Ο δικός μας Παύλος...

Στον οργανισμό του Παναθηναϊκού, υπήρξε κάποια στιγμή ένας άνθρωπος ο οποίος αγάπησε το τριφύλλι. Το αγάπησε τόσο ώστε να το έχει πρώτη προτεραιότητα. Στην ίδια του την ζωή. 

Ξεκίνησε να το βοηθάει όταν ακόμα τίποτα δεν ήταν επαγγελματικό και δεν υπήρχαν κέρδη. Όταν κατάφερε επιτέλους να αναλάβει τις τύχες κάποιων τμημάτων του Συλλόγου, έπραξε όπως του έλεγε η καρδιά του. Οχι όπως του έλεγε η λογική και η τσέπη του. 

Ονειρεύτηκε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή. Αλλά ο δρόμος ήταν μακρύς και ανηφορικός. Και δύσβατος. Έπρεπε να ξοδέψει αλόγιστα, να μην τα παίρνει ποτέ πίσω, να διαλύσει παράγκες, να κάνει συνεχώς υπερβάσεις, να συνέρχεται γρήγορα από πρόσκαιρες αποτυχίες και απογοητεύσεις. Δεν το έβαλε ποτέ κάτω. 

Όταν έφτασε στην κορυφή την πρώτη φορά, δεν έμεινε εκεί. Δεν επαναπαύθηκε. Δεν το θεώρησε ως απώγειο και ως το μέγιστο που μπορούσε να προσφέρει. Έθεσε ως στόχο να το επαναλάβει όσες περισσότερες φορές μπορούσε. Γιατί αυτό είναι η επιτυχία. Η συνεχόμενη παραμονή στην κορυφή. Δεν συμβιβάστηκε με την 2η θέση ποτέ. Δεν ήθελε να τον θυμούνται ως απλά έναν καλό παράγοντα, αλλά ως τον πιο επιτυχημένο όλων. 

Και κατάφερε να περάσει αυτή την φιλοσφία, αυτήν την στάση ζωής, την νοοτροπία του νικητή και στην επόμενη γενιά. Και αυτή ήταν η μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε τελικά. Ένα τμήμα που έχει μάθει να είναι πρωταθλητής. Ένας οργανισμός που έχει μάθει να σηκώνεται τάχιστα όταν πέφτει και να επανέρχεται στην κορυφή. Και το κάνει και αγωνιστικά και διοικητικά. 

Σαν σήμερα λοιπόν το μακρυνό 1929, γεννήθηκε ο Παύλος Γιαννακόπουλος και δεν έφυγε ποτέ από δίπλα μας. Ευχαριστούμε για όλα.