Αν λεγόταν ... Mladen Pelistric

Είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς ...

Θύρα 13 και Παναθηναϊκός. Παναθηναϊκός και Θύρα 13. Έννοιες που συμβαδίζουν, κομμάτια αλληλένδετα μεταξύ τους. Μια ζωή σχεδόν μαζί, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες μαζί.                  


Τον Νοέμβριο του 1966 μία παρέα οπαδών του Παναθηναϊκού, έκαναν το όνειρό τους πράξη. Ίδρυσαν την Θύρα-13. Φυσικά η στήριξη των πράσινων οπαδών δεν ξεκίνησε τότε, αλλά μία δεκαετία πριν. Ο πρώτος σύνδεσμος με «στέγη» ιδρύθηκε το 1952 (Σύλλογος Φιλάθλων Οπαδών Παναθηναϊκού). 

Οι οπαδοί, άρχισαν από το 1955 και έπειτα, να «συγκεντρώνονται» στο πέταλο της 13ης θύρας της Λεωφόρου. Μέχρι το 1966 υπήρχαν ήδη σύνδεσμοι που λειτουργούσαν (Χαλάνδρι, Γκύζη, Βύρωνα, Αγία Σοφία Πειραιά κλπ κλπ), καθένας από αυτούς με δικό του καταστατικό. Η Θ-13 θα στεγαστεί και θα λειτουργήσει για πρώτη φορά στις 19/11/1966 στην οδό Κολωνού 68 στο κέντρο της Αθήνας. Το κατασταστικό όπως φαίνεται και από την φωτογραφία θα πάρει έγκριση λίγο αργότερα, στις αρχές του 1967 (Ιανουάριος 67). Νωρίτερα υπήρξε και η πρωτη τραγική στιγμή (27/11/66) με την απώλεια των δύο πράσινων οπαδών με το δυστύχημα στον δρόμο για την Βέροια.

Ως φυσικό επακόλουθο, οι οπαδοί πάντα ήταν δυσαρεστημένοι όταν η ομάδα δεν πήγαινε καλά και εκστασιασμένοι όταν έφτανε στην κορυφή. Παγκόσμιο φαινόμενο, όχι μόνο ελληνικό. Στήριζαν με την παρουσία τους την ομάδα, αλλά εξέφραζαν την δυσαρέσκια τους όταν έβλεπαν τον Σύλλογο να χάνει την λάμψη του. 

Αρκετές φορές ακόμα και πριν γίνει Επαγγελματικό το ποδόσφαιρο, υπήρξαν διαμαρτυρίες όταν ο Παναθηναϊκός απείχε απο την φυσική του θέση. Την κορυφή. Γιατί όταν απέχεις από την κορυφή καιρό, συνηθίζεις μακρυά από αυτήν. Συνηθίζεις επικίνδυνα, ώστε να θεωρείς «κορυφή» την 3η και 4η θέση. Και αυτό κανένας οπαδός δεν το ανέχεται. Κανονικά ούτε και οι διοικήσεις.

Αξιοσημείωτα οπαδικά γεγονότα η πορεία του 1982 (4/4/82) για τον Ρότσα και το χαμένο πρωτάθλημα στην ουσία και η πορεία του 2008 (13/3/08) στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας σε μία προσπάθεια να αλλάξει χέρια η ΠΑΕ ύστερα από τα 12 χρόνια παρακμής με 1 πρωτάθλημα - κάτι που δεν επετεύχθη τελικά.



Η Θύρα-13 στήριζε και στηρίζει ΟΛΑ τα τμήματα του ομίλου. Από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, μέχρι το ράγκμπυ το πόλο και το πινγκ πονγκ. Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, καθώς η στήριξη του Συλλόγου περιλαμβάνει ΟΛΑ τα τμήματα και όχι μόνο τα δημοφιλή. Η φιλοσοφία του πράσινου οπαδού, είναι να δίνει πάντα και παντού το παρόν.  


Ανεπανάληπτες οι 2 στιγμές στις οποίες σε προπόνηση της ομάδας βρέθηκαν 6.000 οπαδοί για να αποδοκιμάσουν την Άρσεναλ στις 15/9/1981 και να κάνουν «πρόβα» για την κερκίδα της επόμενης μέρας και φυσικά η πρώτη προπόνηση του Ντομινίκ με το Οακα ... κατάμεστο!!!


Ενώ άλλοι έχουν τα πάρκινγκ για ... σφαλιάρες στα δύσκολα, η Θύρα-13 συγκεντρώθηκε για στήριξη στα δύσκολα. Στις 5 Φεβρουραίου 2010 χωρίς ανακοινώσεις και πρωτοσέλιδα, μαζεύτηκαν εκατοντάδες οπαδοί για να δηλώσουν την στήριξη στο πιό πετυχημένο τμήμα του Συλλόγου και στον κορυφαίο προπονητή που πέρασε από την χώρα μας. Αφορμή φυσικά ήταν το περίφημο πρωτοσέλιδο της Πράσινης με τίτλο «Πετάξτε τις φανέλες» μετά την ήττα από το Μαρούσι (80-78) στην Ευρωλίγκα και τον αποκλεισμό από τα πλέι οφ της διοργάνωσης. Το αποτέλεσμα ήταν ο Παναθηναϊκός να στεφθεί πρωταθλητής Ελλάδας, ενώ την επόμενη χρονιά έραψε το 6ο και σήκωσε το 32ο πρωτάθλημα.

Ο ρόλος και ο σκοπός του οπαδού είναι η  στήριξη και μόνο (όχι απλά με ένα εισιτήριο), στην ομάδα. Τα επεισόδια που ενίοτε έχουν γίνει από οπαδούς είναι καταδικαστέα. Οι οπαδικές «κόντρες» όταν φτάνουν σε σημείο να θρηνούμε θύματα, δεν έχουν καμία αξία. Ούτε και είναι άξιες αναφοράς. 

Τέλος η διοίκηση πρέπει να είναι σε αγαστή συνεργασία με τους οπαδούς. Αυτό δεν σημαίνει να τους κάνει τα «χατήρια», αλλά να ακούει τα αιτήματα τους και να σέβεται την γνώμη τους. Οι οπαδοί ΔΕΝ είναι πελάτες, ο Σύλλογος ΔΕΝ είναι μία απλή ανώνυμη εταιρεία. Το τρίπτυχο Διοίκηση-Ομάδα-Κόσμος αν εφαρμοστεί σωστά, είναι οδηγός για επιτυχίες. Αρκεί τα μέρη του τριγώνου αυτού να διέπονται από Παναθηναϊκές αξίες και ιδανικά. Τον δρόμο πάντα τον ξέραμε.


Σχόλια