικών εφημερίδων οι δε. Μικρές διαφορές με την σημερινή εποχή δηλαδή. Οι μεν προπονητές απολύθηκαν στο τέλος κάθε σεζόν (ναι ακόμα και αυτός που βλέπετε δεξιά στην φωτογραφία) ή και στην αρχή ακόμα (Κυράστας, Αναστασιάδης, Σάντος, Μαρκαριάν), οι δε παίχτες που έμειναν «στοχοποίηθηκαν» ως υπαίτιοι και τους «έφυγαν» τελικά. Ότι απέμεινε, πρόλαβε να πάρει ένα νταμπλ το 2003-04 και να να χάσει στο νήμα το πρωτάθλημα του 20024-05, χωρίς όμως να μπορεί να διακριθεί στην Ευρώπη. 

Τελικά δεν διδαχθήκαμε και πολλά από εκείνη την περίοδο όπως φαίνεται. Ακόμα μας φταίνε στον πρώτο βαθμό οι παίχτες - προπονητές και στον δεύτερο βαθμό η διοίκηση. Η δε διαιτησία (που είμαστε υπεράνω και δεν πολύ ασχολούμαστε) κάπου στο βάθος, αχνοφαίνεται. Όταν θα τα βάλουμε στην σωστή ιεραρχία (Διοίκηση - διαιτησία - προπονητές - παίχτες) για κάθε σεζόν, τότε ίσως να μπορέσουμε να κάνουμε κουβέντα.