Τι άλλαξε από τον αγώνα με τον Λεβαδειακό, μέχρι τον χτεσινό αγώνα με τον Παναιτωλικό; Μπορεί ελάχιστα, μπορεί πολλά. Η συνέχεια θα δείξει. Στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, στον εντός έδρας αγώνα με τον Λεβαδειακό είχαμε μείνει στο 0-0 μέχρι το 95 λεπτό, Κάπου εκεί σε μία φάση διαρκείας στην αντίπαλη περιοχή, πετάχτηκε ο Σπόραρ και έγραψε το 1-0.
Ο πανηγυρισμός του .. σχεδόν δεν υπήρξε. Όχι μόνο από αυτόν. Αλλά από όλη την ομάδα. Αυτός ανέκφραστος (άκουσε τα εξ αμάξης γιατί δεν πανηγύρισε, για ασέβεια στον κόσμο), η υπόλοιπη ομάδα δεν έκανε ΚΑΝ τον κόπο να τρέξει να τον συνχαρεί. Ένα hi-5 με τον Μαξίμοβιτς και ένα χτύπημα στην πλάτη από τον Γερεμέγεφ. Και τι δεν διαβάζαμε για ομάδα που δεν πανηγυρίζει, για ανεπίτρεπτη εικόνα, για «σνομπάρισμα», για ότι μπορείτε να φανταστείτε...
Χτες στην έδρα του Παναιτωλικού, μιάς ομάδας που κέρδισε τον άρη, κέρδισε την κούλα, έφερε 0-0 στο τηγάνι και έχασε δύσκολα στην τ(ρ)ούμπα με 2-0, με το σκορ στο 1-1, ο Αράο στο 92ο λεπτό έγραψε το 1-2. Χαμός!!! Όλη η ομάδα πανηγύρισε σαν ένα κουβάρι, βασικοί, αναπληρωματικοί, στελέχη, ακόμα και ο προπονητής. Ακόμα και οι «στημένοι». Ούτε αυτό μας άρεσε όμως.
«Σιγά το γκολ, λες και πήραμε το Τσάμπιονς Λιγκ», «τι πανηγυρίζουν, τον Παναιτωλικό κέρδισαν» και τα γνωστά σχόλια από ανθρώπους που δεν έχουν κλωτσίσει ποτέ το τόπι έστω και σε ομάδα της γειτονιάς. Προπέρσυ όταν πηγαίναμε «τρένο», σε κάθε νίκη ή σε κάθε γκολ στο φινάλε, γινόταν όλη ομάδα ένα κουβάρι.
Έχουμε γράψει πολλές φορές οτι το πρόβλημα της ομάδας είναι στην ψυχολογία. Όχι στην ικανότητα. Η ομάδα εδώ και ένα χρόνο «ξεχαρβαλώθηκε» αγωνιστικά και ψυχολογικά. Κανείς δεν ξέχασε την μπάλα που ήξερε. Απλά δεν μπορεί να «ελευθερωθεί» στο χορτάρι. Εν αντιθέσει με τις εθνικές ομάδες όπου όχι μόνο οι ίδιοι παίχτες «πετάνε», αλλά δείχουν κυρίως ψυχολογικά να είναι επίπεδα πάνω από το τριφύλλι, αφού οι παίχτες αποδίδουν καλύτερα από αυτό που μπορούν.
Μπορεί να φαίνεται «αιρετικό» σε αρκετούς, αλλά οι προπονητές είναι και ψυχολόγοι. Οφείλουν να έχουν σε καλή ψυχολογική κατάσταση τους παίχτες και να τους κάνουν να βγάζουν το 100%. Να τους εμπνέουν, να τους συμπεριφέρονται αναλόγως με τον χαρακτήρα του καθενός. Υπάρχουν μεγάλοι προπονητές που δεν το κατάφεραν (Μεσίνα, Μάλκοβιτς) υπάρχουν άλλοι που είναι «μαέστροι» σε αυτό (Ομπράντοβιτς - Κλοπ - Μουρίνιο).
Xτες ο Βιτόρια το απέδειξε. Μετά την λήξη μάζεψε τους παίχτες και αποθέωσε ... όχι τον Αράο και τον Τζούρισιτς που σκόραραν, όχι τον Τέτε, τον Μπακασέτα και τον Βαγιανίδη που ήταν οι κορυφαίοι, αλλά τον Σπόραρ (!) ο οποίος μπήκε για 2 λεπτά και κυνήγησε 2 χαμένες μπαλιές. Αυτό όχι μόνο δεν πέρασε απαρατήρητο από τον προπονητή, αλλά ήταν άξιο αναφοράς σε έναν αγώνα που είχε δραματικό φινάλε.
