Ο λαβών δικαίαν αφορμήν και μη οργιζόμενος, ανήθικος εστί..

Η σημερινή συνέντευξη (απολογία μάλλον), δεν μας έκανε σοφότερους. Ούτε μας γέμισε με αισιοδοξία. Ούτε μας έλυσε τις απορίες. Απλά επιβεβαίωσε την παραδοχή οτι είμαστε αδύναμοι στα κέντρα εξουσίας (εκεί που κρίνονται οι τίτλοι) και θα συνεχίσουμε να είμαστε. Δεν είχε καμία ουσιαστική διαφορά, από συνεντεύξεις παλαιότερων παραγόντων του τμήματος.

Είναι κρίμα πολύ καλές ομάδες όπως αυτές του Πετρόπουλου (1981-82), του Γκμοχ (1984-85), του Όσιμ (1992-93), του Δανιήλ (1997-98), του Κυράστα (1999-00 και 2001-02), του Μαρκαριάν (2002-03), του Σκάζνι και του Μαλεζάνι (2004-05), του Νιόπλια (2010-11), του Αναστασίου (2014-15) και του Γιοβάνοβιτς (2022-23) να χάνουν τους τίτλους από το παρασκήνιο. 

Είναι κρίμα να ισχύουν άλλοι «νόμοι» μόνο για εμάς. Από την περίπτωση Ρότσα το 1982, το «γαύροι - αδέρφια» του 93, την Ριζούπολη το 2003, την Νέα Σμύρνη το 2004-05, τον Βάλνερ το 2008, τους Παπουτσέληδες και τους Καλόπουλους από το 1996 μέχρι και σήμερα, τις μεζούρες, τα τσίπουρα, τις επιλεκτικές τιμωρίες, τους άδικους μηδενισμούς δεκαετίες τώρα, όλα αυτά είναι καταστάσεις που δεν θα έπρεπε να είχαν συμβεί.

Πρέπει να καταλάβουμε οτι αν δεν προστατευτεί η κάθε ομάδα ΕΚΤΟΣ αγωνιστικού χώρου, θα πηγαίνει στράφι η κάθε προσπάθεια ΕΝΤΟΣ αγωνιστικού χώρου. Η κάθε διοίκηση εδώ και 40 χρόνια το ήξερε και το ξέρει. Τον τρόπο, θα τον βρει αυτή. Δεν θελουμε εύνοια, δεν θέλουμε παράγκες, θέλουμε ΙΣΟΝΟΜΙΑ. Θέλουμε να ευνοούνται ή να αδικούνται όλοι το ίδιο, ή να μην ευνοείται και να μην αδικείται κανένας. Αν ισχύσουν αυτά, θα μπορέσουμε με ασφάλεια να κάνουμε όλες τις ποδοσφαιρικές κουβέντες και τις φιλοσοφικές αναλύσεις για το 4-3-3 και το 4-4-2. Μέχρι να επιτευχθεί αυτό, δεν έχει νόημα. Η φετινή χρονιά το απέδειξε άλλωστε.

Δεν πρέπει να δημιουργηθεί άλλη μία γενιά Παναθηναίκών οπαδών που θα «πανηγυρίζει» την 2η θέση, ή μία πορεία στους 16 ενός Ευρωπαίκού Κυπέλλου. Διαφορετικό πράγμα η αναγνώριση μιάς προσπάθειας, άλλο ο πανηγυρισμός της 2η ή της 3ης θέσης. Δεν πρέπει να βρεθεί άλλη μία γενιά παραγόντων με δηλώσεις όπως «Άλλο η πίκρα. Αυτό είναι υποκειμενικό. Τίτλους μπορεί να μην παίρνει η ομάδα, αλλά είναι καταξιωμένη στην Ευρώπη». Δεν θέλουμε να ελπίζουμε οτι θα κατακτήσουμε κάτι. Θέλουμε να το πιστεύουμε, να το ζούμε, να το επιδιώκουμε. 

«Ελπίδα και φόβος παρεμποδίζουν την κατανόηση των ανθρώπινων πραγμάτων, η ελπίδα όμως ξεπερνιέται πολύ δυσκολότερα από το φόβο». Παναγιώτης Κονδύλης Έλληνας φιλόσοφος.