Η σημασία και η αξία του πολέμου

Ίσως αυτές οι δύο φωτογραφίες, να βοηθήσουν κάποιους να κατανοήσουν την πραγματικότητα. Αν στις δύο αυτές φωτοραφίες βλεπετε τον πρόεδρο και ιδιοκτήτη μιας ΠΑΕ, θα πρέπει να τις ξανακοιτάξετε. Και στις δύο απεικονίζεται ένας πλούσιος επιχειρηματίας και εφοπλιστής. Κάποιος ο οποίος δεν έχει το παραμικρό οικονομικό πρόβλημα επιβίωσης, όπως δεν είχαν και οι προηγούμενοι (?) ιδιοκτήτες.  

Με αυτή την συνθήκη ως δεδομένο εδώ και δεκαετίες, δημιουργήθηκαν 2 στρατόπεδα. Οι «ο πρόεδρος πρέπει να βάζει λεφτά» και οι «κουμάντο στις τσέπες των άλλων θα κάνουμε?». Ασχέτως της επιλογής του κοινού, ο κοινός παρονομαστής είναι .... ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Λεφτά υπάρχουν όπως έλεγε μία ψυχή. Αν δεν δώσεις λεφτά και αν δεν ασχοληθείς να πιάσουν τόπο, τότε πάνε άκλαυτα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν.

Όπως φαίνεται από το 1996 και έπειτα δεν ενδιέφερε κάποιον από τους ιδιοκτήτες, να «πίασουν τόπο» τα λεφτά που ξοδέυουν, όσα και αν είναι αυτά. Δηλαδή να έρθουν τίτλοι και πρωταθλήματα. Αυτό σημαίνει, οτι δεν έχουν πρόβλημα με το να χάνουν, αλλιώς ... θα είχαν πουλήσει. Κανείς δεν κρατάει μία επιχείρηση στην οποία μπαίνει μέσα. Ακομα δε και αν την πουλήσει, θα την πουλήσει στο μέγιστο της αξίας και του «αέρα» της  και όχι για 1 ευρώ!!! Πόσω μάλλον όταν έχει βγάλει από την μύγα ξύγκι, στην περίπτωση της Παιανίας. Και βγάζει ακόμα

Επιστρέφοντας στο παρόν, η πρόθεση της διοίκησης να μην ασχολείται με την «προστασία» της ομάδας, δηλαδή της επένδυσης που κάνει με τα λεφτά της, είναι γνωστή από το 2012. Η επιτυχία στην όλη προσπάθεια, έγκειται στο οτι δημιουργήθηκαν άλλα 2 νεα στρατόπεδα. Διαίρει και βασίλευε. Οι «δεν ξέρει, δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το ποδόσφαιρο υπομονή» και οι «Πούλα, ή δώσε τις μετοχές και ξεκουμπίσου». Η πρώτη κατηγορία έχοντας ως δεδομένο το τι συνέβη στην λήξη της πολυμετοχικότητας δηλαδή την αβεβαιότητα ύπαρξης του τμήματος, έχει προσαρμοστεί στο «καλή η 2-3 θέση και 2-3 κύπελλα σε 10 χρόνια». Η συνέχεια σε νοοτροπία δηλαδή της 14ετίας 1996-2008 και 2010-12. Η δεύτερη κατηγορία με σαφώς πλέον λιγότερα μέλη, είναι οι τελευταίοι των «Μοικανών» από την γενιά των 40-50άρηδων και μεγαλύτερων φυσικά.

