Να τιμήσουμε την κληρονομιά

Ανακοινώθηκε επίσημα ο Δημήτρης Πρίφτης ο οποίος αποτελεί τον νέο προπονητή του τμήματος. Το έργο του, σαφώς και είναι δύσκολο. Ανέκαθεν ο πάγκος του Παναθηναϊκού αποτελούσε ηλεκτρική καρέκλα, εφόσον οι απαιτήσεις είναι τεράστιες. Και έτσι πρέπει να είναι. Εξαίρεση αποτέλεσε η περίοδος ... ηρεμίας 1999-2012.

Το τμήμα μπάσκετ, αποτελεί το βαρύ πυροβολικό του Συλλόγου. Κάποτε ήταν το ποδόσφαιρο, αλλά στα επαγγελματικά χρόνια (με ελάχιστες εξαιρέσεις) το μπάσκετ κράτησε τον Σύλλογο σε υψηλά επίπεδα προσδοκιών. Αυτό προέκυψε από τις σωστές επιλογές της διοίκησης σε προπονητές και αθλητές, την οικονομική ενίσχυση με υπερβάσεις όταν απαιτήθηκε, αλλά και από την πρόθεση της διοίκησης να είναι η ασπίδα του τμήματος εδώ και δεκαετίες.

Η κληρονομιά του τμήματος κάθε χρονιά, παραμένει βαριά. Και έτσι πρέπει να είναι. Όσοι είναι εμπλεκόμενοι, έχουν το δύσκολο έργο της συνέχισης αυτής της νοοτροπίας. Της νοοτροπίας του πρωταθλητισμού. Της κατάκτησης τίτλων. Της συνέχισης του ρεκόρ των 26 σεζόν, με έναν τουλάχιστον τίτλο.

Οι απαιτήσεις ξεκινούν από την ίδια την διοίκηση που ορίζει τους στόχους. Και μεταβιβάζονται σε προπονητικό τιμ και παίχτες. Το ίδιο ισχύει για το ποδόσφαιρο, αλλά αυτό εδώ και δεκαετίες είναι μία πονεμένη ιστορία. Όπως λοιπόν είπε και ο ίδιος ο Φραγκίσκος Αλβέρτης στις 3/7/200 «Η κληρονομιά της οικογένειας Γιαννακόπουλου είναι τεράστια, έχει δημιουργηθεί μια παναθηναϊκή κουλτούρα». Αυτήν ακριβώς την κληρονομιά, την κουλτούρα και την νοοτροπία, οφείλουμε (ο καθένας από την θέση του) να την συνεχίσουμε. Η διοίκηση να προστατέψει τα μέγιστα την ομάδα και ο προπονητής και οι αθλητές να συνειδητοποιήσουν σε ποιά ομάδα αγωνίζονται και ποιά φανέλα φοράνε.

Οι νίκες και οι ήττες πάντα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αυτό που έχουν κοινό όμως, είναι η προσπάθεια των αθλητών και όχι η εικόνα μίας άναρχης και αδιάφορης - μέσα στο παρκέ - ομάδας. Η κακή βραδιά, η αστοχία, είναι αποδεκτά, είναι καταστάσεις που συμβαίνουν. Η έλλειψη προσπάθειας, η αδυναμία αντίδρασης, η αποδοχή της ήττας με μεγάλες διαφορές δεν είναι αποδεκτά. 

Ο Παναθηναϊκός πλέον δεν αποτελεί τον δυνάστη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και δεν αποτελεί προορισμό ούτε για οικονομικούς «παράδεισους», ούτε για συμμετοχές σε τελικούς Euroleague. Aυτό σημαίνει οτι όλες οι κινήσεις πρέπει να είναι στοχευμένες και οι παίχτες να δίνουν το 110%.

Η φετινή χρονιά δεν αποτελεί εξαίρεση. Δεν είναι τόσο σημαντικό αν θα έρθει ο Χ ή ο Ψ παίχτης (πόσο μάλλον αν έχουμε και τόσο μικρό μπάτζετ), δεν είναι σημαντικό να εξελιχθούν όλοι οι ελπιδοφόροι παίχτες, δεν είναι σημαντικό να δοκιμάζουμε σχήματα και καινοτόμες ιδέες, δεν είναι σημαντικό αν παίζει ο Χ με τον Ψ και όχι ο Ψ με τον Ζ στην πεντάδα. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Κύριος στόχος του τμήματος είναι ο πρωταθλητισμός, η εμφύσηση της νοοτροπίας αυτής στους παίχτες  και δευτερεύοντες στόχοι, όλοι οι προαναφερθέντες. Και προτεραιότητα έχει ο κύριος στόχος. Ευπρόσδεκτοι φυσικά και οι δευτερεύοντες, αν επιτευχθούν ταυτόχρονα.

Αν όμως η συγκομιδή τίτλων είναι μηδενική, αλλά εξελιχθεί ο Ματζούκας παίζοντας 25λεπτα, η χρονιά θα είναι αποτυχημένη. Αν έρθει το νταμπλ και αναδειχθεί ο κάθε Ματζούκας θα είναι διπλά πετυχημένη. Ούτως η άλλως θα «καούν», αν η ομάδα στηριχτεί σε αυτούς ως πυλώνες. Θα πρέπει να πλαισιωθούν με σωστούς καλούς και έμπειρους παίχτες δίπλα τους, για να αποδώσουν. Αλλιώς θα εξελιχθεί ο (κάθε) Aβδάλας με τον Μακ παρτενέρ, αλλιώς με τον ΔΔ. Άλλη προοπτική θα έχουν οι Χουγκάζ-Ματζούκας με τον Τσαρτσαρή δίπλα τους, άλλη με τον Πέιν.

Το τμήμα πρέπει να παραμένει στην κορυφή. Γιατί το αξίζει. Γιατί αυτή είναι η μοίρα του, αυτή είναι η κληρονομιά του. Το οφείλουμε στην μνήμη όσων προσπάθησαν και δεν είναι πια μαζί μας. Το οφείλουμε σε όσους παίχτες ήταν στα πέτρινα και δύσκολα χρόνια και έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και σε όσους το κράτησαν στην κορυφή με παίχτες-θρύλους του αθλήματος. Ας μην αφήσουμε να χαθεί σε αυτό το τμήμα (όπως χάθηκε στο ποδόσφαιρο) η λάμψη και η αίγλη που το συνοδεύει. Δεν το αξίζει. 

Σιδεροκέφαλος κόουτς Πρίφτη και θα τα καταφέρεις, όπως τα κατάφερες και το 2014.