Η επόμενη μέρα...

Ο Παναθηναϊκός χθες, αποκλείστηκε από την συνέχεια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Φυσικά για την αξία και το μέγεθος του Παναθηναϊκού, αυτό είναι μία μεγάλη αποτυχία.

Ομως ο Παναθηναϊκός από το 2012 και έπειτα, έχει μία ιδιαιτερότητα. ΔΕΝ είναι ο κανονικός Παναθηναϊκός. Είναι ένας Παναθηναϊκός που το 2013 έμεινε εκτός Ευρώπης λόγω ... του φακέλου που κατέθεσε στην ΕΠΟ, ένας Παναθηναϊκός με έλλειμμα από το «παρκάρισμα» που κανείς ποτέ δεν έμαθε με ακρίβεια πόσο είναι αφού έχουν μπει σχεδόν 80 εκ σε μία μαύρη τρύπα και μέχρι πέρυσι χρωστάγαμε (το χρέος αυξομειώνεται αναλόγως του εκάστοτε αφηγηματος), ένας Παναθηναϊκός των μνημονίων και των ομάδων με μπάτζετ μέχρι 10 εκ, ένας Παναθηναϊκός που για στερήθηκε την Ευρώπη για 4 χρόνια, ένας Παναθηναϊκός που στερήθηκε 100άδες θέσεις στην ευρωπαϊκή κατάταξη (ο Αλαφούζος τον παρέλαβε 40ο το 2012 - ψηλότερα και από τον γαύρο φέτος δηλαδή - ενώ αυτή την χρονιά  φέτος είμαστε μόλις ... 244οι), ένας Παναθηναϊκός που για 498.822€ οφειλής προς τον Βέμερ έχασε δεκάδες εκ ευρώ εσόδων από ευρωπαϊκούς αγώνες, ένας Παναθηναϊκός που στερήθηκε το ευρωπαϊκό του μέλλον για ΟΛΑ τα επόμενα χρόνια.

Ένας Παναθηναϊκός που το 2012-13 στην Ευρώπη που στον όμιλο Γιουρόπα κέρδισε μόνο την Μάριμπορ συκεντρώνοντας 5 βαθμούς, το 2014-15 πάλι στον όμιλο πήρε 2 βαθμούς, το 2015-16 αποκλείστηκε από την Γκαμπάλα, το 2016-17 κατάφερε να συκεντρώσει μόλις 1 βαθμό στους ομίλους και τέλος το 2017-18 απέκλεισε την Γκαμπάλα, για να αποκλειστεί από την Μπιλμπάο. Και μετά το χάος...

Έπρεπε να φτάσει το μακρυνό 2022-23 για να αποκλειστούμε άδοξα από την Σλάβια Πράγας και να έρθει το σωτήριο 2023-24 όπου αγωνιστήκαμε σε 12 αγώνες με συγκομιδή 3 νίκες, 2 ισοπαλίες και 7 ήττες. Όλες με ομάδες πολύ καλύτερες στην κατάταξη από εμάς και με πρόσφατη ευρωπαϊκή εμπειρία. Τι ακριβώς θα μας προσέφερε η πρόκριση; Πέραν της πρόκρισης, τίποτα. Καμία βελτίωση θέσης στην ευρωπαϊκή κατάταξη, αφού τα πλει οφ του Κονφερενς δεν δίνουν πόντους σε κανέναν από τους Συλλόγους.

Η ομάδα ήταν αουτσάιντερ σε κάθε ευρωπαϊκή αναμέτρηση, πέρυσι και φέτος. Παρόλα αυτά, ο περσυνός αποκλεισμός δεν ήταν δίκαιος, ενώ φέτος αξίζαμε κάτι καλύτερο και με την Μακάμπι εκτός έδρας (το πέναλτυ στον Σπόραρ δεν δόθηκε ποτέ), με την Ρεν εντός και φυσικά χτες όπου ένα ατομικό λάθος (όπως του Μπρινιόλι με Ρεν και Βιγιαρεάλ) καθόρισε το αποτέλεσμα και τελικά την πρόκριση. Αφήνουμε απ έξω την φάση του 0-2 όπου υπάρχει ξεκάθαρο φάουλ (πάτημα στον Μαντσίνι) 2η κίτρινη στον Κορνούντ και φυσικά οφσάιτ καθώς ο Πιερρότ είναι μπροστά στο οπτικό πεδίο του Λοντύγκιν την ώρα του σουτ. 

Ο Παναθηναϊκός σπατάλησε ξανά ένα ημίχρονο, άργησε να μπει στο κλίμα του αγώνα κάτι που έγινε και σε άλλους ευρωπαϊκούς αγώνες, καθώς το ... ξυπνητήρι ακουγόταν συνήθως αργά. Λάθη τακτικής του προπονητή; Προφανώς. Ατομικά λάθη; Εννοείται. Και χτες και στο Μαδριγάλ και στην Ρεν από ατομικά λάθη, βρεθήκαμε να κυνηγάμε σκορ. Λογικά και επόμενα. 

Ένας προπονητής που απείχε σχεδόν 10χρόνια από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, με πιο πρόσφατη επιτυχία κάπου στο 2012. Παίχτες χωρίς ευρωπαϊκή εμπειρία και επιτυχίες σε νοκ άουτ αγώνες, ή σε φάσεις ομίλων. Υπάρχουν καλύτεροι; Φυσικά και εκατοντάδες. Αλλά θα τους φέρουμε; Μήπως τους φέραμε το 2012, τo 13, τo 15, το 17, το 18; Οτι καλύτερο κάναμε στην 12ετία αυτή είναι η τελευταία 3ετία με τον Γιοβάνοβιτς και αυτούς τους παίχτες. Αν εμείς νομίζουμε οτι υπάρχει θέληση να έρχονται απείρως καλύτεροι, αλλά για κάποιο λόγο δεν μας κάθονται, τότε κάποιοι παραμυθιάζονται εύκολα. 

Η φετινή χρονιά θα λειτουργήσει προς όφελος του Παναθηναίκού, αρκεί να την αξιοποιήσει σωστά. «Ακουστήκαμε» ξανά στην Ευρώπη, πλέον μπορούμε να προσελκύσουμε και να αγοράσουμε καλά ονόματα όπως αντίστοιχα και να πουλήσουμε παίχτες. Κάτι που έλειπε πολλά χρόνια. 

Ναι, χτες θέλαμε μία ισοπαλία. Δεν ήρθε. Και στην αρχή της ευρωπαϊκής πορέιας, ψάχναμε απλά μία πρόκριση, να μην αποκλειστούμε από παντού όπως πέρυσι. Και κάναμε 2 προκρίσεις και περάσαμε σε όμιλο και ανεβάσαμε τόσο το ταβάνι μας τόσο ώστε η όλη φετινή πορεία μας φαίνεται ... αποτυχία. Και αυτό είναι καλό γιατί έχουμε πλέον απαιτήσεις.

Απλά οι απαιτήσεις, προσαρμόζονται πάντα στα δεδομένα. Δηλαδή στον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου, που έχει να τα βάλει με την Λίγδα του φαταούλ και την ΕΠΟ του τιγρη και στην ουσία την ίδια την διάθεσή του «ιδιοκτήτη» στο αν θα «τραβήξει» πάλι την πρίζα ή όχι. Όταν αυτά γίνοταν δεκαετίες παλιότερα, αγανακτούσαμε και φωνάζαμε, δεν τα φορτώσαμε στον Μουνιόθ, τον Μαλεζάνι, τον Βέλιτς, τον Πεσέιρο, τον Ενακαρχίρε, τον Σαριέγκι τον Μπόβιο, τον Τόργκελε και τον Τσιρόλα. 

Ήδη αρχίσαμε να διαβάζουμε για ... οικονομική ζημιά λόγω του αποκλεισμού και θα αρχίσουμε πάλι τον Γενάρη τα «πάρε 2 εκ να φέρεις όποιον θες» και τελικά να μην έρχεται κανένας ή κάποια μέτρια επιλογή (με τα κλασικά, αργεί να διαλέξει, μην χαλάσει τις ισορροπίες, όσα μας σέρβιραν τόσα χρόνια τα παπαγαλάκια).

Δεν χρειάζεται κανένας αφορισμός στον Γιοβάνοβιτς και στους παίχτες, όπως δεν χρειαζόταν καμία θεοποίηση όταν περάσαμε την Μαρσέιγ και νικήσαμε την Βιγιαρεάλ. Η Ευρώπη είναι δύσκολη και εμείς είμαστε ... «άβγαλτοι» ακόμα στην πιάτσα. Ας φροντίζαμε να μην είμαστε στην 244η θέση της κατάταξης και να μας τυχαίνουν Τόμπολες και Τσουκαρίτσκι. 

Όταν γράφονταν αυτά 3 χρόνια πριν, αυτή ακριβώς την σημασία είχαν. Όταν κάποιοι οπαδοί αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν το 2019 για όλα αυτά, η μεγάλη μάζα του κόσμου απουσίαζε επιδεικτικά. Ήταν ευχαριστημένοι με τις 8ες θέσεις και εκτός Ευρώπης. Τώρα με λίγο καλύτερες συνθήκες, η ίδια μάζα ζητάει νταμπλ, προκρίσεις και αφορισμούς. Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει επανεκκίνηση το 2012. Δεν έχει νόημα να βιώνουμε τις τωρινές συνθήκες με όνειρα και συναισθήματα περασμένων δεκαετιών. 

Το ίδιο ισχύει και για το μπάσκετ της 3ετίας αυτής. Ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ είναι ο Παναθηναϊκός του 1993-2014 και για να ξαναγίνει ο Παναθηναϊκός των 6 ευρωπαϊκών και των συνεχόμενων νταμπλ, θα χρειαστεί χρόνος. Αν νομίζουμε οτι ξαφνικά θα τα σαρώσουμε όλα, μεταφέρουμε τους ευσεβείς πόθους περασμένων δεκαετιών στα τωρινά δεδομένα. Και ήττες θα κάνουμε από μέτριες ομάδες και τίτλους (Σούπερ Καπ) θα χάσουμε. Αλλά εδώ υπάρχει η κληρονομιά, υπάρχει η συνεχόμενη ευρωπαϊκή παρουσία στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα (Euroleague) και η εμπειρία τεράστιων προπονητών (Πιτίνο, Πασκουάλ, Αταμάν) και παιχτών που θα κάνουν ομαλότερη και γρηγορότερη την μετάβαση.

Αν θέλουμε (δικαίως) πορείες και νταμπλ στο ποδόσφαιρο, σίγουρα δεν φταίει ο Γιοβάνοβιτς, ο Μπρινιόλι  και ο Λοντίγκιν. Όταν είχαμε την δυνατότητα και την ικανότητα να αποτρέψουμε το τέρας, πετάγαμε αητό. Ύστερα από 30 σχεδόν χρόνια, μας έχει κατασπαράξει.