Απελπισμένοι...

Στους «αλλόθρησκους» οπαδούς προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση οτι ως οπαδοί ΔΕΝ ΖΗΤΑΜΕ τα μέγιστα απο την Διπλή Ανάπλαση και απλά αποδεχόμαστε τα ξεροκόμματα που μας δίνουν. Τα οποία κάθε φορά είναι ολοένα και λιγότερα. Η απάντηση στην απορία αυτή είναι, οτι ο κύριος όγκος των οπαδών του τριφυλλιού, είναι απελπισμένοι. 

Ο απελπισμένος έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Δεν σκέφτεται καθαρά και στην προσπάθεια σωτηρίας του, η πρώτη λύση που θα βρει είναι και η καλύτερη για αυτόν. Η πρώτη, όχι η βέλτιστη λύση. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει θολή κρίση. Γιατί δεν βλέπει ψύχραιμα τα οφέλη και τις ζημίες της επιλογής του. Αν δεν ήταν στην θέση αυτή αλλά συμβούλευε κάποιον άλλον «απελπισμένο», πιθανότατα θα έπραττε διαφορετικά. 

Θα ζύγιζε προσεκτικά τα πάντα, θα σκεφτόταν διαφορετικές επιλογές, θα «έβλεπε» κινήσεις με ρίσκο και όφελος, θα πρόσεχε καλύτερα με ποιούς ανθρώπους θα εμπλακεί, θα έβαζε στο ζύγι τι δίνει και τι παίρνει, θα απαιτούσε να τηρηθούν τα υποσχόμενα και τα γραφόμενα, θα διεδικούσε 13 για να πάρει τα 10 που του αναλογούν, γενικώς θα έβαζε μπροστά το συμφέρον του και όχι την «σωτηρία» του.

Κάποτε ο οπαδός ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ. Ζήταγε πρωταθλητισμό, παικταράδες, μεταγραφές, νίκες, πορείες, τίτλους. Αυτός ο οπαδός όμως ήταν ... επικίνδυνος. Γιατί μίλαγε, ζήταγε, ήθελε την ομάδα στην κορυφή, απαιτούσε ΜΟΝΟ το καλύτερο για τον Σύλλογο. Οπότε για να «απαλλαγείς» από έναν τέτοιο οπαδό, εφαρμόζεις το «δόγμα του σοκ». Πολλά αρνητικά μαζεμένα, σε σύντομο χρονικό διάστημα και μετά επαναλαμβανόμενα. Όσα περισσότερα τα αρνητικά και όσο μικρότερο το χρονικό διάστημα, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα επιτυχίας του «σοκ».

Ο οπαδός του Παναθηναϊκού μέχρι πριν λίγα χρόνια, ΔΕΝ ήταν απελπισμένος. Ήταν λυπημένος, ενίοτε απογοητευμένος, αλλά ουδέποτε απελπισμένος. Για να συμβεί η «μετάλλαξη» αυτή, χρειάστηκαν διαρκείς προσπάθειες ετών. Ο οπαδός που  ΔΕΝ ανεχόταν την απώλεια πρωταθλήματος και την 2η θέση, που έβγαζε «σπυράκια» με τον Παναθηναϊκό στην 5η θεση το 1981, το 1988 και το 97 ή στην 6η θέση το 1983, έφτασε σημείο να διαβάζει για στόχο «την είσοδο στην 6αδα και στα play off» και να νοιώθει ... ικανοποιημένος. 

Πήρε χρόνια στον Παναθηναϊκό οπαδό (στην πλειοψηφία), να συμβιβαστεί με τον στόχο της 2ης θέσης. Σταδιακά ξεχάστηκε η λέξη «τίτλος», «πρωτάθλημα», «κορυφή» και η 2η θέση ήταν το ... νέο πρωτάθλημα. Η οποία σταδιακά έγινε ... 3η θέση. Οι όποιες αναλαμπές (2004-2010), δεν βοήθησαν. Γιατί μετά από αυτές το «δόγμα του σοκ», ήταν ακόμα πιο επίπονο. 

Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε επιτυχία την καλή πορεία στο Κύπελλο και την ... είσοδο στα play off (στην 6αδα δηλαδή). Γιατί 2-3 χρόνια πριν, η 6αδα ήταν η 8η θέση και η 11η. Πλέον η 2η και η 3η θέση μοιάζουν να είναι ... κατειλημμένες! Η πρώτη ήταν έτσι και αλλιώς από το 1979-80 (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Αν τα τωρινά, συνέβαιναν την δεκαετία 80 και 90, θα είχε πέσει ...η κυβέρνηση!

