Πράσινος Μαραθώνας, η πράσινες Θερμοπύλες?

Θερμοπύλες η Μαραθώνας?

Ο καιρός γαρ εγγύς. Όχι του λιακόπουλου. Αλλα του ίδιου του Παναθηναϊκού. Έφτασε η ώρα της τελικής αναμέτρησης. Όχι μεταξύ μας φυσικά. Αλλά με την ιστορία και την κληρονομιά μας. Πλέον εμείς θα αποφασίσουμε ποιον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ θα παραδώσουμε στην επόμενη γενιά. Θα κληθούμε να "πολεμίσουμε". Ως ενιαίο μέτωπο. Όχι ως μονάδες.

Σε μια "μάχη" πολεμάς με το δόρυ και την ασπίδα. Αυτά τα δύο, έχουν αμφίδρομη σχέση μεταξύ τους. Το ένα σε προστατεύει, το άλλο σου δίνει δυνατότητα επίθεσης. Πιθανότητες να κερδίσεις έχεις, αν συνδυάσεις αυτά τα δύο. Αν πας με 2 ασπίδες, μάλλον δεν θα επιτεθείς ποτέ σωστά. Αν πας με 2 ξίφη, δεν θα αμυνθείς ποτέ σωστά.

Εμείς έιμαστε η ασπίδα. Δεν μπορούμε να "επιτεθούμε". Το ξίφος μας είναι ο ΔΠΓ.  Πρέπει να συνεργαστούμε. Αρμονικά. Ο ένας να βοηθήσει τον άλλον. Όπως μπορεί. Αλλά να πολεμήσουμε.

Όπως γράφτηκε, είναι αμφίδρομη σχέση. Με 2 συμβαλόμενα πρόσωπα. Η "απαίτηση" του ξίφους είναι να μαζευτούν τα 20εκ για να τρέξει ο σύλλογος και τα 20εκ που εχει "ανοιγμα" η Παε θα καλυφθούν προσωπικά. Αν δεν μαζευτούν τα 20εκ, δεν υπάρχει συνέχεια στη μάχη. Ξεκάθαρο αυτό. Θα πει κάποιος οτι δεν έχει άμεση σχέση η ανάληψη της ΠΑΕ με το γηπεδικό και τον σύλλογο. Σωστό εν μέρει. Όμως αυτοί είναι οι όροι της «μάχης». Αν μας αρέσει, πολεμάμε. Αν όχι, απέχουμε. Αυτοί είναι οι όροι.  Η νίκη στην μάχη πιθανόν να μας δώσει την "ελευθερία" μας. Το μέλλον μας.

Η άλλη πλευρά, τι ζητάει? Πως μπορεί η "ασπίδα" να ζητήσει κάτι? Με ποιό τρόπο 2εκ Παναθηναϊκοί θα ζητήσουν ταυτόχρονα κάτι? Απο τα ΜΜΕ? Από συγκεντρώσεις?

Κρίνοτας από όσα έχουν γραφτεί εδω και ένα δίμηνο επί της ουσίας, η 'ασπίδα" θα ήθελε να δει κάποια συγκεκριμένα πράγματα να γίνονται σε βάθος χρόνου. Τα οποία είναι και προυποθέσεις που έχει θέσει το "δορυ" ώστε να χτυπήσει και αυτό.

1) Υπογραφές φυσικά και όχι προφορικές υποσχέσεις
2) Αναλυτικά το πλάνο κατασκευής, εγκαταστάσεις και τις νομικές διαβεβαιώσεις
3) Το καθεστώς χρηματοδότησης, αποπλήρωσης του πρότζεκτ και το χρονοδιάγραμμα
4) Το ποσό που συγκεντρώνεται κάθε στιγμή (όπως στην ...καποτε Παναθηναίκή Συμμαχία)
5) Τι θα γίνει το ποσό αυτό αν δεν φτάσει στα 20εκ.
6) Την επόμενη μέρα του συλλόγου είτε στην θετική, είτε στην αρνητική περίπτωση με λεπτομέρειες.
6+1) Ποιά ειναι η άμεση σχέση των 20εκ με το πρότζεκτ του γηπεδικού και πως αυτά είναι προαπαιτούμενα και τα συγκεντρώνουμε εδώ και 1 βδομάδα?
8) Την βεβαιότητα οτι υπάρχει συμφωνία του νυν ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, σε μία πιθανή πρόταση 20εκ.

