Εκεί που είσαι, ήμουνα...

O γαύρος έφτασε σε τελικό Ευρωπαϊκης διοργάνωσης στο ποδόσφαιρο. Αν αυτή η πρόταση διαβαζόταν μία δεκαετία πριν, θα ήταν ανέκδοτο. Αν την διαβάζαμε δύο δεκαετίες πριν, θα γελάγαμε μέχρι σήμερα. Αν την βλέπαμε γραμμένη τρεις δεκαετίες πριν, θα αποκαλούσαμε «τρελό» όποιον το έγραφε.

ΠΩΣ από τις ομάδες της δεκαετίας του 80 που δεν πέρναγαν 2ο γύρο, τις ομάδες της 5αρας του 90 (πλην 99), τις ομάδες του 00 που έβγαιναν 3-4ες στον όμιλο (πλην 08) και τις συνολικά 4 προκρίσεις στους 16 του Champions League (όσες και ο Παναθηναϊκός με λιγότερες από τις μισές συμμετοχές) φτάσαμε στον τελικό?

Η απάντηση βρίσκεται στην λέξη «συνέπεια» και στην τελευταία παράγραφο του κειμένου. Ο γαύρος έχει κάνει τα μύρια όσα, στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εδώ τα έχετε διαβάσει δεκάδες φορές σε κείμενα που αφορούν πολλές δεκαετίες. Και πλέον τα παραδέχεται και ο ίδιος ξεδιάντροπα (βλέπε κούγια, καραπαπά, γαβαθιώτη). Εξάλλου ποινές δεν υπάρχουν, τσάμπα μάγκας γίνεται δηλαδή. Η «συνέπεια» λοιπόν των παρουσιών του (με τον Α ή Β τρόπο) ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ σε ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων, του έδωσε 2 μεγάλα εφόδια. Ο Παναθηναϊκός αντίστοιχα θα πρέπει να «ματώνει» κάθε χρόνο και να περιμένει ... θαύματα, για να γίνει και αυτός «συνεπής».

Το πρώτο λοιπον, ήταν η κατάταξη στην 5ετή βαθμολογία της Ουέφα. Oι απευθείας προκρίσεις σε ομίλους, τον έβγαζαν από το άγχος των προκριματικών. Και τον φόβο της αποτυχίας - αποκλεισμού. Το πόσο σημαντικό είναι αυτό, φαίνεται από την θέση του Παναθηναϊκού ο οποίος στα χρόνια του φούζου ξεκίνησε 40ος (2012) με τον γαύρο στην 32η θέση και κατέληξε στην έναρξη της ευρωπαϊκής σεζόν 2023-24 με τον Παναθηναϊκό 251ο και τον γαύρο 46ο.  Αυτό εξασφάλιζε στον γαύρο σχεδόν ΠΑΝΤΑ στα δύσκολα (βλέπε προκριματικά), έναν αντίπαλο του «χεριού» του. Σχεδόν πάντα υποδεέστερο και λίγες φορές ισάξιο. Στην πλειονότητα των αναμετρήσεων αυτών, η πλάστιγκα έγερνε υπέρ του γαύρου. Και φυσικά, το επόμενο βήμα ήταν η πρόκριση σε ομίλους.

Το δεύτερο ήταν «απόρροια» της «συνέπειας». Ο γαύρος παίζοντας ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ σε ομίλους, είχε αγώνες με δυνατούς αντιπάλους. Στην αρχή τα στραπάτσα ήταν βαριά και συνεχίζονται ακόμα και επί των μερών μας ακόμα και με βατούς αντιπάλους εντός και εκτός ομίλων (βλέπε Φράιμπρουγκ, Λουντογκόρετς, Καραμπάγκ). 

ΟΜΩΣ... Όσο έχεις αντιπάλους ΣΥΝΕΧΩΣ την Ρεάλ, την Γιούβε, την Μίλαν, την Γιουνάιτεντ, την Άρσεναλ, την Πόρτο αποκτάς κάτι μοναδικό. Την εμπειρία. Η οποία όταν θα βρεθείς με ίσάξιους ή ανίσχυρους αντιπάλους, θα σου μειώσει την πιθανότητα της «γκέλας». Δεν την εξαλέιφει, την μειώνει. Κάποια στιγμή δηλαδη ακόμα και με μαθηματικές πιθανότητες, θα κάνεις την υπέρβαση. Αν όχι την 1η φορά, αν όχι την 2η, κάποια στιγμή ακόμα και στα 65 χρόνια που παίζεις ευρώπη, θα την κάνεις. Ο γαύρος την έκανε φέτος. Εμείς την κάναμε νωρίτερα, το 71, το 85, το 88, το 92, το 96, το 2002, γιατί τότε είχαμε την συνέπεια εμείς.

ΟΤΑΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑΜΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ 1ΗΣ θέσης και μάθαμε στο «καλή 2η θέση», στο «εξίσου καλή 3η θέση και όμιλο στην ευρώπη και ας είμαστε τελευταίοι εκεί», μαζί με τις αλλαγές στο σύστημα βαθμολόγησης της Ουέφα και της αλλαγής του αριθμού των ομάδων από την χώρα μας στις διοργανώσεις, βρεθήκαμε με την πλάτη στο τοίχο. Οι απευθείας προκρίσεις του γαύρου (λόγω πρωταθλημάτων), απέδωσαν καρπούς. Αντιθέτως, τα συνεχόμενα προκριματικά μαζί με την απώλεια θέσεων στην κατατάξη, ΔΕΝ απέδωσαν. 

Κάποια στιγμή δεν βρίσκαμε Χάιντουκ, Στέαουα, Πολόνια, Λέγκια και Μάδεργουέλ απέναντί μας, αλλά την Ατλέτικο, την Μάλαγα, την Σταντάρτ, την Μπρυζ την Μπιλμπάο και την Μπράγκα. Και φυσικά κάποια στιγμή θα γίνει η στραβή ακόμα και με την ... Οντένσε. 

Πλέον η 1η θέση στο πρωτάθλημα οδηγεί σε σειρά προκριματικών αγώνων, αλλά στην περίπτωση του γαύρου έχει ευνοικές κληρώσεις λόγω της ... «συνέπειας» και της θέσης που βρίσκεται στην κατάταξη. Η επόμενη «συνεπής» ομάδα, που δεν εγκατέλειψε άμεσα (κούλα) ή έμμεσα  (εμείς) την ευρώπη είναι η μπουγάτσα. Η οποία δύο χρόνια σερί φτάνει στην 8αδα του Κόνφερενς και πλέον ήταν στην αρχή της φετινής ευρωπαϊκής σεζόν στην 65η θέση. H κούλα που 2 δεκαετίες πριν μαζί με τον Παναθηναϊκό ψηλά, πλέον βρίσκεται στην 143η θέση. Το 2011 ήταν 64η, το 2017 ήταν 208η μετά τα ... αλώνια της Γ Εθνικής. Από τότε όσο και να προσπαθεί ... απλά έφτασε στην 143η θέση φέτος. Όσοι «τράβηξαν» την πρίζα, το πλήρωσαν ακριβά στην Ευρώπη.

Η 5ετής αποχή (2013, 2018, 2019, 2020, 2021) από την ευρώπη, έφερε τον Παναθηναϊκό από τα σαλόνια στα ... αλώνια. Η κούλα με 3 χρόνια αποχή (2014-15-16) από την ευρώπη, καταποντίστηκε στην 208η θέση, εμείς με 4 χρόνια βυθιστήκαμε  στην 251η. Φέτος παρόλο που δώσαμε 12 αγώνες, παραμένουμε σχεδόν εκεί που ήμασταν (230η θέση).  Όσοι βέβαια νομίζετε οτι σε 2 χρόνια ο Παναθηναϊκός από την επιστροφή του στην Ευρώπη, θα έπρεπε να παίζει ευρωπαϊκούς τελικούς, είστε «ρομαντικά ανόητοι». ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΤΟΥ 2008-10, ΟΥΤΕ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΤΟΥ 2000-03. Αυτό γίνεται βήμα - βήμα. Αν ξαναγίνει ποτέ...

Τέσσερα χρόνια ΕΚΤΟΣ ευρώπης, σημάινει οτι τον πρώτο χρόνο που θα αγωνιστείς ξανά, απλά θα αποκλειστείς. Όπως και έγινε. Την επόμενη σεζόν θα πας ΕΝΑ ΒΗΜΑ παραπάνω. Θα καταφέρεις να αποκλείσεις ομάδες και ΑΝ έισαι τυχερος και ικανός, να παίξεις ομίλους. Όπως και έγινε. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να έχεις αντιπάλους ανώτερους αντιπάλους και να κάνεις υπερβάσεις συνεχώς. Την μεθεπόμενη θα περάσεις τους ομίλους. ΟΛΑ ΑΥΤΑ με σωστό προγραμματισμό, καλό κορμό και παίχτες «μπαρουτοκαπνισμένους» από καλά πρωταθλήματα. Εκτός αν δώσεις ξαφνικά 250εκ για μεταγραφές και προπονητή φέρεις τον Κλοπ που φεύγει από την Λίβερπουλ. Αυτό έγινε στο τμήμα μπάσκετ του Συλλόγου (αναλογικά βάλτε τα ποσά) και τα αποτελέσματα ήταν άμεσα φυσικά. Το οποίο μπάσκετ ακόμα και στα «άσχημα», έπαιζε ΠΑΝΤΑ στην Euroleague.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Καλώς η κακώς. 

