Η χρονιά που άλλαξαν όλα

Αγαπητέ Ρότσα, γνωστά όλα αυτά. Εμείς τα θυμόμαστε. Άλλοι τα ξέχναγαν και τα ξεχνάνε ακόμα. Ο Παναθηναϊκός είχε κάποτε την δυνατότητα να γίνει η Πόρτο των Βαλκανίων όπως λέγαμε τότε. Να σαρώνει συνεχόμενα πρωταθλήματα και να φτάνει σε Ευρωπαϊκούς τελικούς ειδικά στο τότε Ουέφα και Κυπελλούχων. Με δυνατές ομάδες κάθε χρονιά, παιχταράδες καθε σεζόν, γεμάτο δικό του γήπεδο. 

Αντί αυτών, βλέπαμε την πλάτη του γαύρου και τους παράγοντες να παραιτούνται επειδή δεν «μπορούσαν να αντέξουν άλλο» και να πολεμάνε με ένα κρασί «Παράγκα». Τώρα είναι αργά για δάκρυα, τότε που έπρεπε να φωνάξεις και εσύ ακόμα όλοι μούγκα στη στρούγκα. «Το μοναστήρι να΄ναι καλά» και «μπορεί να μην παίρνουμε τίτλους, αλλά πάμε καλά στην ευρώπη». Το τέλος του Παναθηναϊκού, η παρακμή και η σταδιακή απαξίωση του σε Ελλάδα και ευρώπη (με ελάχιστες αναλαμπές). 

Από τότε (1996), ο Παναθηναϊκός είναι η τέταρτη (4η) ομάδα σε τίτλους στο ποδόσφαιρο. Πρώτος είναι ο γαύρος με 31 τίτλους (22 πρωταθλήματα και 9 κύπελλα), ακολουθεί η χάρτινη με 8 τίτλους (2 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα), ο μπάογκ με 7 τίτλους (1 πρωτάθλημα και 6 κύπελλα) και τέλος το τριφύλλι με 6 τίτλους (2 πρωταθλήματα και 4 κύπελλα).