Όσες επόμενες «ομάδες» οπαδών δημιουργήθηκαν στην πορεία (Ιβανικοί, τεριμικοί, μένουμελεωφόρο, βοτανολάγνοι), έχασαν την επαφή με τον αληθινό στόχο του τμήματος, που είναι φυσικά η κορυφή. Σταδιακά η απομάκρυνση από το γήπεδο, έγινε καθημερινότητα. Από το άδειο Οακα και την άδεια Λεωφόρο των σεζόν 1997 (μέσος όρος 8537) και  1999 (μέσος όρος 8246), φτάσαμε στις σεζόν 2016-17 (μέσος όρος 5539) και 2019-20 (μέσος όρος 5693) με τους δύο χαμηλότερους μέσους όρους που είχαμε ποτέ. Το «τσιπάκι» αλλάζει μόνο με την έλευση του Ιβάν και ο κόσμος επιστρέφει στο γήπεδο. Η σεζόν 2022-23 κόβει 12220 θεατές ως μέσο όρο και περίπου τα ίδια την επόμενη σεζόν 2023-24 με 10293 θεατές, αριθμοί που είχαμε να δούμε από την δεκαετία του 90.

Όλες τις προηγούμενες σεζόν των άδειων γηπέδων, κανένας ιδιοκτήτης δεν πτοήθηκε. Γιατί; Γιατί απλούστατα η εξήγηση βρίσκεται στις 2 φωτογραφίες του άρθρου. Τους είναι παντελώς αδιάφορο αν θα δουν 5χιλιάδες, ή 15 χιλιάδες στις εξέδρες. Η τσέπη δεν «ματώνει», καθώς τα έσοδα συνεχίζουν και έρχονται. Το 2021 πήραμε σχεδόν 7εκ από την Κοσμοτέ, ενώ το ποσό πήγε στα 9εκ για τα έτη 2022-23 και 2023-24. Αλλά και να «ματώσει», δεν πονάει. Ούτε καν αμυχή δεν είναι.

Μετά και την απώλεια (αλλά κυρίως τον τρόπο) των 2 τελευταίων πρωταθλημάτων και το συλλαλητήριο, στην έναρξη της φετινής σεζόν «εφαρμόστηκε» η ιδέα της αποχής. Η πρώτη αποχή βέβαια (αλλά αντίστροφα) ήταν το ίδιο το συλλαλητήριο, καθώς αντί να μαζευτούμε 200χιλιάδες και να φωνάξουμε, βρεθήκαμε μόλις 8 χλιάδες. Αυτό σημαίνει οτι η πρώτη μάχη, χάθηκε. Και χάθηκε με Βατερλό. Γιατί; 

Γιατί ήταν περισσότερες οι «υποομάδες» που δεν συμμετείχαν. Οι «κουμάντο στις τσέπες των άλλων», οι «μετά τον φούζο, ποιός», οι «τώρα πήραμε 2 κύπελλα σε 3 χρόνια, σταματήστε την γκρίνια» είναι πολλαπλάσιοι των «θέλουμε πρωτάθλημα, βαρεθήκαμε 12 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα» και μάλιστα είναι και ευχαριστημένοι.

Έτσι ο πρώτος αγώνας με την Μπότεφ βρήκε τον κόσμο μουδιασμένο (8-10χιλιάδες), αλλά στον αγώνα με τον Άγιαξ κόπηκαν περίπου 25 χιλιάδες. Η διαφορά στην προσέλευση των οπαδών σε σχέση με τους περσυνούς αγώνες με Μπράγκα και Βιγιαρεάλ πιθανότατα δεν είναι η αποχή, αλλά το μούδιασμα ακόμα από την διαχείριση της περσυνής χρονιάς (απόλυση Γιοβάνοβιτς, έλευση Τερίμ). Η συνέχεια με τον Αλόνσο, θα μας λύσει την απορία. 

