Αδικημένος είναι, όποιος θέλει να αδικείται.

Η δήλωση αυτή, μάλλον είναι αληθής. Είναι όντως από τους αδικημένους παράγοντες. Ύστερα από 12 χρόνια συνεχούς παρουσίας, ο Αλαφούζος όχι μόνο δεν είναι αδικημένος αλλά είναι ο ικανότερος παράγοντας που πέρασε από τον Παναθηναϊκό.

Και μάλιστα με διαφορά. Η προσφορά του έχει υποτιμηθεί. Και αυτή είναι η αλήθεια. Όχι επειδή έβαλε 100εκ και πήρε 3 κύπελλα που μας πληροφόρησε ο υιός Γκαγκάτσης, που ο πατήρ Γκαγκάτσης μας είχε σε μεγάλη συμπάθεια.

Ο τωρινός πρόεδρος του τριφυλλιού είναι ο ικανότερος παράγοντας για τους εξής λόγους. 

Έχει καταφέρει να κρατήσει τον Παναθηναϊκό ως «κομπάρσο» και να μην ανοίγει ρουθούνι. Όταν λέμε «κομπάρσο», εννοούμε με 0 πρωταθλήματα και με 4ες (2020, 2022, 2024), 5ες (2021), 6ες (2013), 8ες (2019) και 11ες (2018) θέσεις στα 12 αυτά χρόνια. Και δεν άνοιξε ρουθούνι. 

Έχει καταφέρει να κρατήσει τον Παναθηναϊκό εκτός Ευρώπης για 5 χρόνια συνολικά. Και πάλι δεν άνοιξε ρουθούνι. 

Έχει καταφέρει να διώξει για ένα «ξεροκόμματο» τον Μπεργκ και δεν άνοιξε ρουθούνι. 

Έχει καταφέρει να διώξει αντί να στηρίξει, όσους προπονητές αναμόρφωσαν την ομάδα. Και δεν άνοιξε ρουθούνι. 

Έχει καταφέρει να κάνει τον Παναθηναϊκό να ζει με μνημόνια για μιά 5ετία, ενώ όταν ήθελε έβαζε αβέρτα χρήμα φέρνοντας ονόματα. Και πάλι δεν άνοιξε ρουθούνι. 

Έχει καταφέρει να αφήνει τον Παναθηναϊκό έρμαιο στις ορέξεις του κάθε φαταούλ, του κάθε λαθρέμπορα, του κάθε ρωσσοπόντιου, να μας σφάζει ο κάθε σιδηρόπουλος και ο κάθε νταμπάνοβιτς και να μην βγάζουμε ούτε ανακοίνωση. Αν βγάλουμε, είναι επιτυχία. Και πάλι, δεν άνοιξε ρουθούνι.

Έχει καταφέρει να θεωρούν σχεδόν όλοι οτι «δεν ξέρει - δεν ασχολείται», σε μία επιχείρηση που έχει βάλει πάνω από 100εκ και την διοικεί 12 χρόνια όπως μας είπε ο υιός Γκαγκάτσης. Όποιος βάζει 100εκ και «δεν ασχολείται» και δεν τα παίρνει καν πίσω, δεν λέγεται «αδικημένος» αλλά προφανώς κάτι άλλο. Και πάλι ... (ναι σωστά) δεν άνοιξε ρουθούνι.

Έχει καταφέρει να κάνει ο κόσμος δύο (2) συλλαλητήρια εναντίον του και να μην έχει γίνει το παραμικρό. Κια να μαζευτούν και ελάχιστοι αναλογικά. Μηδέν αντιδράσεις, μηδενικές συνέπειες. Τίποτα δεν άλλαξε. Και όχι μόνο αυτό. Κάποτε μαζεύτηκαν 40χιλιάδες γιατί ήμασταν δεύτεροι για 12 χρόνια. Τώρα συνήθως είμαστε 3-4-5-5-8-11οι και η πληθώρα των οπαδών είναι ... ευτυχισμένη. Ούτε καν όρεξη να διαμαρτυρηθούν δεν είχαν.

Ο κάποτε δυναμικός πράσινος λαός, αίφνης ... ηρέμησε. Ο παλμός και η ένταση, οι διαμαρτυρίες, σταδιακά υποχώρησαν. Κάποιες φορές, υπάρχουν «φωνές» αν έχουμε 2 σερί αρνητικά αποτελέσματα. Δηλαδή 5-10 βρισιές, 8 memes, 9 κατάρες και μετά πάλι ... νιρβάνα. Ποιός να το φανταζόταν αυτό σχεδόν 20 χρόνια πριν. 

Έχουν πάρει όλοι από 2 τουλάχιστον πρωταθλήματα, ακόμα και η κούλα με τον μπαοκ και εμείς ... τίποτα. Τα δε 3 κύπελλα μπροστά στα 4 του μπαοκ στα ίδια χρόνια, είναι μάλλον λίγα. Και όμως... Όλα βαίνουν καλώς.

Ουδέποτε υπήρξε άλλος ικανότερος παράγοντας, στο θέμα διαχείρισης της αποτυχίας. Ουδέποτε. Με βάση αυτό το κριτήριο, είναι όντως αδικημένος. Γιατί έχει καταφέρει κάτι μοναδικό και δεν του το έχει αναγνωρίσει κανένας. Έχει καταφέρει να μην ενδιαφέρεται ο μέσος οπαδός για την επιτυχία. Να θεωρεί την 2η θέση επιτυχία, κάτι που πριν από δεκαετίες ήταν ... αιτία πολέμου.  

Και φυσικά αυτό το εισπράττει από τους αντίπαλους οπαδούς - παράγοντες. Την αναγνώριση. Μετά τον τζίγκερ, είναι ο «αγαπημένος» Παναθηναϊκός πρόεδρος όλων των αντίπαλων οπαδών. Δεν ασχολείται, δεν φωνάζει, δεν διαμαρτύρεται, δεν θα στήσει ποτέ «παράγκα», δεν θα αδικήσει ποτέ κανέναν -  ούτε καν από ... εκδίκηση, δεν θα προστατέψει την ομάδα του. Ο τέλειος παράγοντας. Για τους αντιπάλους.

Και ο πιο αδικημένος. Για τους άλλους. Αδικημένος είναι, όποιος θέλει να αδικείται. Όπως και «ο λαβών δικαίαν αφορμή και μη οργιζόμενος, ανήθικος εστί».