Ο φόβος της (εκτός έδρας) νίκης

Αυτό που δείχνει τον χαρακτήρα μιάς ομάδας είναι η σταθερότητα, η συνέπεια και η διάρκεια. Μία μεγαλή νίκη, ή μία μεγάλη ήττα ως εξαιρέσεις είναι και αυτές πιθανές να συμβούν, αλλά δεν αλλάζουν τον χαρακτήρα της. Tο τελευταίο μας διπλό του 2021 στο πρωτάθλημα, πριν την νίκη επί της Λαμίας (22/11/21), το πετύχαμε στις 6 Φεβρουαρίου με αντίπαλο τον Ατρόμητο (2-3). 9 μήνες χωρίς νίκη εκτός έδρας με λίγα λόγια. 

Οι 6 φετινές εκτός έδρας αναμετρήσεις

Φέτος μοιράζουμε 4άρες στην Λεωφόρο, αλλά εκτός έδρας δεν τα καταφέρνουμε. Σε 6 φετινές εως τώρα εκτός έδρας αναμετρήσεις, έχουμε την συγκομιδή των ... τεσσάρων (4) βαθμών στην ισοπαλία με αντίπαλο τον πρωτοπόρο Οσφπ κσι στη νίκη με την Λαμία. Έχουμε καταφέρει να ΜΗΝ κάνουμε νίκη με όλους τους πιθανούς τρόπους. 

Είτε δεχόμενοι γκολ στο ξεκίνημα με τον Πας στο 5ο λεπτό (όπου η τελευταία μας νίκη ήταν το 0-3 με τον Μπεργκ το 2016 - αγωνιζόμενοι με 10 παίκτες) και χωρίς φάσεις μετά, είτε δεχόμενοι γκολ με τον Άρη στο 10ο λεπτό [όπου από το 2018 που ανέβηκε έχουμε 2 ήττες (η μία με 4άρα) μια ισοπαλία και μία νίκη στο πρωτάθλημα], είτε κρατώντας το «0» στην άμυνα αλλά χωρίς φάσεις για το γκολ (με Οσφπ 0-0), είτε πετυχαίνοντας πρώτοι γκολ, αλλά ανίκανοι να διαχειριστούμε το πλεονέκτημα αυτό με τον Αστέρα που είχε 0 γκολ εντός έδρας μέχρι να παίξει με μας, είτε δεχόμενοι γκολ από την Αεκ στο 2ο λεπτό και χάνοντας οι επιθετικοί μας κλασικές ευκαιρίες από την μικρή περιοχή.

Νωπές οι μνήμες από το περσυνό «κάζο» για παράδειγμα με τον Αστέρα, στην Τρίπολη. Προηγηθήκαμε 0-2 στο 59ο λεπτό, αλλά στο 89ο και 96ο στην τελευταία φάση, το 0-2 έγινε 2-2! Το έλλειμα χαρακτήρα και αυτοπεποίθησης των παικτών ήταν (και είναι) κάτι παραπάνω από προφανές. Αν εξαιρέσουμε τις σεζόν του Αναστασίου, η ομάδα δεν έχει (εκτός έδρας) την ικανότητα για να διαχειριστεί την πίεση, ή να αλλάξει την ροή του αγώνα. Οι σεζόν του Αναστασίου είχαν το πετυχημένο «τρυκ» των έμπειρων (Μπεργκ-Πράνιτς-Σίλντεφελντ-Πέτριτς-Μέντεζ όλοι πρώην πρωταθλητές) οι οποίοι μαζί με ένα κράμα νέων παικτών «έδεσαν», έφεραν κύπελλο, έριξαν 3 στον Οσφπ και διεκδίκησαν το πρωτάθλημα του 14-15 στα ίσα από τον Οσφπ (όλα αυτά χωρίς ξένους διαιτητές και VAR).

