Παν μέτρον, άριστον!!!

Μετά το τέλος της 3η αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται με 1-2 ρεκόρ στις τελευταίες θέσεις. Φυσικά αυτή η εξέλιξη έχει δημιουργήσει γκρίνια και αρνητικό κλίμα και στην ομάδα αλλά και στον κόσμο. Στην χώρα της υπερβολής που ζούμε, οι ευθύνες, οι κατάρες και τα «μπράβο» πηγαινοέρχονται ανά βδομάδα η μήνα. Και ευθύνονται και αυτά για την σημερινή κατάσταση. Στην αρχή ο «Αρτζυ» ήταν η μοναδική επιλογή, «δαγκωτο», ο καλύτερος Έλληνας προπονητής που διώξαμε 2 φορές. Μετά την ήττα από την Αρμάνι, το ίδιο πρόσωπο είναι ... «υπ' ατμόν».

Mετά τη νίκη με τον Προμηθέα η ομάδα ήταν ...«Βαρβάτη» και έπαιζε για «πλάκα». μετά τη (νέα) ήττα από την Αρμάνι, είναι ομάδα που «δεν βάζει μυαλό» και «Ημαρτον».

Ποιός φταίει? Ποιά είναι η πηγή του κακού? Οι επιλογές? Ο προπονητής? Οι παίχτες? Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Αργύρης για 3η φορά!!! κάθισε στον πάγκο, γιατί όπως διαβάζαμε ήταν επιλογή της διοίκησης, ως ο καταλληλότερος. Κλείσαμε τα αυτιά, σε οποιαδήποτε άλλη πρόταση. Κατανοητό. Επίσης κατανοητό οτι εφόσον επιλέχτηκε, πρέπει να στηριχτεί. Ο ίδιος στις 28/9 δήλωσε οτι η ομάδα θα είναι έτοιμη σε 3 μήνες. Δλδ τέλη ... Δεκεμβρίου. Τότε βέβαια...κανείς δεν μίλησε. Αρα? Δεν θα στηριχτεί ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μέχρι τοτε?

 Προφανώς η αγωνιστική εικόνα είναι κυρίως ευθύνη του προπονητή.  Αλλά εδώ έχουμε ένα ισχυρό .. άλλοθι. Επόμενη παράμετρος οι παίχτες φυσικά. Προς στιγμήν οι νεοι, δεν έχουν «κουμπώσει» με τους παλιούς. Ακόμα χειρότερα οι νέοι ξένοι (πλην Ραις) δεν ξέρουν τι εστί Ευρωλίγκα. Ο Γουάλι έχει παίξει 3-4 μήνες πέρυσι, ο Τζόνσον ρολίστας στο ΝΒΑ, ο Φριντέτ στην Κίνα, ο Μπράουν μέχρι Eurocup, ο Μπέντιλ μέχρι την Μπιλμπάο και το Περιστέρι. Η Ευρωλίγκα θέλει εμπειρία. Μεγάλη.

Ήταν όλοι οι παίχτες επιλογή του? Κρίνοντας από τον χρόνο συμμετοχής, μάλλον όχι. Με 6-7 παίχτες, σε μαραθώνιο 34 αγώνων, δεν πας πουθενά . Θα σκάσουν.

Πρώτος απ όλους σκάει ο Καλάθης. Ο Καλάθης, παρότι αποκτήθηκε ο Ραις, παίζει περισσότερο από πέρυσι, με μέσο όρο 34 λεπτά!!! και μάλιστα με υποδεέστερους αντιπάλους!!! Πως τον επιρρεάζει αυτο? Θολώνει, δεν σκέφτεται σωστά, χάνει τις τελευταίες και τις προτελευταίες επιθέσεις (Βιλερμπάν - Αρμάνι) και κάνει λάθη... Πολλά. Ειδικά όταν μιλάμε για τον Καλάθη. Φέτος έχει το απίστευτο ρεκόρ των 5 λαθών μ.ο ανά αγώνα και με τις 6 ασίστ μ.ο ανά αγώνα τον τοποθετούν στην ...  112η θέση της λίστας (ασιστ/λάθη) δίπλα στην 100η του Ράις και την 104η του Τζιμερ. Άρα οι 3 δημιουργοί ... κάνουν λάθη.

