Μέχρι τέλους...

Ένας «ζωντανός» οργανισμός, μία διοίκηση που σέβεται τον εαυτό της, την ομάδα της και τους οπαδούς της, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω. Γιατί αν αφήσεις να πέσει το παραμικρό, θα φυτρώσει, θα πολλαπλασιαστεί και στο τέλος θα σε πνίξει. 

Αυτός είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που το τμήμα αυτό, παρέμεινε στην κορυφή σε Ελλάδα και Ευρώπη τόσες δεκαετίες. Δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί του. Γιαυτό και το σπαθί του, κόβει και «τραυματίζει» ακόμα. Η νοοτροπία του πρώτου, η νοοτροπία του νικητή, το αίσθημα αδικίας όταν σε πνίγει, εκφράζονταν πάντα με (σχεδόν πάντα) τον κατάλληλο τρόπο. 

Ποτέ δεν ένοιωσε ένας αθλητής του τμήματος οτι θα είναι «μόνος» του, ποτέ δεν ένοιωσε μία ομάδα απροστάτευτη και έρμαιο στα κέντρα ελέγχου (ακόμα και αν δεν προστατεύτηκαν όλες), πάντα υπάρχει η αύρα οτι κάποιος είναι δίπλα σου και θα εμφανιστεί όταν πρέπει και όταν τον χρειάζεσαι.  

Γιαυτό το τμήμα αυτό κάνει απλά μικρά διαλείμματα από τις επιτυχίες, όταν άλλα τμήματα του Συλλόγου κάνουν μικρά διαλείμματα από τις αποτυχίες.