Ο Ντιέγκο, ο Κρίστο και ο Χουάν

Αγαπητέ Χουάν. Άθελά σου (για μία ακόμη φορά) μας έδωσες το στίγμα του Παναθηναϊκού στην επαγγελματική περίοδο. Αγαπητέ Χουάν αν φοβόσουν να διαχειριστείς τον Μαραντόνα, ή δεν μπορούσες να «κουμαντάρεις» τον Στόιτσκοφ, αυτό δεν θα έπρεπε να λειτουργεί εις βάρος της ομάδας. 

Το να διαχειριστείς μεγάλες προσωπικότητες θα έκανε κι εσένα πολύ καλύτερο προπονητή. Όπως έγινε ο Ομπράντοβιτς, όταν από την μέρα που έγινε προπονητής είχε να διαχειριστεί ονόματα όπως ο Τζόρτζεβιτς και ο Ντανίλοβιτς, κατόπιν στην Ρεάλ να «κουμαντάρει» το... λιθουανικό θαύμα της φύσης και τον Μποντιρόγκα, όπως ο Σούμποτιτς διαχειρίστηκε τον (3 φορές πρωταθλητή ΝΒΑ) Μπάιρον Σκοτ και τον Ράτζα, όπως ο Βέμπερ διαχειρίστηκε τον (παγκόσμιο πρωταθλητή) Άμαραλ Ντάντε.

Γιατί αγαπητέ Χουάν δεν είδες με θετικό μάτι το να γεμίζει η Παιανία στις προπονήσεις του Μαραντόνα (του κάθε αντίστοιχου Ντιέγκο), όπως γέμισε το ΟΑΚΑ στην πρώτη προπόνηση του Ντομινίκ; Αγαπητέ Χουάν, ο κύριος λόγος που δεν θα έπρεπε να έρθει ο Ντιέγκο ήταν ότι τιμωρήθηκε τον Αύγουστο του 1994 από την FIFA με 15 μήνες αποκλεισμό. Αυτή θα 'ταν η μοναδική δικαιολογία. Aλλά από τον Οκτώβριο του 95 μπορούσε να αγωνιστεί. 

                         

Ο Ντιέγκο κατέληξε στην Μπόκα Τζούνιορς το 1995 και αγωνίστηκε για 24 αγώνες, πετυχαίνοντας 5 γκολ την σεζόν εκείνη. Για σκέψου αγαπητέ Χουάν την σεζόν 1996-97 ένας από τους ξένους να ήταν ο Ντιέγκο και όχι ο Κόλα ή ο Σιμπνιέφσκι. Ή να ήταν ο 30χρονος Στόιτσκοφ που το 95 πηγε στην Πάρμα αγωνιζόμενος για 23 αγώνες και πετυχαίνοντας 5 γκολ. 

       

Ακόμα και για τον Πάολο Σόουζα είχες επιφυλάξεις, οι οποίες ήταν σωστές για το θέμα υγείας του Πορτογάλου, αλλά αν είχε διαχειριστεί σωστά από τον τότε προπονητή της ομάδας δεν θα έπαιζε 10 αγώνες σε 2 χρόνια. Μιά χαρά «μπορούσε» το παληκάρι. Τέτοιες μορφές του παγκόσμιου ποδοσφαίρου αξίζουν να φοράνε το τριφύλλι. Σκέψου πόσο «ακούγεται» ο Σύλλογος με ένα τέτοιο όνομα, πόσα παιδάκια θα γίνουν Παναθηναϊκοί από αυτό το γεγονός.

Μήπως τελικά αγαπητέ Χουάν ο λόγος που μικρύναμε τόσα χρόνια ήταν γιατί ποτέ καμία τεράστια προσωπικότητα δεν φόρεσε το τριφύλλι στο στήθος; Δεν θα άξιζε ο Παναθηναϊκός, έστω και στα τελειώματα της καριέρας τους, να έχει στην ενδεκάδα του τον Ντιέγκο ή τον Στόιτσκοφ; Και όχι άλλους «Μαραντόνες» των Βαλκανίων? 

Όλος ο πλανήτης τσακώνεται για το αν ήταν μεγαλύτερος όλων ο Πελέ η ο Μαραντόνα,  ένας έπαιξε αντίπαλος εναντίον μας, θα είχαμε την τύχη να τον δούμε τον άλλον με τα πράσινα και σκεφτήκαμε τι ακριβώς? Το αν ήταν καλό παιδί? Οκ δεκτό, αλλά μιλάμε για τον Ντιέγκο. Το αν κάποιος θα μπορούσε να τους δώσει κίνητρο ή να τους επιβληθεί ως χαρακτήρας θα έπρεπε να αποτελεί τροχοπέδη για τον ίδιο και όχι για το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Ασχέτως αν την σεζόν 95-96 πιθανόν να ήταν σωστό να μέναμε με την παρούσα 3αδα ξένων (φτάσαμε στα ημιτελικά του Champions League, με τον Ντιέγκο μπορεί να είχαμε αποκλειστεί ή να είχαμε πάει στον τελικό, δεν θα το μάθουμε ποτέ βέβαια), η νοοτροπία αυτή ήταν που μας στέρησε την δυνατοτήτα να κατακτήσουμε την Ευρώπη και να εδραιωθούμε στην Ελλάδα. Ο Κόλεφ αντί του Στοιτσκοφ και του Γουαιτσαιντ, ο Λουπου αντί του Χατζι, ο Κόλα αντί του Μαραντονα, ο Στράντλι αντί του Σούκερ, ο Σίγκουρτσον αντί του Κόλυμορ, o Γήττας αντί του Μανσό, ο Μάτος αντί του Ελγκέρα, ακόμα και ο Ζάετς αντί του Πλατινί και πάει λέγοντας.

Για φαντάσου να μην είχε έρθει ο Ντομινίκ, επειδή δεν τον ήθελε ο Μάλκοβιτς. Ακόμα και τώρα 25 χρόνια μετά, αποτελεί σημείο αναφοράς. Γίναμε γνωστοί παγκοσμίως και ιδιαίτερα στην Αμερική. Και θυμίσου τον Παναθηναϊκό την επόμενη χρονιά χωρίς τον Ντομινίκ. Η μήπως δεν βλέπεις μπάσκετ?