Ε, κάτι κάναμε και σήμερα, έτσι δεν είναι;

Δεν μας ενδιαφέρουν ποιοί τα γράφουν. Μας ενδιαφέρει οτι σε μία ομάδα ΧΩΡΙΣ προετοιμασία, σε μία ομάδα που ακόμα ψάχνει να εντάξει τον Σόρτς, που προσπαθεί να μάθει ευρωπαϊκό μπάσκετ στον Χόλμς, που ακόμα περιμένει να δει πόσο έτοιμος είναι ο Γκριγκόνις, που περιμένει να δει πότε θα πατήσει παρκέ ο Λεσόρ, που θέλει να βρει χώρο και χρόνο για Τολιόπουλο και Ρογκαβόπουλο, αντί να διαβάζουμε για υπομονή σε έναν μαραθώνιο 45 αγώνων μέχρι τον τελικό, ξεκινάμε το «κράξιμο» από τον Οκτώβριο.

'Οχι από το  3ο-4ο μήνα, αλλά από την 2η αγωνιστική, από τις 10 και 13 Οκτώβρη. Και το κακό είναι οτι θα διαμορφώσει κόσμος άποψη, επειδή θα διαβάσει απλά τον τίτλο. Και αύριο θα διαβάσουμε τα «άλωσε την Πόλη», «τουρκοφάγος», «μόνος στην κορυφή», από αυτούς που 5 μέρες πριν, έλεγαν τα αντίθετα. Και την ερχόμενη Παρασκευή μπορεί να χάσουμε από την Μπολόνια. Και θα ξαναδιαβάσουμε τα «ανέτοιμος» και «έτσι δεν πάει πουθενά».

Ο οπαδός έχει λόγο να απογοητεύεται και να ενθουσιάζεται. Πονάει, γελάει, ευχαριστίεται, κλαίει. Και την άλλη μέρα, με την αντίστροφοη σειρά.  Αυτός που έχει λόγο και βήμα όμως με επιρροή, οφείλει να είναι προσκετικός. Και κυρίως να έχει ορθή κρίση και υπομονή, για να μην εκτίθεται.