Εμπρός .... πίσω στο 2021!!!

Αυτά έλεγε ο Πόποτας και γελάγαμε. Αφού λοιπόν συνέβησαν τα γεγονότα όπως τα διαβάσατε στο προηγούμενο κείμενο, είναι απολύτως λογικό να γράφονται τέτοια άρθρα. Όσο και να θες να διαφωνίσεις με τον τίτλο του άρθρου, δεν γίνεται. 

Προηγείται χρονικά το να γίνεις ομάδα και έπεται το πρωτάθλημα. Αν δεν γίνουμε ομάδα και να μας «δώσουν» το πρωτάθλημα, θα το χάσουμε. Στην ουσία με τις γκέλες τους μας το δίνουν οι υπόλοιποι διεκδικητές (σε 11 αγώνες το μέγιστο των βαθμών του πρωτοπόρου είναι μόλις ... 21 βαθμοί), αλλά εμείς αντιστεκόμαστε σθεναρά! 

Την 11η αγωνιστική είμαστε στο -2 από την κορυφή, έχουμε 19 βαθμούς, είμαστε η μόνη απο τις 6 πρώτες ομάδες χωρίς ήττα στους τελευταίους 5 αγώνες, έχουμε το ευνοϊκότερο πρόγραμμα μέχρι τις διακοπές των εορτών, αλλά κανείς δεν πιστεύει οτι όταν οι άλλοι θα «σφάζονται» μεταξύ τους, εμείς δεν θα γκελάρουμε με τον Παναιτωλικό, τον Ατρόμητο, την Καλλιθέα και τον Λεβαδειακό. 

Πέρυσι είχαμε 19 βαθμούς με τη νίκη επί του γαύρου την 8η αγωνιστική, την 9η αγωνιστική μετά την νίκη επί των Σερρρών περάσαμε ξανά 1οι, ενώ στους «μικρούς» μοιράζαμε 4-5αρες έχοντας την καλύτερη επίθεση και άμυνα του πρωταθλήματος μέχρι την διακοπή του Δεκεμβρίου. Πρόπερσυ είχαμε 18 βαθμούς την 6η αγωνιστική! Κάθε πέρυσι και καλύτερα δηλαδή!

Πλέον είμαστε πίσω στο 2021. Ξεχνάμε οτι καταφέραμε το 2022 και το 2023 και προσπαθούμε τους ποδοσφαιριστές που κάποτε ΗΤΑΝ ομάδα, να τους κάνουμε πάλι ΟΜΑΔΑ! Και να τους κάνουμε να πιστέψουν οτι μπορούν. Φαίνεται σε κάθε ενέργειά τους. Βάζουμε γκολ με την τελευταία Λαμία και τον προτελευταίο Βόλο (και οι 2 ομάδες με 10 παίχτες) και η ένταση των πανηγυρισμών μας είναι σαν να σκοράραμε σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Και αυτό λέει πολλά.

Έχουν αποκτηθεί καλύτερα ονόματα από  τον Ιανουάριο και έπειτα (Μπακασέτας - Μαξίμοβιτς - Ινγκασον - Πελίστρι - Ουναί - Μαξ) τα οποία αποδίδουν χειρότερα από τους προηγούμενους. Εξαιρούνται οι Ντραγκόφκσι και Τετέ, ο τελευταίος με καθαρά ατομικές ενέργειες. 

Η δε «παλιά φουρνιά» (δηλαδή Τσέριν - Αράο - Μαντσίνι - Κότσιρας - Ιωαννίδης - Γερεμέγεφ - Σπόραρ) δεν θυμίζουν τους ποδοσφαιριστές που έπαιζαν στην ίδια ομάδα προ 2ετίας. Εξαιρείται ο Τζούρισιτς που μας κρατάει στην επίθεση (μαζί με τον Τετέ). 

Η «λαίλαπα» Τερίμ και η «καταιγίδα» Αλόνσο κατάφεραν σε μόλις 10 μήνες να ισοπεδώσουν ότι χτίστηκε σε 2 μιση χρόνια. Με εξαιρέσεις ελάχιστους αγώνες, ή μεμονωμένα 20λεπτα στο διάστημα αυτό, η ομάδα σταδιακά έχασε την πυξίδα και στην συνοχή της. 

«Το όλον είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του» έγραψε κάποτε ο Αριστοτέλης. Η ομάδα είναι ένας οργανισμός και σε έναν ζωντανό οργανισμό μία αλλαγή σε ένα στοιχείο επιφέρει αλλαγές σε όλο τον οργανισμό. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις επιλογές μας και στο πως θα τοποθετήσουμε στρατηγικά την κάθε νέα προσθήκη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι ο Παναθηναϊκός οτι πέτυχε στα 14 χρόνια επί Αλαφούζου, το πέτυχε επειδή όλοι βρήκαν την χημεία μεταξύ τους. 

Τα 2μιση χρόνια με τον Αναστασίου, τα 2 με τον Δώνη και τα 2μιση με τον Γιοβάνοβιτς αυτό αποδεικνύουν. Η λύση ΔΕΝ είναι να επιστρέψουν αυτοί, αλλά να βρεθούν ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΙ από αυτούς. Και φυσικά καλύτεροι από αυτούς. Μέχρι στιγμής, «καλύτεροι» ως ονόματα στα χαρτιά ήταν οι Μπόλονι, Στραματσόνι, Τερίμ, Αλόνσο, αλλά δεν απέδωσαν. Και δεν τους «έστησαν» οι παίχτες. Οτι κατάφεραν, το κατάφεραν μόνοι τους!!! 

Μένει να δούμε πως θα ανταποκριθεί ο Βιτόρια. Μακάρι να αποδειχθεί καταλληλότερος και καλύτερος όλων των προαναφερθέντων και να διορθώσει τις ανορθογραφίες των προηγούμενων.

ΥΓ. Το κείμενο αφορά πάντα το τι συμβαίνει ένα επίπεδο ΚΑΤΩ από το κεφάλι που βρωμάει. Μην τα ξαναγράφουμε.