Βίοι παράλληλοι (?)

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι να βάλουμε υψηλούς στόχους και να μην τους φτάσουμε, αλλά να βάλουμε χαμηλούς και να τους πετύχουμε. Γιατί αν τους πετύχουμε, θα θεωρηθεί ... επιτυχία.

Οι στόχοι είναι ανάλογοι του ονόματος και της ιστορίας του κάθε Συλλόγου. Αν αυτοί σταδιακά  μειώνονται (δηλαδή η 1η θέση και το πρωτάθλημα γίνεται 2η και πανηγυρίζουμε για αυτό, η 2η σταδιακά γίνεται 3η και πανηγυρίζουμε για αυτό, η συμμετοχή σε ημιτελικούς γίνεται πρόκριση στους 16 και τελικά γίνεται απλή έξοδος στην Ευρώπη και πανηγυρίζουμε για αυτό) τότε με αργά αλλά σταθερά βήματα αλλάζουμε την ιστορία μας.

Και αυτή η κληρονομιά περνάει στην επόμενη γενιά. Οταν τα τελευταία χρόνια στόχος και ταβάνι στο ποδόσφαιρο είναι η έξοδος στην ευρώπη και η «καλή πορεία» στο κύπελλο, τότε η  νέα γενιά οπαδών μαθαίνει με αυτούς. Και θα διαμαρτυρηθεί όταν ΔΕΝ θα βγούμε ευρώπη ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. Πριν 2 δεκαετίες οι διαμαρτυρίες και τα αναθέματα, ήταν για την απώλεια πρωταθλημάτων. Η συνεχόμενη απώλεια αυτών και η συνεχόμενη θέσπιση χαμηλότερων στόχων, άλλαξε τον τρόπο σκέψης πολλών οπαδών. Πλεόν αν η ομάδα τερματίζει 2η-3η και φτάνει στον τελικό Κυπέλλου χωρίς να το κατακτά, όλοι θα είναι ευτυχισμένοι!!! 

Και αν η εικόνα αυτή είναι γνώριμη στο ποδοσφαιρικό τμήμα, ο φόβος να εμφανιστεί και στο τμήμα μπάσκετ είναι απολύτως λογικός. Αν ακολουθηθούν οι ίδιες τακτικές που έφεραν το ποδόσφαιρο στην απαξίωση, τότε σύντομα θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και το πιο δοξασμένο τμήμα του Συλλόγου. Η περσυνή χρονιά βρήκε το τμήμα στην 16η θέση της Euroleague με ρεκόρ 11-23 (την χειρότερη επίδοση που είχε ποτέ στην διοργάνωση) και με μέτριες εμφανίσεις στο ελληνικό πρωτάθλημα. 

Το τελευταίο εγχώριο νταμπλ (απόντος φυσικά του οσφπ) μετρίασε τις αντιδράσεις, όμως φέτος η σεζόν ξεκίνησε αποκαρδιωτικά παρά τα «αφηγήματα» που διαβάζαμε συνεχώς στο διαδίκτυο. Με την επιστροφή του οσφπ στην Α1, μετά από μία περιπλάνηση 2 ετών στην Α2, το τμήμα πρέπει τουλάχιστον να κατακτήσει έναν από τους 2 μεγάλους τίτλους (αν όχι και τους 2) και να τερματίσει ψηλότερα από την περσυνή θέση στην Euroleague για να θεωρηθεί πετυχημένη η χρονιά. O Παναθηναϊκός είναι ομάδα πρωταθλητισμού και μόνο ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται από διοικήσεις, παίχτες και οπαδούς. Σε όλα τα αθλήματα, πόσο μάλλον στο πιο δοξασμένο του Συλλόγου.

Και ερχόμαστε στο μεγάλο ερώτημα. Ποιοί «φταίνε» για αυτό;