Ένα ακόμα δέντρο στο δάσος

Το τμήμα μπάσκετ, αποτελεί το βαρύ πυροβολικό του Συλλόγου. Κάποτε ήταν το ποδόσφαιρο, αλλά στα επαγγελματικά χρόνια (με ελάχιστες εξαιρέσεις) το μπάσκετ κράτησε τον Σύλλογο σε υψηλά επίπεδα προσδοκιών. Αυτό προέκυψε από τις σωστές επιλογές της διοίκησης σε προπονητές και αθλητές, την οικονομική ενίσχυση με υπερβάσεις όταν απαιτήθηκε, αλλά και από την πρόθεση της διοίκησης να είναι η ασπίδα του τμήματος εδώ και δεκαετίες.

Η κληρονομιά του τμήματος κάθε χρονιά, παραμένει βαριά. Και έτσι πρέπει να είναι. Όσοι είναι εμπλεκόμενοι, από την διοίκηση μέχρι τον φροντιστή της ομάδας έχουν το δύσκολο έργο της συνέχισης αυτής της νοοτροπίας. Της νοοτροπίας του πρωταθλητισμού. Της κατάκτησης τίτλων. 

Οι απαιτήσεις ξεκινούν από την ίδια την διοίκηση που ορίζει τους στόχους. Και μεταβιβάζονται σε προπονητικό τιμ και παίχτες. Το ίδιο ισχύει για το ποδόσφαιρο, αλλά αυτό εδώ και δεκαετίες είναι μία πονεμένη ιστορία. Όπως λοιπόν είπε και ο ίδιος ο Φραγκίσκος Αλβέρτης στις 3/7/2020 «Η κληρονομιά της οικογένειας Γιαννακόπουλου είναι τεράστια, έχει δημιουργηθεί μια παναθηναϊκή κουλτούρα». Αυτήν ακριβώς την κληρονομιά, την κουλτούρα και την νοοτροπία, οφείλουμε (ο καθένας από την θέση του) να την συνεχίσουμε. Η διοίκηση να προστατέψει τα μέγιστα την ομάδα και ο προπονητής και οι αθλητές να συνειδητοποιήσουν σε ποιά ομάδα αγωνίζονται και ποιά φανέλα φοράνε.

Οι νίκες και οι ήττες πάντα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αυτό που έχουν κοινό όμως, είναι η προσπάθεια των αθλητών και όχι η εικόνα μίας άναρχης και αδιάφορης - μέσα στο παρκέ - ομάδας. Η κακή βραδιά, η αστοχία, είναι αποδεκτά, είναι καταστάσεις που συμβαίνουν. Η έλλειψη προσπάθειας, η αδυναμία αντίδρασης, η αποδοχή της ήττας με μεγάλες διαφορές δεν είναι αποδεκτά. 

Η ήττα από τον Αστέρα (με τα χέρια κάτω για 2η φορά, μετά την 30αρα του φιλικού) αποτελεί την μεγαλύτερη των τελευταίων ετών. Αυτό όμως δεν έγινε μάθημα. Η σημερινή αποτελεί την συνέχειά της. Και για να φτάσουμε σε αυτά, συνέβησαν πολλά τα τελευταία χρόνια. Με την ευθύνη να βαραίνει ιεραρχικά την (πραγματική) διοίκηση, τους παράγοντες, τον προπονητή και την ομάδα.

Κάποτε θα λέγαμε οτι για την ήττα θα έφταιγε ο Λαμόνικα (και δικαίως). Πλέον η ευθύνη της ήττας βαραίνει περισσότερο όλο το πράσινο οικοδόμημα. Η ήττα είναι το δέντρο. Το δάσος όμως δεν δείχνει όσο πράσινο ήταν κάποτε. Και τα δάση αργούν να ξαναγίνουν. Και αυτό τρομάζει περισσότερο απο όλα.