Φυσικά και κερδίζεις με 60 πόντους!

Δηλώσεις όπως «με 60 πόντους δεν κερδίζεις», τις εκλαμβάνουμε απλά ως άστοχες. Μπορεί να είναι δύσκολο να κερδίσεις, ΑΛΛΑ ΟΦΕΙΛΕΙΣ να προσπαθήσεις. Με 68 μας κέρδισε ο οσφπ. Αυτός πως τα κατάφερε; Mήπως στο Σεφ που βάλαμε 73 κερδίσαμε; Όχι φυσικά γιατί δεχθήκαμε 101. Όταν ο αγώνας πάει σε κλειστό σκορ, οφείλεις να βρεις τρόπο είτε να κερδίσεις, είτε να ξεφύσεις από αυτό. Να αποδέχεσαι την ήττα πριν καν τελειώσει ο αγώνας (δηλώσεις ημιχρόνου), είναι πρωτόγνωρο. 

Αυτό είναι διαπίστωση. Και δεν είναι θετική. Απέχει όμως παρασάγγας από το κρέμασμα στα μανταλάκια, κλασική τακτική παλαιών ετών. Η ανθρωποφαγία είναι αγαπημένο σπορ των ημερών, ειδικά όταν χρησιμοποιείται για αποπροσαναταλοσμό της γνώμης. Ο προπονητής μπορεί να είναι επαρκής ή όχι για τον πάγκο μας, αλλά οφείλουμε να σεβόμαστε οτι κάθεται σε αυτόν. 

Δημοσιεύματα σαν το χτεσινό, μάλλον θα παράγουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που έχουν κατα νου αυτοί που κόπτονται για το καλό του Παναθηναϊκού τον τελευταίο καιρό σε όλα τα επίπεδα. Πολλά μπορούμε να καταλογίσουμε στον προπονητή, όμως οι ευθύνες (είτε για τα θετικά - είτε για τα αρνητικά) κατανέμονται ιεραρχικά.

Πρώτα στην διοίκηση για το περιβάλλον, τις συνθήκες και το μπάτζετ της ομάδας, δεύτερον στον προπονητή που θα επιλέξει υλικό για να κάνει πράξη της ιδέες του, θα κατευθύνει θα ενορχηστρώσει, θα σχεδιάσει, θα εμπνεύσει πάνω απο όλα τους παίχτες του, τρίτον στους παίχτες που εισπράτοντας όλα τα ανωτέρω θα κληθούν να φέρουν εις πέρας τις δύσκολες αποστολές και τέλος η αλυσίδα κλείνει με τους οπαδούς οι οποίοι θα δώσουν «φτερά» στην ομάδα και θα κάνουν ένα άψυχο γήπεδο να μοιάζει ... ζωντανό. Πάντα πρέπει να θυμόμαστε την ιεραρχία στην κατανομή ευθυνών.

Το μπάτζετ που αποτελεί και την βασική «καραμέλα» των δικαιολογιών, είναι δίκοπο μαχαίρι. Όποτε μας βολεύει κάνουμε υπερβάσεις με αυτό, όποτε δεν μας συμφέρει μας δένει τα χέρια. Το μεγάλο μπάτζετ σημαίνει πληθώρα επιλογών. Δεν σημαίνει όμως, οτι αν έχουμε μικρό μπάτζετ δεν έχουμε μια σωστά στημένη ομάδα, μια σωστά δομημένη ομάδα, μια ομάδα με ταυτότητα, με χαρακτήρα, με πλάνο στο παρκέ, με αρχές. 

Μια ομάδα με μεγάλο μπάτζετ, θα έχει για «1» τον Καλάθη και τον Διαμαντίδη. Η τον Σάρας και τον Διαμαντίδη. Μία ομάδα με μικρό μπάτζετ θα έχει «1» τον Άριελ Μακ Ντόναλντ και τον Καλαϊτζή. Μια ομάδα με μεγάλο μπάτζετ θα έχει στο «3» τον Ντομινίκ, ή τον Ντέγιαν ή τον Σίσκα. Μια ομάδα με μικρό μπάτζετ θα έχει στο «3» τον Ματσιούλις. Και οι 2 ομάδες όμως μπορούν να παράγουν μπάσκετ, να έχουν αρχή και τέλος στο παιχνίδι τους. Θεαματικότερη και αποτελεσματικότερη ασφαλώς θα είναι η πρώτη, αλλά και η δεύτερη θα είναι  αξιοπρεπής και σωστά τοποθετημένη στο παρκέ. Γνωρίζοντας οτι το μπάζτετ εδώ και λίγα χρόνια είναι μικρό, δεν ζητάμε φυσικά ούτε παίχτες τύπου Σάρας, ούτε επιδόσεις και εμφανίσεις των ομάδων αυτών. 

Το να έχει όμως συνοχή η ομάδα, ταυτότητα, πλάνο στον αγώνα, αντιδράσεις, εναλλακτικά σχέδια, είναι κάτι που σχεδιάζεται και μπορεί να αποτυπωθεί στο παρκέ είτε με τον Σάρας και τον Ντομινίκ, είτε με τον Καλαϊτζή και τον Γιόνας. Είναι άγνωστο αν ένα ηλεκτροσόκ, θα συνεφέρει την εικόνα της ομάδας καθώς φαίνεται να μην υπάρχει έμπνευση και εμπιστοσύνη μεταξύ όλων. Είτε θετικό (μεταγραφή), είτε αρνητικό. Το βέβαιο είναι οτι πρέπει να πολεμήσουμε με οτι έχουμε και δεν έχουμε, για να μην χαθεί το πρωτάθλημα. Μέχρι στιγμής η εικόνα δεν είναι αισιόδοξη οτι σε σειρά 5 αγώνων, θα κάνουμε 3 νίκες και 1 εξ αυτών στο Σεφ. Πρέπει όμως να εξαντλήσουμε ΟΛΕΣ τις πιθανότητες. 

Αρκεί να τις δημιουργήσουμε αγωνιστικά. Θέλουμε, μπορούμε;