Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου...

Τριήμερο πένθος και παραιτήσεις. Η εύκολη λύση. Η «καραμέλα». Προβλέψιμο(ι). Όποια τραγωδία και αν συμβεί, με ένα τριήμερο πένθος και μία-δύο παραιτήσεις, κερδίζουμε χρόνο. Tηλε-δικαστές και τηλέ-ξερόλες θα αποφασίσουν ποιοί φταίνε πριν τους αρμόδιους, τα κανάλια θα βρουν θέμα για βδομάδες με τον πόνο των θυμάτων και τις περιβόητες «ευθύνες», οργή και αλληλοκατηγορίες μεταξύ αρμόδιων και αναρμόδιων και όλα σε λίγο καιρό θα ξαναβρούν τον ρυθμό τους.

Πόσοι πλην των παθόντων και των συγγενών των αγνοουμένων, θα τα θυμούνται χρόνια μετά; Μόνο μία απλή αναφορά θα διαβάζουμε κάθε χρόνο εκείνη την μέρα, θα βλέπουμε εικόνες από το μνημόσυνο και η ζωή συνεχίζεται. Όπως και οι τραγωδίες. 

Λαός που δεν μαθαίνει από τα λάθη του, είναι αναγκασμένος να τα ξαναζήσει παραφράζοντας την γνωστή ρήση. Δεν θέλουμε να μάθουμε, αρνούμαστε να λειτουργήσουμε για το συνολικό καλό παρά μόνο για την τσέπη μας. 

Ναυάγια, πυρκαγιές, συγκρούσεις, σεισμοί, πλημμύρες, καταστάσεις που κάποια στιγμή θα συνέβαιναν. Δεν προνοούμε, δεν οργανωνόμαστε, δεν μαθαίνουμε, δεν δίνουμε προτεραιότητα και αξία στην ανθρώπινη ζωή όπως οφείλουμε. Μέχρι να χαθεί.

Μετά αρχίζει εκ νέου ο φάυλος κύκλος των παραιτήσεων, του τριήμερου πένθους, των ευχολόγιων, των μεγάλων λόγων και μηδενικών έργων, μέχρι την επόμενη τραγωδία σε κάποια άλλη κατάσταση. Και πάει λέγοντας...  

Κουράγιο και καλή δύναμη στις οικογένειες όλων των αδικοχαμένων αυτής της νέας τραγωδίας. Μακάρι να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.