Ιδού η Ρόδος...

Είναι η δεύτερη φορά που διοίκηση και ομάδα καλούνται να διαχειριστούν την πίεση της κορυφής (+2 από μπαογκ και χάρτινη και +8 απο γαύρο) και του πρωταθλητισμού, όταν εδώ και μια δεκαετία  ... η σφαλιάρα πήγαινε σύννεφο. Η φράση «πίεση της κορυφής» για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ΔΕΝ αφορά μόνο το αγωνιστικό σκέλος. Για τους αφελείς, αφορά μόνο αυτό. Πλέον δεν υπάρχει η «καραμέλα» του ανεπαρκούς Γιοβάνοβιτς, η ομάδα είναι ΠΡΩΤΗ με την καλύτερη άμυνα και επίθεση, οπότε μένουν σχεδόν άλλοι τόσοι αγώνες (18) για να διαχειριστούμε απλά την κορυφή. 

ΑΝ ο Παναθηναϊκός ΘΕΛΕΙ πρωτάθλημα, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΤΗΝ (ΚΑΘΕ) ΟΜΑΔΑ του, που αγωνίζεται στο χορτάρι. Είτε έχει προπονητή τον Τερίμ, είτε τον Αναστασίου, είτε τον Μαρίνο, είτε τον Ιβάν. ΑΝ αυτό γίνεται επιλεκτικά, τότε υπάρχει δόλος. ΑΝ αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, τότε υπάρχει ανικανότητα. Τα έχουμε ξαναζήσει εδώ και δεκαετίες. Το πρόβλημα είναι αν τα θυμόμαστε.

Για τον κάθε Ιβάν που έχασε πρωτάθλημα, υπήρχε ένας Μαρκαριάν παλιότερα. Για τον κάθε Αναστασίου, υπήρχε ένας Κυράστας. Για τον κάθε Μαρίνο, υπήρχε ένας Δανιήλ, ένας Μουνιόθ, ένας ένας ένας... Προπονητές που έχασαν τίτλο λόγω «παράγκας», προπονητές που δεν στηρίχθηκαν οικονομικά όσο άξιζε στον σύλλογο. Αλλά αφού θα έχαναν τον τίτλο, γιατί να στηριχθούν οικονομικά? 

Οπότε, ιδού η Ρόδος, ιδούυ και το πήδημα.