Τα χρόνια μετά το 2017 και το «τράβηγμα» της πρίζας με αριθμούς

Τα τελευταία χρόνια μετά το τράβηγμα της πρίζας το 2017, η ομάδα δεν φαίνεται να πιστεύει ότι είναι ικανή να πετύχει τους στόχους της. Eίτε λόγω αυτοπεποίθησης, ψυχολογίας και χαρακτήρα, είτε λόγω ικανοτήτων. Το 2017-18 τερματίσαμε 11οι και μας έβγαλε από το Κύπελλο η Λαμία με 4άρα, το 2018-19 τερματίσαμε 8οι και μας έβγαλε από το Κύπελλο η Λαμία ξανά (αυτή την φορά στα πέναλτυ, ξεκάθαρα δείγμα έλλειψης αυτοπεποίθησης), το 2019-20 τερματίσαμε 4οι και μας έβγαλε από το Κύπελλο ο Παοκ με νίκες μέσα-έξω, ενώ το 2020-21 τερματίσαμε 5οι και μας έβγαλε από το Κύπελλο ο Πας Γιάννινα!  

Ο «φόβος» της νίκης αποτυπώνεται αγωνιστικά στα στατιστικά τα τελευταία χρόνια, από το 2017 (χρονιά ορόσημο) και έπειτα. Μόλις 48 νίκες σε 112 αγώνες, ενώ αν βάλουμε τα πλει οφ και τους 12 φετινούς φτάνουμε μόλις τις 57 νίκες σε 144 αγώνες, δηλαδή ποσοστό επιτυχίας ... 39%. Τα 2 πρώτα χρόνια που αναφερθήκαμε νωρίτερα, το ποσοστό ήταν σχεδόν 60% (47 νίκες σε 80 αγώνες).   

Η φετινή (μέχρι στιγμής) χρονιά

Πιστεύει όμως η ίδια η ομάδα οτι μπορεί να τα καταφέρει; Ακόμα και αν το πιστεύει, η πίστη αυτή δεν βασίζεται στην πραγματικότητα. Δηλαδή θέλουμε, αλλά η πραγματικότητα δείχνει οτι δεν μπορούμε. Ακόμα και στην προετοιμασία αυτό βλέπαμε. ΟΤΙ Η ΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ, είτε ενώ έχει προηγηθεί, είτε ενώ βρίσκεται πίσω στο σκορ. Οι μεταγραφές της τελευταίας στιγμής έσωσαν κάπως την κατάσταση, στο επιθετικό κομμάτι δυστυχώς μόνο στους εντός έδρας αγώνες. Ο Βιτάλ ενίοτε «ψάχνεται» καθώς δεν του αφήνουν πλέον χώρους, ενώ ο Παλάσιος σταδιακά προσαρμόζεται αφού ήρθε τελευταίος και καταϊδρωμένος στην ομάδα, αλλά μέχρι στιγμής δεν δικαιολογεί τα λεφτά και τον «θόρυβο» για το όνομά του.

Ίσως είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια όπου ο προπονητής που έχει στεφθεί 4 φορές πρωταθλητής (με τον Αποελ), ο Μακέντα στα νιάτα του 2 φορές (με την Manchester το 2009 και το 2011), ο Παλάσιος (με την Boca το 2015), ο Bιτάλ (με την Corinthians το 2018 και το 2019) και ο Μαουρίτσιο (με τον Παοκ το 2019) μπορούν να βοηθήσουν άμεσα, δείχνοντας τον δρόμο στους υπόλοιπους παίχτες. Προς στιγμήν όμως το σύνολο των ποδοσφαιριστών, δεν έχουν φανεί αντάξιοι των προσδοκιών και των απαιτήσεων του συλλόγου όταν βρέθηκαν σε θέση ισχύος. 

Ακόμα και χτες δεν υπήρχε ένας ηγέτης στην ομάδα να τους συνεφέρει στο ημίχρονο, να τους «ξυπνήσει» στο γήπεδο, να «τραβήξει» την ομάδα με 2 ενέργειες. Κάτι που στην Λεωφόρο πιθανόν να το κάνει ο κόσμος και η δύναμη της έδρας. Πάθος, ενέργεια, μέταλλο, θέληση για τη νίκη όταν υπάρχουν δεν μετουσιόνωνται σε νίκες, ενώ αν δεν υπάρχουν όπως στα Γιάννινα, στου Χαριλάου και στην Τρίπολη η εικόνα ε'ιναι αποκαρδιωτική. Σαν να δεχόμαστε το μοιραίο με το που συμβαίνει. Μακάρι η κατάληξη της χρονιάς να είναι διαφορετική και να αποδώσουν οι παίχτες αυτά που πραγματικά μπορούν (όπως το κάνουν προς στιγμήν στην Λεωφόρο).