Vamos, vamos, vamos...

Τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου. Με έναν Παναθηναϊκό - αστραπή στον Α γύρο και έναν Παναθηναϊκό αγνώριστο μέχρι τα μισά του Β γύρου και στο κύπελλο. Η καθίζηση του Παναθηναϊκού, συνέβη. Όσοι πιστεύετε οτι επειδή κερδίσαμε με 30 τελικές τον Βόλο, δεν περάσαμε ντεφορμάρισμα ένα μήνα πριν, ξαναδείτε τους αγώνες από τέλη Δεκεμβρίου μέχρι αρχές Ιανουαρίου. Τους αγώνες στους οποίους χάσαμε βαθμούς, τίτλο, γκελάραμε και δεν βλεπόμασταν.

Τους αγώνες που ο Μπρινιόλι δέχτηκε 2 «εύκολα» γκολ από την ίδια γωνία, τους αγώνες που ο Χουάνκαρ ήταν από τους χειρότερους του γηπέδου, τους αγώνες που ο Κότσιρας ήταν μέτριος και τελικά έχασε την θέση του από τον Βαγιανίδη, τους αγώνες που τραυματίστηκε και δεν έπαιζε ο Μάγκνουσον, τους αγώνες που ο Πέρεθ ήθελε αναπνευστήρα από τα συνεχόμενα 90 λεπτα, τους αγώνες που ο Κουρμπέλης φλέρταρε συνεχώς με αποβολή από τα νεύρα, τους αγώνες που ο Τσέριν «εξαφανίστηκε», τους αγώνες που ο Ιωαννίδης και ο Σπόραρ δεν έβρισκαν δίχτυα με τίποτα, τους αγώνες που ο Παλάσιος σημάδευε δοκάρια και όχι δίχτυα.

Τους αγώνες που ο Ιωνικός και ο Οφη με 2 σοβαρές επιθέσεις σε όλο τον αγώνα πέτυχαν 2 γκολ, τους 3 αγώνες με τον μπαοκ που δεν κάναμε νίκη και βλεπόμασταν μόνο στον τελευταίο, την ήττα από την αεκ με 1-0, την ήττα με κακή εμφάνιση από την Τρίπολη με 1-0. Δυστυχώς εκείνη η περίοδος ήταν  φορτωμένη αγωνιστικά. 

Αγωνιστήκαμε σε 4 αγώνες κυπέλου (2 αγώνες με τον Βόλο και 2 αγώνες με τον παοκ) και στο πρωτάθλημα με Ιωνικό, Οφη, Λεβαδειακό, Αεκ, Γιαννινα, Μπαοκ, Τρίπολη. Η επιμέρους συγκομιδή ήταν 2 νίκες και 1 ισοπαλία και 1 ήττα στο Κυπελλο και 2 νίκες, 2 ισοπαλίες και 3 ήττες στο πρωτάθλημα. Μόλις 4 νίκες σε 11 αγώνες. 

Η άμυνα μας, που μέχρι τότε είχε δεχτεί μόλις 4 γκολ σε 13 αγώνες, δέχτηκε άλλα 10 τέρματα σε 11 αγώνες. Ντεφορμάρισμα όλης της ομάδας. Προφανώς αναμενόμενο, προφανώς κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Και πιθανότερη στιγμή ήταν αυτή μετά την διακοπή και αυτή που μετράγαμε απώλειες βασικών παιχτών (Αιτόρ - Γκανέα και πλέον Μάγκνουσον) ενός μικρού αριθμητικά ρόστερ. 

Παρόλο που χάθηκε και ο δεύτερος (και ίσως ο ευκολότερος) στόχος, η ομάδα μετά την απόκτηση 2 καλών ποδοσφαιριστών (Πούχατς και Κλαινχαισλερ) και του έμπειρου Μαντσίνι, βρήκε ξανά τον ρυθμό της. Τρεις συνεχόμενες νίκες με Λαμία (2-0), Άρη (εκτός 1-2 με ανατροπή) Βόλο (2-0) και αήττητοι στην τρούμπα για 6ο συνεχόμενο αγώνα, πετυχαίνοντας 6 τέρματα και δεχόμενη μόλις 1, έδειξαν οτι έχει ακόμα σφυγμό θυμίζοντας έτσι τον Παναθηναϊκό του τριμήνου Σεπτεμβρίου - Νοεμβρίου. 

Καλό ποδόσφαιρο αγώνα με τον αγώνα και όλο και καλύτερες εμφανίσεις στο γήπεδο. Ποιοτικά ενισχυθήκαμε, ποσοτικά πήραμε ακριβώς όσους παίχτες «χάσαμε». Δηλαδή τους αντικαταστάτες των Αιτόρ, Τρουγιέ και Γκανέα. Αν αυτοί θα είναι αρκετοί για να φέρουν το πρωτάθλημα στην Λεωφόρο, θα το μάθουμε τον Μάιο.

Κρίνουμε αυτό που βλέπουμε. Ο Παναθηναϊκός του Αυγούστου - Νοεμβρίου έπαιρνε το πρωτάθλημα. Ο Παναθηναϊκός του Δεκεμβρίου - Ιανουαρίου, θα πάλευε για την 3η θέση. Καμία ομάδα δεν έχει συμβόλαιο με τις νίκες, ούτε με τις καλές εμφανίσεις, ούτε με τα πρωταθλήματα. Η συγκυρία όμως (το +7 του Α γύρου, η πολύ καλή μας παρουσία και η αγωνιστική - ταυτόχρονη - ανυπαρξία όλων των άλλων διεκδικητών, ισονομία με το VAR) κάνει τον τίτλο ως αυτοσκοπό. Δεν είχαμε ποτέ άλλοτε τέτοια ευκαιρία, τα προηγούμενα 10 χρόνια. 

Μέχρι τότε η διοίκηση πρέπει να  έχει πρώτο μέλημα να προστατέψει την ομάδα από τους γνωστούς κοκκινο-κιτρινό-ασπρόμαυρους εχθρούς και να σχεδιάσει και την επόμενη μέρα. Μέχρι τότε οι παίχτες και η ομάδα οφείλουν να δίνουν το 100% στον αγωνιστικό χώρο. Μέχρι τότε οι οπαδοί οφείλουμε να είμαστε ΔΙΠΛΑ στην ομάδα, να την στηρίζουμε και εδώ που φτάσαμε να ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ το πρωτάθλημα γιατί το αξίζουμε και γιατί πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε υπο καθεστώς απαιτήσεων και πίεσης.