Εν Αθήναις την 3η Φεβρουαρίου του 1908...

116 χρόνια ύπαρξης, ιστορίας και προσφοράς στον αθλητισμό. 1720 επίσημοι ομαδικοί τίτλοι. Ο μεγαλύτερος Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος. Ο πρωτοπόρος στα θέματα αθλητισμού. Το τι θα έγραφε ο κάθε οπαδός για τον Σύλλογο, είναι λίγο πολύ αναμενόμενο. Ας εστιάσουμε όμως στα λόγια του προέδρου του αιώνιου αντιπάλου, στην εορτή των 55ετών του Συλλόγου. 

«Σαν εκπρόσωπος επίσημος του οσφπ θα ήθελα να αναγνωρίσω την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού, ο οποίος υπήρξε και παραμένει πρωτοπόρος των αθλητικών εκδηλώσεων του τόπου μας και αποτελεί τον Σύλλογο των Πρωταθλητών».  Τι άλλο να πει κανείς;

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο ο τελικός του Γουέμπλεϋ, τα 7 ευρωπαϊκά, τα εκατοντάδες ελληνικά πρωταθλήματα και κύπελλα. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το βόλλευ.

Είναι το σκάκι που επαναλειτουργεί, η πάλη, η άρση βαρών, η τοξοβολία, η ποδηλασία, η ξιφασκία, η κολύμβηση, η πυγμαχία, τα Αμεα, οι καταδύσεις, η σκοποβολή, οι ακαδημίες, ένα σωρό μικρά αθλήματα που οι αθλητές τους δεν κερδίζουν τίποτα παρά μόνο το χαμόγελο και την περηφάνια οτι φοράνε την φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος. 

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο οι 74.130 πιστοί με την Γκέτεμποργκ το 1985, οι 74473 με την Αεκ, οι 18χιλ με την Μπαρτσελόνα στο κλειστό Οακα και στα ντέρμπυ με τον αιώνιο αντίπαλο.

Ο Παναθηναϊκός είναι οι «τρελοί» που γεμίζουν το κολυμβητήριο στα δύσκολα χρόνια, οι λίγοι και καλοί που στήριξαν το βόλλευ στα πλει-άουτ, αυτοί που στήριξαν το βόλλευ γυναικών στην Α2, αυτοί που γέμισαν την Λεωφόρο για ένα φιλικό αγώνα ράγκμπυ, αυτοί που ήταν παρόντες σε αγώνα πινγκ πονγκ στον «Τάφο», οι 10-15 μετρημένοι του αγώνα μπέιζμπολ, αυτοί που τρέχουν σε κάθε φιλικό που δίνει (ανεξαρτήτως αθλήματος).

Είναι οι οπαδοί της επαρχίας, του εξωτερικού και της Κύπρου που κάνουν τα εκτός έδρας να μοιάζουν ... Λεωφόρο, αυτοί που έδωσαν από το υστέρημα τους στην καμπάνια «Σύλλογος πιο Μεγάλος», αυτοί που βγήκαν στην βροχή να κυματίσουν την σημαία στηρίζοντας τον Γκελαούζο στον Μαραθώνιο, αυτοί που κάθε φορά που περνάνε από την Λεωφόρο την βγάζουν φώτο και ας την εχουν ξαναβγάλει δεκάδες φορές, αυτοί που θα δώσουν ραντεβού στο καφέ του Τάφου και όχι σε μια γνωστή καφετέρια της Αλεξάνδρας η της Πανόρμου, οι αφανείς ήρωες που ελάχιστοι τους ξέρουν (και ευτυχώς έχουν σφραγισμένα χειλη) και ήταν και είναι παρόντες στα δύσκολα φυσικά.  

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο οι πρόεδροι, τα τρόπαια, οι διακρίσεις, η λάμψη, η δόξα και μία selfie.

Είναι το σαράκι που σε τρώει όταν παίζει το τριφύλλι και θες να το δεις από κοντά, να το ακούσεις στο ραδιόφωνο αν δεν μπορείς να είσαι εκεί, είναι η ανατριχίλα κάθε φορά που ακούς τον ύμνο, το δάκρυ σε κάθε τίτλο που κατακτά ο Σύλλογος, το σφίξιμο της γροθιάς σε κάθε νίκη οποιουδήποτε αθλήματος, η αίσθηση που σου αφήνει η Λεωφόρος οτι είναι ζωντανό κομμάτι σου που κανένα άλλο γήπεδο δεν στο έχει βγάλει, είναι το αυθόρμητο χαμόγελο όταν συναντάς έναν άλλο Παναθηναϊκό που μέχρι τώρα δεν γνώριζες οτι είναι συνοπαδός, είναι εκείνο το ξεφτισμένο κασκόλ που πρωτοπήρες την πρώτη φορά στο γήπεδο και δεν το έβγαλες ποτέ από τον καρπό σου στο γήπεδο, είναι η παλιά φανέλα που αγόρασες δεκαετίες πριν και την φοράς κάθε φορά που πας να δεις το τριφύλλι, είναι δεκάδες άλλες καταστάσεις που καθημερινά βιώνεις. 

Ο Παναθηναϊκός είναι η καθημερινότητα σου, είναι εσύ, είναι το αμέσως σημαντικότερο που σου έρχεται στο μυαλό μετά από τους ανθρώπους που αγαπάς.

Στους εορτασμούς των 50 ετών σείστηκε η Αθήνα, στους εορτασμούς των 100 κανείς δεν το κατάλαβε, στους εορτασμούς των 110 ακόμα χειρότερα. Στο χέρι των διοικήσεων, των αθλητών και των οπαδών (με αυτή ακριβώς την σειρά), είναι οι εορτασμοί των 120 ετών να είναι μοναδικοί.