Ούτε οι άσκοπες και άκαιρες αλλαγές προπονητή έχουν αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές. Το παράδειγμα του γαύρου είναι τυχαίο, και φυσικά ΔΕΝ ισχύει. Ο γαύρος ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΕ επειδή άλλαξε τον Μαρτίνεθ με τον Καρβαλιάλ. ΑΠΕΤΥΧΕ εκείνη την στιγμή. Ο Καρβαλιάλ τον διέλυσε. Ήρθε τον Δεκέμβριο, τον «κατάλαβαν» έγκαιρα, είδαν το λάθος και έφεραν ΚΑΛΥΤΕΡΟ αρχές Φεβρουραρίου. Άλλαξε για 2η φορά προπονητή στη σεζόν δηλαδή. Και έφερε έναν γνωστό με θητεία στην Ισπανία και με ευρωπαϊκό τρόπαιο. ΠΕΡΥΣΙ το κατέκτησε. 

Την προηγούμενη σεζόν ο γαύρος ΑΛΛΑΞΕ 4 ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ (Μαρτίνεθ - Κορμπεράν - Μίτσελ - Ανιγκό) και ΑΠΕΤΥΧΕ παταγωδώς. Δηλαδή σε 2 χρόνια πέρασαν 7 προπονητές ΚΑΙ ΠΕΤΥΧΕ Ο ΕΒΔΟΜΟΣ!!! Ποσοστό επιτυχίας 1/7, δηλαδή 15%. Και αυτό το ξεχνάμε και επιλεκτικά θυμόμαστε οτι έφερε τον Μεντιλιμπάρ, για να δικαιολογήσουμε τα δικά μας τα χάλια. Τραγικό!!! Μόνο που τον Μεντιλιμπάρ δεν τον πρότεινε η Σάρα Καρμπονέρο που είναι φίλη του χοντρού. Μην τα τσουβαλιάζουμε όλα για χάρην ευκολίας. Μπορούσαμε να φέρουμε και μεις κάποιον αντίστοιχο. Μπορούσαμε? Θέλαμε? Ρητορικές ερώτησεις... Τότε θα ήταν πετυχημένη ως κίνηση. 

Το 2012-13 ξεκινήσαμε με τον Φερέιρα, ήρθε ο Ρότσα, καπάκι ο θηριοδαμαστής Φάμπρι και στο τέλος ο Βονόρτας. Πολύ επιτυχημένη σεζόν, αφού είχε 3 αλλαγές προπονητών. Ποιός ήταν τελικά καλύτερος του Φερέιρα? Κανείς. 

Ο γαύρος είχε ΠΕΤΥΧΕΙ όσο είχε τον Μάρτινς για 4 χρόνια (2018-2022) ο οποίος ήταν ο καλύτερος την τελευταία δεκαετία που έχει (στους 32 του Γιουρόπα το 18-19, πρόκριση σε όμιλο Champions League το 19-20 και στους 16 του Γιουρόπα, πρόκριση σε όμιλο Champions League το 20-21 και στους 16 ξανά του Γιουρόπα και αποκλεισμός από την Λουντογκόρετς το 21-22). Και πήρε και 3 πρωταθλήματα και 1 κύπελλο. Έτσι μπήκαν τα βήματα για να φτάσει σήμερα, στον τελικό. Βήμα - βήμα. ΝΑΙ, θα υπάρξει και αποτυχία (Λουντογκόρετς), αλλά το νερό ... μπαίνει στο αυλάκι σιγά σιγά.