Όσο αυξάνει η αξιοπιστία της μίας πλευράς (συμμετοχή), τόσο πρέπει να αυξάνει η αξιοπιστία
της άλλης πλευράς (πληροφορίες-εγγυήσεις). Αλληλεγύη, αμοιβαία κατανοήση, αλληλοβοήθεια. Ο ίδιος ο ΔΠΓ είπε οτι πάμε βήμα βήμα και απομένουν αρκετά. Η ανακοίνωση του πρόζτεκτ συμμετοχής, μπορεί να ανακάτωσε την σειρά των βημάτων, μπορεί να έγινε κάπως γρήγορα και απροετοίμαστα, αλλά δεν χαλάει τον σχεδιασμό του όλου εγχειρήματος. Είναι η μάχη που θα δίναμε ούτως η άλλως.

Η μάχη είναι σημαντική, αλλά είναι μέρος του πολέμου. Μπορεί να χάσεις μάχες αλλά να κερδίσεις τον πόλεμο. Αυτο απαιτεί στρατηγική, σχεδιασμό και εκτέλεση σχεδίων. Ακόμα και το πότε η που θα πολεμήσεις, είναι σημαντικός παράγοντας. Ο σχεδιασμός είναι παν. Και η τακτική. Τα σχέδια μεμονωμένα, μπορεί να αποτύχουν. Αλλά αν ο σχεδιασμός είναι σωστός, θα έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Στα ομαδικά σπορ, ο πόλεμος είναι το πρωτάθλημα. Οι μάχες είναι κάθε αγωνιστική. Μπορεί να χάσεις και 5-6 μάχες συνολικά, αλλά να κερδίσεις τον πολεμο. Το ταμείο γίνεται στο τέλος πάντα.
Δεν είναι απαραίτητο να κάνεις μόνο νίκες. Αρκεί να κάνεις λιγότερρες ήττες από τον αντίπαλο.

Ένα σημαντικό σημείο είναι οτι ΔΕΝ υποχρεώνεις κάποιον να πολεμήσει. Μπορει να γινει φυσικά, αλλα στην κρίσιμη μάχη πιθανόν να απέχει, η να μην πολεμήσει όσο χρειάζεται. Πρέπει να τον κάνεις να ΘΕΛΕΙ ο ίδιος να πολεμήσει. Εδώ χρειάζεται "πολεμική παιδεία". Όχι στους δρόμους και στα επεισόδια. Στην συνείδηση και στη σκέψη.

Ο πόλεμος είναι ο σημαντικότερος που καλούμαστε να πάρουμε μέρος. Επειδή θελουμε, όχι επειδή μας το επιβάλουν. Ο πόλεμος αυτός δεν έχει ήττα. Η νικάμε, η πεθαίνουμε εκεί. Όπως οι Σπαρτιάτες. Η ταν, η επι τας. Χρειαζόμαστε την ποσότητα (απλοί φίλαθλοι) αλλά και την ποιότητα (λεφτάδες οπαδοί) των πολεμιστών. Όλοι.

Οι Σπαρτιάτες εκπαίδευαν τους πολεμιστές από μικρά παιδιά. Έμαθαν να αγωνίζονται και να περιφρονούν τον θάνατο. Όχι την ήττα. Δεν υπήρχε ήττα. Νίκη, η θάνατος στο πεδίο της μάχης. Έναν τέτοιον πολεμιστή τον φοβάσαι. Γιατί σε κάθε μάχη θα συμμετέχει. Οχι επειδή ΠΡΕΠΕΙ. Αλλά επειδή το ΘΕΛΕΙ εκείνος. Γνωρίζει τον πόλεμο, γνωρίζει τι σημαίνει πολεμάω και ΕΠΙΘΥΜΕΙ να προσφέρει. Είναι αυτό που πρέπει σταδιακά να αλλάξει στην πράσινη συνείδηση.

Και δυστυχώς είναι αυτό που λείπει από την τωρινή πραγματικότητα. Η ενασχόληση με τον σύλλογο, η αγάπη για το τριφύλλι (όχι το ανάποδο τριφύλλι), η στήριξη όχι μόνο οικονομικά αλλά με την παρουσία μας, η συμμετοχή μόλις ο σύλλογος βρεθεί σε κίνδυνο. Αυτό προυποθέτει γνώση. Να θυμηθούμε οτι την ίδια την Λεωφόρο την έχτισαν στην αρχή απλοί οπαδοί.

Προσφέρουμε οτι συμμετέχουμε όπως μπορούμε. Και όταν μπορούμε. Αλλά συμμετέχουμε. Η επιθυμία όμως είναι το "κλειδί". Όποιος θέλει, βρίσκει τρόπους, όποιος δεν θέλει βρίσκει δικαιολογίες. Τα έχουμε ζήσει δεκάδες φορές στον Σύλλογο, δεκαετίες νωρίτερα. Ο ηγέτης, θα κάνει τους υφιστάμενους να ΘΕΛΟΥΝ να ακολουθήσουν. Δεν τους το επιβάλει. Αυτή είναι η "μαγική" λέξη.

