Χωρίς ταυτότητα...

«Χωρίς ταυτότητα» ήταν τίτλος ταινίας με τον Αλεξανδράκη και την Λάσκαρη. Το μόνο κοινό με το ποδόσφαιρο, είναι οτι ήταν ... δράμα. Και όμως... Ακόμα και με τέτοιες «δραματικές» εμφανίσεις ο Παναθηναϊκός είναι στην 5η θέση και απέχει μόλις 2 πόντους από την κορυφή. 

Την επόμενη αγωνιστική παίζουν ο γαύρος με την κούλα και ο μπαοκ πάει στην Τρίπολη, ενώ την μεθεπόμενη - που κλέινει ο Α γύρος - παίζουν η κούλα με τον άρη και ο γαύρος πάει στην Κρήτη. Άρα μαθηματικά έχουμε πιθανότες, ακόμα και να είμαστε πρώτοι. Κάτι που έχουμε ξεχάσει από τον Φεβρουάριο του 2024, αλλά όταν το είχαμε το χλευάζαμε. Βέβαια με την εικόνα που παρουσιάζουμε μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε να γκελάρουμε εκτός με τον Παναιτωλικό και εντός με τον Ατρόμητο, παρά να χάσουν βαθμούς οι άλλοι με τους «μικρούς».  

Ναι οκ,  «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», τα γνωστά, τα ξέρουμε, τα γράφαμε πριν γίνουν μόδα στις πλατφόρμες, αλλά πάμε να δούμε κάτω απο το «κεφάλι» τι συμβαίνει.

Δυστυχώς το μπάτζετ δεν παίζει μπάλα. Αν βάλεις 10εκ ευρώ σε μία σακούλα, δε σκοράρει. Οι ποδοσφαιριστές παίζουν μπάλα και για να γίνει αυτό, απαιτείται πρώτα απ όλα οργάνωση και σχέδιο. Να γίνουν ομάδα και να έχουν «ταυτότητα». Αυτό δηλαδή που απώλεσε ο Παναθηναϊκός από τον Δεκέμβριο του 2023. Ένα χρόνο αργότερα με σχεδόν 15 ανανεώσεις και μεταγραφές ποιοτικών παιχτών, η ομάδα δείχνει ακυβέρνητο καράβι.

Είναι απορίας άξιον πως η μεσαία γραμμή εδώ και ένα χρόνο με Αράο - Τσέριν - Μπακασέτα - Ουναϊ - Μαξίμοβιτς, στο γήπεδο μοιάζει ασύνδετη και σε αποτελεσματικότητα είναι κατώτερη ακόμα και απο την μεσαία γραμμή με Πέρεθ - Αλεξανδρόπουλο - Μαουρίσιο - Βιγιαφάνες - Κουρμπέλη της σεζόν 2021-22. Και είναι επίσης απορίας άξιον πως μία επιθετική γραμμή με Πελίστρι - Φώτη - Τετέ, δείχνει χειρότερη από αυτή με Αιτόρ - Kαρλίτος - Μακέντα. Και ανασταλτικά και παραγωγικά. Αυτή είναι πραγματικότητα, ούτε «εικασία», ούτε «αποψη». Είναι γεγονότα.

Ο Παναθηναϊκός τον Δεκέμβριο του 2023, ξεχαρβαλώθηκε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Έχασε την συνοχή του. Την ομοιογένειά του. Ούτε τότε έπαιζε «μπαλάρα», αλλά είχε μία εικόνα, μία ταυτότητα, αρχή, μέση και τέλος. O προπονητής και οι παίχτες ήταν «μαζί». Οι παίχτες ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν και πως να το κάνουν. Φυσικά και υπήρχαν αποτυχίες και γκέλες, εδώ γκελάρει συνεχώς φέτος η Ρεάλ και έχει 4 σερί ήττες η Σίτυ. Αλλά υπήρχε ομοιογένεια, υπήρχε πρόοδος. 