 Αφήνοντας έξω τακτικές και συστήματα, το πρώτο συμπέρασμα που μόλις διαβάσατε λέει πολλά. Το επόμενο το γνωρίζουμε για 3η χρονιά ίοσως και παραπάνω. Η τρύπα στην ρακέτα είναι κατι παραπάνω από εμφανής. ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΕΝΤΕΡ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΑ, φτάνουν σχεδόν τον έναν αντίπαλο σέντερ. Ο οποίος στους άλλους αγώνες με άλλους αντιπάλους...εξαφανίζεται.

Την 1η αγωνιστική ήταν ο «τελειωμένος» Γκιστ που τον διώξαμε για να βρούμε λύση στη ρακέτα. Με μας (ως αντίπαλος) μόνο .... 22 πόντους και 7 ριμπ, ενώ οι 3 σέντερ που τον αντιμετώπισαν απλά πήραν 1 ριμπ επρισσότερο!!! Τι έκανε ο Γκιστ με Φενερ και Μακάμπι? 11 και 4 ποντους αντίστοιχα.

 Την 2η αγωνιστική βρήκαμε τον Τζεκίρι. Οι 3 ψηλοίμας δεν έφτασαν καν την δική του απόδοση, ούτε σε πόντους ούτε σε ριμπ. Τι έκανε ο Τζεκίρι την 3η αγων εναντίον της Μπαγερν? Μόλις 4π και 7 ριμπ.

Την 3η αγωνιστική ο «παλαίμαχος» Λουίς Σκόλα είχε ήδη 13π και 7 ριμπ στο ημίχρονο!!! Τελείωσε τον αγώνα με 17π και 9 ριμπ (σχεδόν όλοι οι αντίπαλοι σέντερ δλδ κάνουν νταμπλ - νταμπλ) και αν δεν ήταν ο σεληνιασμένος (8/9 διπ) Γουάλι, θα συγκεντρώναμε λιγότερους πόντους και ριμπ ΚΑΙ από τον Σκόλα.

Τέλος η ομάδα είχε την ατυχία να βρεθεί αντιμέτωπη με 2 πανέξυπνους προπονητές (Μίτροβιτς-Μεσίνα) οι οποίοι στα δύσκολα έκανα τα προφανή. Έκλεισαν τις επιλογές του Καλάθη, αφήνοντας τον να πάρει (με το όποιο ρίσκο) αυτός την τελική προσπάθεια. Και δικαιώθηκαν όπως συνέβη και τις περισσότερες φορές άλλωστε (πλην περυσι με την Τσσκα).

Η επόμενη μέρα? Άγνωστη. Η ομάδα σαφώς και θέλει χρόνο κασθώς ακόμα οι παίχτες ψάχνονται και κουτουλάνε μεταξύ τους. Η αλλαγή - προσθήκη 6 νέων ξένων παιχτών, φυσικά και θέλει χρόνο. Στην Ελλάδα θα τον βρούμε. Στην Ευρωλίγκα δεν υπάρχει. Κάθε ήττα με ομάδα των ίδιων στόχων (8αδα) η χαμηλότερων, είναι καταδικαστική.

Η διοίκηση οφείλει να στηρίξει την επιλογή της (διαφορετικά ακυρώνεται η ίδια) και κυρίως να φροντίζει να υπάρχει κλίμα πραγματικότητας και όχι επιστημονικής φαντασίας στα πρωτοσέλιδα του (κάθε) καλοκαιριού. Αυτό θα βοηθούσε αρκετά την κατάσταση.

Οι προσδοκίες δημιουργούνται καθ οδόν και όχι κατα παραγγελία. Η τεχνογνωσία και η εμπειρία υπάρχει στο τμήμα και με ψύχραιμες και σωστές αποφάσεις θα βρεθεί ξανά η χημεία. Αρκεί να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.