Η μάζα έχει περίεργη ψυχολογία. Και βάσει αυτής πρέπει να σχεδιαστούν όλα. Πως θα ενεργοποιηθέι η μάζα και πως ΑΥΤΟΒΟΥΛΑ θα συνεχίσει να προσφέρει. Σαν μία μπαταρία που με την κίνηση της, φορτίζει τον εαυτό της. Ο τρόπος που θα γίνει αυτο, η λεπτή γραμμή που χωρίζει το ΘΕΛΩ από το ΠΡΕΠΕΙ είναι το κομβικό σημείο.

Πολεμάμε όλοι μαζί. Όπως και όσο μπορεί ο καθένας. Η θέληση όμως κρίνει το αποτέλεσμα. Η θυσία στη μάχη είτε του στρατηγού, είτε του στρατιώτη έχει την ίδια αξία. Αλλά μαζί κάνουν την παράταξη δυνατή. Δεν υποτιμάμε την αξία του στρατηγού, δεν "μειώνει" εκείνος την δύναμη των στρατιωτών.

Ίσως να έχουμε σε λίγο καιρό τον Μαραθώνα του Παναθηναϊκού. Ίσως τις Θερμοπύλες. Ίσως να έχουμε βρει ήδη τον Λεωνίδα. Ίσως τον Μιλτιάδη. Θα χρειαστουν τους στρατηγούς του. Αλλά και τους 300 πολεμιστές. Και τους 700 Θεσπιείς. Όλοι αυτοί "έγραψαν" τις Θερμοπύλες. Μόνος του ο Λεωνίδας η ο Μιλτιάδης, δεν θα μπορούσαν να κάνουν και πολλά. Πριν τις Θερμοπύλες, ήταν ο Μαραθώνας. Νενικήκαμεν. Ο Μιλτιάδης και 10.000 Έλληνες τα έβαλαν με δεκαπλάσιους Πέρσες και τους νίκησαν.

Ο τωρινός Λεωνίδας έχει μόνο μία ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ. Να μην αφήσει κανέναν ΕΦΙΑΛΤΗ να δείξει το μυστικό πέρασμα. Εφιάλτες δυστυχώς είχαμε και έχουμε στο Σύλλογο. Ίσως όμως να είναι η πρωτη φορά που όλες οι "πόλεις-κράτη" όπου και αν ανήκουν, θα πολεμήσουν για την ελευθερία της χώρας (του συλλόγου δλδ). Και τότε έτσι συνέβη. Αθηναίοι, Πελλοπονήσιοι, Στερεαελλαδίτες, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πολέμησαν.

ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΝΙΚΗΣΑΝ. Ο καθένας έδωσε τις μάχες του, στη στεριά, στη θάλασσα, με λίγους, με πολλούς, με ξίφη, χωρίς ξίφη ακόμα και με τα χέρια και με τα δόντια αλλά τα κατάφεραν. Κράτησαν την χώρα στα δύσκολα, όρθια και ΕΛΕΥΘΕΡΗ.

ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ. Αυτή τη νοοτροπία χρειαζόμαστε ξανά. Του μαχητή. Του ανθρώπου που γνωρίζει ΓΙΑΤΙ πολεμάει και το κάνει ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Και για αυτό φυσικά χρειάζεται να ξέρουμε την Ιστορία μας, κατι που αυτο το μπλογκ το διαβάζετε δεκάδες φορές. Όλα είναι αλληλένδετα. Ιστορία-παρελθόν-παρόν-μέλλον.

Λοιπόν....Θέλετε να πολεμήσουμε? Έχετε συνειδητοποιήσει οτι είμαστε εμείς το κομβικό χρονικό σημείο του Συλλόγου? Κάθε συνεισφορά έιναι ένα χτύπημα, μια απόκρουση με την ασπίδα. Μικρή-μεγάλη ασπίδα, δεν παίζει ρόλο. Αλλά δίνει την ώθηση στο ίφος να «χτυπήσει» και να επιτεθεί. Η παρουσία στη μάχη και η θέληση μετράει. Και τότε δεν θα έχουμε Θερμοπύλες, αλλά ΜΑΡΑΘΩΝΑ!

Και αν καταφέρουμε στο μέλλον να δημιουργήσουμε τέτοιου είδους «πολεμιστές», τότε δεν θα χρειάζεται κανένα Pao Alive να τους ενεργοποιήσει, ούτε καμπάνια για εγγραφή στον Ερασιτέχνη.