Την πρώτη σεζόν πήραμε το Κύπελλο, την επόμενη μας έκλεψαν το πρωτάθλημα (κάτι που το παραδέχονται όλοι πλέον έστω και έμμεσα για την «πουν» στη συνεργασία του Γιοβάνοβιτς με την Εθνική) έχοντας την καλύτερη άμυνα, τον Δεκέμβριο του 2023 είχαμε την καλύτερη άμυνα και την καλύτερη επίθεση. Στην Ευρώπη την 1η χρονιά αποκλειστήκαμε από την Σλάβια, την 2η αποκλείσαμε Ντνίπρο και Μαρσέιγ και παίξαμε ομίλους Γιουρόπα και αποκλειστήκαμε από την Μακάμπι. Προφανώς και όλα αυτά είναι άλματα προόδου. Μόνο όποιος εθελοτυφλεί, δεν τα βλέπει. 

Αυτό το χάος που βλέπουμε από τον Δεκέμβριο και έπειτα, δεν υπήρχε. Και είναι απορίας άξιον πως καλύτεροι ποιοτικά παίχτες, δείχνουν να περιφέρονται στο γήπεδο χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν και να λειτουργούν μόνο με το ένστικτο. Τι σχέση έχει ο Μαξίμοβιτς της Χετάφε, με αυτόν που έχουμε και μπάινει αλλαγή στο 80? Τι σχέση έχει ο Αράο του 2023, με αυτόν του 2024? Τι σχέση ο Ουναί της Μαρσέιγ και του Μαρόκου, με αυτόν που ξεκίνησε χτες? Τι σχέση ο Μπακασέτας της Εθνικής, με αυτόν του Παναθηναϊκού? Που είναι ο περσυνός και ο προπέρσυνος Κότσιρας? Που χάθηκε ο Τσέριν? Γιατί ο Φώτης και ο Γερεμέγεφ και ο Σπόραρ σε 20 αγώνες φέτος έχουν βάλει 5 γκολ όλοι μαζί?  Όλοι αυτοί ξέχασαν το ποδόσφαιρο; Είναι μήπως «στημένοι»; 

Φυσικά και όχι. Χάθηκε το καλό κλίμα, χάθηκε η εμπιστοσύνη μεταξύ προπονητή και παιχτών, χάθηκε η οργάνωση και η ομοιογένεια, χάθηκε το «σύνολο». Ο Γερεμέγεφ έδειχνε «killer» γιατί δεν έτρεχε σαν το κατσίκι να κυνηγάει μπάλες στο πουθενά. Τώρα χωρίς πλάνο τροφοδότησης, μοιάζει ακίνδυνος. Πότε έβαλε τα 3 γκολ? Τον Ιούλιο με την Πλόντιβ. Σκεφτείτε το γιατί και γιατί εξαφανίστηκε μετά. Οι παίχτες από τον Ιανουάριο και έπειτα, αποδίδουν λιγότερο από αυτό που μπορούν. Ειδικά από το καλοκαίρι και έπειτα. Ολοφάνερο αυτό. Μέχρι τότε απέδιδαν περισσότερο από αυτό που μπορούσαν.

Αποκτήθηκαν καλύτερα κομμάτια για ένα νέο συνόλο, αλλά προς στιγμήν ΔΕΝ είναι «σύνολο». Είναι μονάδες που παίζουν με το ένστικτο. Πάιζουν με τρομερό άγχος και πίεση και δεν τους «βγαίνει» τίποτα. Φαίνεται από το πως πανηγυρίζουν το μοναδικό γκολ που βάζουμε κάθε φορά, σαν να φεύγει από πάνω τους όλο το βάρος του κόσμου. Και μετά, πάλι τίποτα. Πιθανόν αν η Λαμία και ο Βόλος δεν έπαιζαν με 10, να τρώγαμε πάλι γκολ. Όπως φάγαμε με την Μπάνια Λούκα και την Τζουργκάντεν. Δεν κατάφερε ο Αλόνσο να τους κάνει να δέσουν και να δείξουν την αξία τους. Μακάρι να το καταφέρει ο Βιτόρια.