Κάπως έτσι, ο «πράσινος» οπαδός νοιώθει οτι βρίσκεται σε ένα σημείο που δεν φαίνεται να υπάρχει φως στο τούνελ. Σε ένα σημείο που η πρώτη λύση που του προτείνεται, μοιάζει σανίδα σωτηρίας. Δεν νοιάζεται ιδιαίτερα ο οπαδός, αν θα είναι εφαρμόσιμη. Αν έχει κινδύνους. Αν αποτύχει. Αν θα χάσει από αυτήν. Αν δεν κερδίζει τα μέγιστα. Την πιάνει και την κρατάει. Δεν βλέπει κάτι άλλο μπροστά του. Ακόμα και αν τον κοροϊδεύουν. Ακόμα και αν τον δουλεύουν δεκαετίες με αυτήν. Ακόμα και αν του τάζουν 5-6, αλλά του δίνουν 1 ή 2. Ακόμα και αν δώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει. Βλέπει όλους τους άλλους να έχουν λύσεις και αυτός να μην έχει κάτι. Δεν εξετάζει, δεν προσέχει, δεν διεκδικεί, δεν απαιτεί, δεν διαπραγματεύεται πλέον. ΑΠΛΑ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ.

Αυτή η λέξη είναι το κλειδί. Ο οπαδός (υπό φυσιολογικές συνθήκες) ΔΕΝ αποδέχεται εύκολα. Μόνο σε καθεστώς απελπισίας. Μόνο όταν του έχεις στερήσει τα πάντα (ιστορική έδρα, πρωτάθλημα. κύπελλο, μεταγραφές, ευρώπη, περηφάνια, αξιοπρέπεια), μόνο τότε με θολωμένο μυαλό, υποχωρεί και δέχεται ό,τι του δώσεις. Εκείνη την στιγμή, έχει χάσει την ταυτότητά του, δεν είναι ο οπαδός που βλέπει στις φωτογραφίες, οπαδός που τον συνοδεύει το «13» στο ψευδώνυμό του, στα προφίλ του, οπουδήποτε.

Είναι ένας απελπισμένος που του έταξαν 40χιλ γήπεδο, ίδια δικαιώματα, 7500τμ δόμηση στον Ερασιτέχνη, γήπεδο μπάσκετ, δικές του εγκαταστάσεις μουσείο και γήπεδο, δικές του εμπορικές χρήσεις και ονοματοδοσία, στίβο, 15% για 99 χρόνια, ρήτρες, νέα Ριβιέρα και διάφορα άλλα. ΚΑ-ΝΕ-ΝΑ από αυτά δεν του δόθηκαν τελικά με το καθεστώς που του υποσχέθηκαν, αλλά η απελπισία δεν τον αφήνει να δει την αλήθεια. Σε όλες τις διαπραγματεύσεις έχασε ό,τι διεκδίκησε, αλλά το βλέπει ως επιτυχία. ΔΕΝ απαιτεί, ΔΕΝ διεκδικεί γιατί φοβάται. Πλήρη μετάλλαξη. Γιατι;

Γιατί τον φοβίζουν με περισσότερη απελπισία. «Δεν δέχεσαι την λύση αυτή; Θα αφανιστείς, θα εξαφανιστείς, δεν θα υπάρχεις». Όλοι του το λένε, όλοι του το γράφουν. Ε, για να το λένε όλοι σκέφτεται .... «Όλοι για το καλό μου, τα κάνουν αυτά» . Για να σώσουν εμένα τον οπαδό και τον Παναθηναϊκό.

Για το καλό σου. Για το καλό του Συλλόγου. Σκέψου, άνοιξε τα μάτια σου, θυμήσου ΠΟΙΟΣ είσαι, ΠΟΙΑ ομάδα υποστηρίζεις. Θυμήσου την ιστορία σου, αναλογίσου. ΄Εχεις ευθύνη απέναντι στους οπαδούς, στην επόμενη γενιά οπαδών, στην μεθεπόμενη και πάει λέγοντας. Εξασφάλισέ τους όπως έκανε ο Καλαφάτης και ο Νικολαΐδης. Σκέψου το μέλλον και όχι το παρόν. Την δική σου απελπισία, μην την μεταβιβάσεις στους μελλοντικούς οπαδούς. Δώσ' τους ελπίδα, κάτι χειροπιαστό, κάτι να έχουν να είναι υπερήφανοι για αυτό. Κάτι που θα νοιώθουν δικό τους. Κάτι που θα είναι ΔΙΚΟ τους. Όπως έκαναν κάποιοι το 1922 και το 1924. Μπορείς. Πάντα μπορούσες. 

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ, άλλαξε οτι δεν σου αρέσει, απαίτησε ως Παναθηναϊκός. Ζήτα, διαπραγματεύσου, αρνήσου, πίεσε. Με τον τρόπο σου. Πάρε τα μέγιστα, όχι ξεροκόμματα. Πολέμησε, γιατί έχεις μαχητική ψυχή.