Στο μπάσκετ αντίστοιχα, κανείς δεν υποστήριξε να μείνει ο Πρίφτης, ο Ράντονιτς, ή ο Βόβορας επειδή ήταν «καλά παιδιά» και δεν εξέθεταν την διοίκηση. Και παρόλο που παίζαμε με τον Νέντοβιτς και τον Χεζόνια από το ΝΒΑ, δεν σταυρώναμε τίτλο στα εγχώρια και βγαίναμε στις τελευταίες θέσεις της Euroleague. Εκεί ο κόσμος έβλεπε οτι δεν γίνεται κάτι καλό, οτι η προσπάθεια είναι ημιτελής. Εκεί οι αλλαγές προπονητών και αθλητών ήταν σωστές μεν, αλλά ΔΕΝ έφεραν αποτέλεσμα. Δεν έφταιγαν αυτοί άλλωστε. Άμεσα, έμμεσα ίσως. Γιατί όταν είσαι στο λάθος τρένο σε όποια στάση και να κατέβεις, πάντα λάθος στάση θα είναι. Όταν μπήκαμε στο σωστό τρένο, με σωστό οδηγό και σωστά ... «βαγόνια», αυτό μπήκε στις ράγες και πάει ... Βερολίνο. Τον δρόμο τον ξέρει εδώ και δεκαετίες άλλωστε.

Τα έχουμε γράψει δεκάδες φορές. Η ποδοσφαιρική ομάδα πρέπει να προστευτεί κατ' αρχάς εξω-αγωνιστικά. ΝΑΙ, ΓΚΕΛΕΣ (με μικρές ομάδες) θα κάνουμε, είτε έχουμε τον Ιβάν στον πάγκο, είτε τον Τερίμ, είτε τον Γκμοχ. ΟΛΕΣ οι ομάδες κάνουν. ΚΑΙ ΑΤΥΧΟΙ θα είμαστε, υπήρξαν φορές πέρυσι και φέτος που τα δοκάρια μας στέρησαν την νίκη και ΕΚΤΟΣ ΦΟΡΜΑΣ θα είμαστε. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΑ. Και η Μπαγερν φέτος γκέλαρε με τον κάθε πικραμένο και η Μάντσεστερ και η Λίβερπουλ και η Γιουβέντους, αλλά δεν τις «έσφαξαν» για να έχουν παράπονα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟ όμως ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΕ ΚΥΖΑΣ, Ο ΚΑΘΕ ΧΑΚΙΜ, Ο ΚΑΘΕ ΝΤΑΜΠΑΝΟΒΙΤΣ και να αλλοιώνει αποτελέσματα και τίτλους. Παλιότερα θυμάστε ποιοί και πως έρχονταν. Κυριολεκτικά σε αποστολή (Νίκου, Ευθυμιάδης, Παπουτσέλης, Παπαδάκος κλπ κλπ).

ΑΥΤΟ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ 1996 ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ. ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΤΙΤΛΟΥΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ. (Διευκρινίζεται ΞΑΝΑ οτι ΔΕΝ ζητάμε παράγκα και εύνοια, αλλά ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ παράγκα και εύνοια). ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ. Και γιαυτό έγινε το συλλαλητήριο το 2008 και θα γίνει και το 2024.

ΑΦΟΥ ΛΥΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΕΛΟΣ, θα συζητήσουμε για τον κάθε προπονητή και τον κάθε παίχτη που έρχεται.

Η κατάληξη όλων αυτών, είναι αυτό που ζούμε τώρα. Η απραξία και η απάθεια από τα μέσα του 90, μας έφτασε στην απαξίωση 30 χρόνια αργότερα. Αυτό που γκρεμιζόταν πανεύκολα το 97 και το 98, το αφήσαμε και έγινε το τέρας του 2025. Και μας κουνάει και το δάχτυλο πλέον. Ας προσέχαμε. 

Ο κύριος λόγος που ο γαύρος έφτασε στον τελικό ΔΕΝ είναι ο Μεντιλίμπαρ, αλλά όλα όσα προηγήθηκαν για χρόνια. Ο δεύτερος λόγος, είμαστε εμείς. Και όχι φυσικά λόγω ... Γιοβάνοβιτς, αλλά λόγω της παθητικής μας στάσης, επί 30 χρόνια. Είτε ρίχνοντας αναθέματα σε προπονητές και παίχτες όταν είχαμε πολύ καλές ομάδες, είτε διαλύοντας ότι χτίζαμε με κόπο λίγα χρόνια πριν είτε λόγω «στρατηγικής», είτε λόγω τσιγκουνιάς.

ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕΙ αυτές τις δεκαετίες, ίσως να ήμασταν εμείς στην θέση του. Όταν φτάσαμε σχεδόν στην θέση του (1985 Πρωταθλητριών - 2003 Ουέφα), η ΕΠΟ μας έκανε ότι γούσταρε και μας έγραφε κανονικά. Μας κορόιδευε μέσα στα μούτρα. Και αυτό επιβεβαιώνει τις παραπάνω προτάσεις και συμπεράσματα.