Αν δεν θέλουμε σταθερή πρόοδο, τότε υπάρχει το μοντέλο του μπάσκετ. Δηλαδή έχουμε το 2ο μεγαλύτερο μπάτζετ όλης της Ευρώπης, φέρνουμε τους καλύτερους παίχτες και τον καλύτερο προπονητή. Θα μας στοιχίσει καμία 500αριά εκ βέβαια... Και πάλι... Ας δούμε την Αρμάνι, με μεγάλο μπάτζετ κάθε χρόνο, παιχταράδες, τον Μεσίνα στον πάγκο, την Μπαρτσελόνα με μπάτζετ, τον Σάρας στον πάγκο και ρόστερ τις περισσότερες φορές ίδιο ή μεγαλύτερο του Παναθηναϊκού... Πόσα Ευρωπαϊκά έχουν σηκώσει τα τελευταία 35 χρόνια που ξεκίνησε το Φ4 και οι 2 μαζί? Μόλις δύο! Ακόμα και ο γαύρος έχει περισσότερα ευρωπαϊκά από αυτές τις 2! Τα μπάτζετ δεν παίζουν απαραίτητα «μπάλα». Απαιτούνται όπως φαίνεται και άλλα στοιχεία. 

Και επειδή δεν υπάρχουν τόσα λεφτά, η λύση είναι αργά και σταθερά βήματα. Το πετύχαμε με τον Γιοβάνοβιτς για 2μιση χρόνια, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Όπως και με τον Αναστασίου παλιότερα. Δεν ήταν οι καλύτεροι προπονητές που έχουν περάσει, ήταν όμως οι καταλληλότεροι. Τώρα είμαστε στην φάση που ο νέος «Μπόλονι», παρέδωσε την ομάδα στον νέο «Γιοβάνοβιτς». Και με απείρως καλύτερο υλικό. Και μακάρι να πετύχει η μετάβαση αυτή, όπως και τότε. 

Φυσικά εξυπακούεται οτι και να πετύχει, η ομάδα θα χρειαστεί την στήριξη της διοίκησης και την «προστασία» απο σφαγές, κάτι που ξέρουμε οτι δεν θα υπάρξει. Αν υπήρχε θα είχαμε ήδη το πρωτάθλημα του 2023 στην τροπαιοθήκη μας. Εξου και το κεφάλι του ψαριού που βρωμάει.

Κάποιες φορές η πραγματικότητα είναι ο καλύτερος καθρέφτης. Και είναι βέβαιο οτι όλοι όσοι γέλαγαν και ειρωνέυονταν όσους έγραψαν και γράφουν μία καλή κουβέντα για τον Γιοβάνοβιτς (με τα καλά του και τα στραβά του), τώρα βλέπουν αυτή την εικόνα και τραβάνε τα μαλλιά τους. 

Βασικά την έβλεπαν από τις αρχές του χρόνου αλλά ήταν τέτοια η εθελοτυφλία, που οι ευθύνες μετατέθηκαν στους παίχτες. «Άχρηστοι», «στημένοι» και «παρτάλια». Έτσι λοιπόν, οι περσυνοί «αχρηστοι», «στημένοι» και «παρτάλια», φέτος μοιάζουν πολύ με αυτό που τους κατηγορούσαν. Το πως όμως ένας «άχρηστος» προπονητής με «στημένους» και «παρτάλια» έπαιξε ποδόσφαιρο και είχε την ομάδα πρώτη σχεδόν 1μιση χρόνο, ανήκει στην σφαίρα του ανεξήγητου μάλλον. Και τότε οι άλλες ομάδες έκαναν γκέλες, όπως κάνουν και φέτος. Αλλά φέτος δεν είμαστε πρώτοι.

Δεν πειράζει και η τωρινή 5η θέση μια χαρά είναι. Συνηθισμένοι είμαστε άλλωστε τόσα χρόνια εκεί.

ΥΓ. Αργότερα θα καταρρίψουμε το αφήγημα «και ο Αναστασίου τα ίδια κατάφερε» και το αφήγημα «ο Αλόνσο έκανε προετοιμασία με άλλη ομάδα και τα παρτάλια του Ιβάν, γιαυτό και οι γκέλες στην αρχή. Τα ίδια (ήττες) έκανε και ο Γιοβάνοβιτς την 1η σεζόν».