Αφού διορθωθεί η ψυχολογία, προχωράμε στο επόμενο βήμα δηλαδή οτι η ομάδα εδώ και ένα χρόνο είναι αδούλευτη. Απο το καλοκαίρι και έπειτα έχουμε μόλις ένα γκολ από φάουλ, ενώ από τα κόρνερ συνήθως προπονούμε με εύκολες εξόδους τον αντίπαλο τερμαροφύλακα. Χτες από τα 8 κόρνερ που εκτελέσαμε, στα 7 ο γκολκίπερ όχι μόνο μπλόκαρε εύκολα την μπάλα, αλλά έβγαλε και καλές αντεπιθέσεις. Η δε φυσική κατάσταση δείχνει να ... πηγαινοέρχεται. Σε κάποιους αγώνες ήμασταν πολύ καλοί και με δυνάμεις στο Β ημίχρονο, σε κάποιους ξεφουσκώσαμε. Τουλάχιστον δεν έχουμε τους συνεχόμενους μυικούς τραυματισμούς που είχαμε αρχές του χρόνου και «κάηκε μισή ομάδα.
Κάθε αγώνας που πάει να «στραβώσει», λειτουργεί ως βαρίδι. Δεν υπάρχει πίστη στις ικανότητες από τους ίδιους τους παίχτες και μέχρι πρότινως (όλο το 2024 δηλαδή) δεν υπήρχε και σχέδιο για να αξιοποιηθούν οι ικανότητες αυτές. Δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε πάνω από 4 πάσες συνεχόμενες. Η ίδια ένταση πανηγυρισμών βγήκε και στον αγώνα με την Λαμία όταν σκοράραμε με τον Μπακασέτα με φάουλ (και φυσικά δεν πετύχαμε άλλο γκολ). Η ομάδα προσπαθεί να βρει τον χαμένο της εαυτό. Και για να συμβεί αυτό, πρωτίστως πρέπει να υπάρχει καλό κλίμα.
Αυτό φάνηκε χτες στις συμμετοχές στον πανηγυρισμό του γκολ. Δεν έχει να κάνει ο αντίπαλος, αλλά το ψυχολογικό φορτίο που «έφυγε» από την πλάτη των παιχτών. Ο Παναθηναϊκός εδώ και χρόνια ΔΕΝ είναι η πρώτη, ούτε η δεύτερη ομάδα στην χώρα, στο ποδόσφαιρο. Είναι η τέταρτη. Τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια, έχουμε λιγότερους τίτλους από τον γαύρο, την κούλα και ... τον μπάοκ. Σοκαριστική πραγματικότητα.
Πέρασαν 13 χρόνια (1996-2009) με μόλις ένα πρωτάθλημα (2004) και άλλα 14 χρόνια (2010-2024) από το τελευταίο. Αν το έβλεπε αυτό ένας οπαδός της ομάδας την δεκαετία του 60 και 70 με 9 πρωταθλήματα σε 20 χρόνια, θα έτρεχε στα ψυχιατρεία. Η ομάδα στην ευρώπη από την 11η θέση το 1996 και 1997 και την 18η θέση το 2005, βρέθηκε στην 40η (2012) που ανέλαβε η νέα διοίκηση και στην 251η (2023). Το πως συνέβη αυτό, έχει γραφτεί και αναλυθεί δεκάδες φορές.
Όλο αυτό το φορτίο θα χρειαστεί έναν Ομπράντοβιτς, έναν Αταμάν, έναν Μποντιρόγκα, έναν Ράτζα, έναν Διαμαντίδη, έναν Ναν και έναν Σλούκα για να φύγει από πάνω μας. Και φυσικά μία διοίκηση να μην αφήνει μεζούρες και μεθυσμένους διαιτητές, να αλωνίζουν. Δύσκολες και οι 2 συνθήκες. Η ομάδα θα χρειαστεί μεταγραφές τον Ιανουάριο, αλλά μέχρι στιγμής οι «διαρροές» λένε για ένα φορ. Και φυσικά να αποδεσμεύσει όσους δεν υπολογίζει ο προπονητής. Αλλά μόνο αυτός.
Επόμενος αγώνας «χωρίς αύριο», αυτός με το Ελσίνκι την Πμεπτη στο Οακα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου