Κάποτε θα μάθουμε να έχουμε υπομονή...

Το πρώτο δίμηνο μετά την απώλεια του Σούπερ Καπ, τις μέτριες εμφανίσεις σε Euroleague (γαύρο, Μπάγερν, Μακάμπι, Φενέρ, Μπαρτσελόνα) και Ελληνικό πρωτάθλημα (Μαρούσι, Περιστέρι, Άρη, Αεκ), με εξαίρεση τη νίκη επί του γαύρου στην Α1, αυτοί ήταν οι χαρακτηρισμοί που συνήθως έγραφαν οι «προπονητές του πληκτρολογίου» για την ομάδα μπάσκετ.

Ο Αταμάν ήταν «μεμέτι» και σιγά τον προπονητή, ο Σλούκας πήρε 3εκ και ούτε 3π δεν βάζει, ο Γκραντ είναι παίκτης Eurocup ποιός τον διάλεξε, ο Βιλντόζα δεν ήταν επιλογή του Αταμάν δεν κολλάει, ο Γκάι είναι δολοφόνος γιατί δεν παίζει περισσότερο, ο Ναν ήρθε για διακοπές και όλο «σίδερο», ο Γκριγκόνις έπρεπε ήδη να έχει φύγει, ο Χουάντσο είναι ηθοποιός δεν πιάνουν οι Ισπανοί μακρυά από την χώρα τους, ο Μήτογλου έχει 2 χρόνια απουσίας ποιός μπορεί να βασιστεί σε αυτόν, ο Λεβαντόφσκι είναι για να κουβαλάει τις πετσέτες, ο Λεσόρ έγινε μάγκας με τον Ζοτς όλο του λείπει η Παρτίζαν, ο Κώστακούμπο παίζει λόγω του αδερφού του.

Οι πράσινοι «προπονητές του πληκτρολογίου» τα έγραφαν αυτά, μία βόλτα σε «πράσινες» σελίδες στο φειςμπουκ και σε λογιαριασμούς στο τουήτερ, θα σας πείσει. Οι κόκκινοι «προπονητές του πληκτρολογίου» είχαν στην «μπούκα» μόνο τα φρύδια και τα μαλλιά του Σλούκα, Μέχρι εκεί αντιλαμβάνονται το μπάσκετ άλλωστε. 

Λίγες φωνές συνιστούσαν ΥΠΟΜΟΝΗ. Υπομονή για μία νέα ομάδα, για έναν νέο προπονητή, για 12 νέους παίχτες, για μία προσπάθεια επιστροφής σε τροχία πρωταθλητισμού στην Ελλάδα και ευρωπαϊκής καθιέρωσης στην Euroleague. Φυσικά κάποια στιγμή, γύρισε ο διακόπτης. Οι συνεχόμενοι αγώνες, οι επιστροφές παιχτών, έκαναν την ομάδα να «δέσει». Και να έρθουν οι μεγάλες νίκες.

Και έτσι ο Αταμάν έγινε Σουλτάνος, ο Σλούκας ηγέτης, ο Γκραντ κομπιούτερ, ο Βιλντόζα τρελός που μας ξεκολάει, ο Ναν εξολοθρευτής σε άμυνα και επίθεση, ο Γκριγκόνις δολοφόνος, ο Χουάντσο πανέξυπνος και ήρεμη δύναμη, ο Μήτογλου το καλύτερο 4αρι της Ευρώπης, ο Λεσόρ ογκόλιθος της ρακέτας, ο Κωστακούμπο «σκιάχτρο» στην άμυνα.

Η ομάδα ακόμα χτίζεται και οι παίχτες ακόμα προσπαθούν να βρουν τους ρόλους της. Ναι, προσπαθούν ακόμα να βρουν το «μέταλλο» του νικητή, την νοοτροπία να γυρίζεις αγώνες από το -10 και -15, την ικανότητα να διαχειρίζεσαι μεγάλες διαφορές χωρίς να τις χάνεις. Μπορεί να κάναμε 2 μεγάλα διπλά, μπορεί την ερχόμενη αγωνιστική να χάσουμε από τον Αστέρα. Ο σκοπός είναι να χτίσουμε πάλι την αξιοπιστία του παρελθόντος, να γίνουμε η καλύτερη ομάδα της 10ετίας με 4 και 5 ευρωπαϊκά. Στην διαδρομή αυτή θα έχουμε θριάμβους, θα έχουμε και απογοητεύσεις. Και όταν κυριαρχούσαμε, είχαμε. Έτσι είναι ο αθλητισμός. Εμείς ως οπαδοί έχουμε άλλο «χρέος» και σίγουρα όχι αυτό του προπονητή.