Πάμε τώρα στο διά ταύτα. Η αποχή για να πετύχει, χρειάζεται μαζική συμμετοχή. Αν ΔΕΝ πάνε απλά 3χιλιάδες, θα βρεθούν άλλοι 2 χιλιάδες που θα πάνε. Η αποχή όμως ακόμα και αν είναι μαζική, πρέπει να έχει έναν στόχο. ΠΟΙΟΣ είναι αυτός; 

Μήπως η οικονομική απώλεια στον ιδιοκτήτη; Μα του είναι παντελώς αδιάφορο, αφού έτσι και αλλιώς από το 2012 και έπειτα (πλην 2 σεζόν) σε μισοάδειο γήπεδο παίζουμε. Δεν είμαστε στην δεκαετία του 60, που τα έσοδα είναι ΜΟΝΟ τα εισιτήρια. Τότε, θα είχε επιτυχία. 

Μήπως η διαμαρτυρία για την απώλεια πρωταθλημάτων και η αλλαγή διοίκησης; Μα πιθανόν επειδή επέστρεψε ο κόσμος τις 2 αυτές σεζόν (2022-23 και 2023-24), η ομάδα διεκδίκησε μέχρι τέλους τα 2 αυτά πρωταθλήματα. Το οτι δεν προστάτεψε η διοίκηση την ομάδα, ήταν αναμενόμενο. Και δεν θα αλλάξει και τις επόμενες σεζόν. Εν γνώσει του. Και δεν θα αλλάξει ούτε το πρόσωπο. Το ξέρουμε, έτσι δεν είναι;

Υπάρχει κάποιος άλλος στόχος της κίνησης αυτής; Ας πούμε να πληγεί οικονομικά η «Πίτα του παππού» στα 100 μέτρα από το γήπεδο; Μάλλον όχι.

Η αποχή επίσης θα είχε λογική - εφόσον δεν γίνεται μαζικά - αν γινόταν τουλάχιστον στοχευμένα. Αποχή δεν σημαίνει δεν πάω γήπεδο, αλλά κάθε μέρα κάνω «κλικ» στο Σδνα και στο Σπορ-φμ, κάθε μέρα γράφω για το ποδόσφαιρο και θα πάρω το πακέτο Κοσμοτέ-Νόβα να δω την ομάδα για να «κράζω». Νηστεύω δηλαδή, αλλά κάθε Πεμπτη μπολονέζ και κάθε Σάββατο βράδυ σουβλάκια στα κρυφά. Αποχή σημαίνει «δεν με νοιάζει αν υπάρχει ποδοσφαιρικό τμήμα». Απέχω από αυτό.

Πως θα πλήξεις οικονομικά κάποιον, αν του δίνεις έσοδα ενισχύοντας την συνδρομητική; Πως θα πλήξεις οικονομικά κάποιον, αν του δίνεις πάλι έσοδα κάνοντας «κλικ» στα γνωστά σαιτ για να «κατηγορήσεις» τους αρδ που γράφουν κατά παραγελία; Πως θα αλλάξει γνώμη για να «ενεργοποιηθεί» με ένα άδειο γήπεδο, ή με 5-10χιλιάδες να τον βρίζουν; Δεν έγιναν όλα αυτά το 2017, το 2018 το 2019; Άλλαξε κάτι; Η μήπως κάνουμε πόλεμο αν ανεβάσουμε 2 meme με τον φουζο;

Άρα. Όσο κατανοητή και αν είναι η κίνηση αυτή, μας ενδιαφέρει ο στόχος της και αν θα τον πετύχει. Αν δεν επιτευχθεί ο στόχος, τότε η προσπάθεια δεν θεωρείται επιτυχημένη. Άλλα άσκοπη. Χωρίς σκοπό, χωρίς επιτυχία δηλαδή. Έτσι γίνεται παγκοσμίως. Αυτό δεν σημαίνει, οτι σταματάμε γενικά την προσπάθεια. Σημαίνει οτι πρέπει να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ τον τρόπο προσπάθειας και πιθανόν να αλλάξουμε και τον «στόχο». Για να έχει νόημα η προσπάθεια και καταστεί εφικτός ο στόχος της.

Καλό θα ήταν να καταλάβουμε οτι έχουμε ηττηθεί. Οι 40χιλιάδες του 2008, έγιναν μόλις 8χιλιάδες το 2024. Και πιθανότατα θα γίνουν 4-5χιλιάδες το 2028, σε νέο συλλαλητήριο. Ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται, είτε γιατί έχει σοβαρότερα θέματα για να ασχοληθεί, είτε γιατί έμαθε στις συνθήκες «ατιτλίας», είτε γιατί πλέον βρήκε το μπάσκετ που για άλλους λόγους επανήλθε στην κορυφή.

Ο φούζος θα πουλήσει ΟΤΑΝ, ΟΠΩΣ και ΟΠΟΥ θέλει αυτός. Εμείς δεν μπορούμε να εκβιάσουμε κάτι. Ούτε άμεσα (συλλαλητήριο), ούτε έμμεσα (αποχή). Αυτη είναι η πραγματικότητα, βάσει των γεγονότων. Αυτό επίσης δεν σημαίνει οτι ΔΕΝ θα πολεμήσουμε. Αλλά πρέπει να αναθεωρήσουμε τα δεδομένα του πολέμου και τα «όπλα» των 2 πλευρών. Μπορεί ως συμπέρασμα να χαλάει τα «σχέδια» των πράσινων «Σαντινίστας», αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.

Και επειδή θα τεθεί η κλασική ερώτηση «Εσύ ρε μεγάλε, τι προτείνεις» η απάντηση είναι «Δεν ξέρω - δεν προτείνω». Μπορώ να εκτιμήσω μία προσπάθεια, μία κίνηση, αλλά δεν μπορώ να δώσω λύση σε μία τέτοια κατάσταση από το επίπεδο του οπαδού. Μπορώ να πω όμως με βεβαιότητα οτι τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 2012 και έπειτα, αφού έχουμε δοκιμάσει τις 2 αυτές επιλογές Την αποχή και τα συλλαλητήρια (2019 και 2024).  Ήμουν παρόν και στα 3 συλλαλητήρια και θα είμαι και στο επόμενο. Αλλά έχοντας εδώ και χρόνια επίγνωση οτι δεν βοηθάω σε καμία λύση του προβλήματος, απλά εγώ νοιώθω καλά συμμετέχοντας. Έκανα το καθήκον μου δηλαδή. Αν πέτυχα κάτι και εγώ και οι άλλοι συμμετέχοντες, κάνοντας αυτό; Προφανώς και όχι. Το οτι βιώνουμε στο 2024 αυτά που βιώνουμε είναι  απόδειξη.

Αν θέλουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο, θα πρέπει να δούμε ξανά με καθαρό μυαλό όλα τα δεδομένα και όλες τις παραμέτρους. Εμάς, τους συμμάχους μας, τους εχθρούς, τους «ουδέτερους», τα «όπλα» μας και το δραστικό βεληνεκές που έχουν. Όσο κάνουμε «ανταρτοπόλεμο», δεν θα κερδίσουμε. Εκτός φυσικά αν για άλλους λόγους (και όχι της δικής μας διαμαρτυρίας), παρθεί η απόφαση για αλλαγή διοίκησης.

ΥΓ. Η θέση του οπαδού ΠΑΝΤΑ, ήταν και είναι στο γήπεδο (και στους δρόμους όταν απαιτείται). Εκεί «ακούγεται», εκεί «φαίνεται», εκεί έχει αντίκρυσμα η δράση του. Από το σπίτι δεν κέρδισε κανείς , καμία μάχη.  

ΥΓ2. Το ίδιο ισχύει και στις εκλογές. Όσοι έκαναν «αποχή»γιατί δεν τους αρέσει η τωρινή κατάσταση και «όλοι τα ίδια κάνουν, ποιόν να ψηφίσω», είναι αυτοί που μετά φωνάζουν για την ίδια την απαράδεκτη κατάσταση που δεν αντέχουν και «πρέπει να αλλάξει αυτή η κυβέρνηση, απορώ ποιοί την ψηφίζουν».